Materiały budowlane

Materiały budowlane produkuje się z tworzyw sztucznych trzema znanymi metodami: walcowania, wytłaczania i prasowania.
Tworzywa sztuczne dzielimy na termoplastyczne i termoutwardzalne (lub termostatyczne) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Różnica w zachowaniu się fizycznym mas termoplastycznej i termostatycznej polega na tym, że pierwsza z nich, podgrzana do odpowiedniej temperatury staje się plastyczna i pod ciśnieniem może być z niej formowany element wielokrotnie, natomiast z drugiej po nagrzaniu jej do właściwej temperatury (120 -f-160 °C) może być uformowany element tylko jeden raz. Elementu raz uformowanego nie można już zmienić przez powtórne nagrzanie. Przy podwyższeniu temperatury do 300 °C masa termostatyczna podlega zwęgleniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

plastyczne znajdują coraz szersze zastosowanie w budownictwie [33] jako materiały izolacyjne, materiały wykończeniowe, materiały do uszczelniania połączeń, materiały konstrukcyjne oraz kleje do połączeń i styków elementów. Tworzywa sztuczne w chwili obecnej są stosowane głównie do izolacji i do robót wykończeniowych, a w mniejszym zakresie do produkcji elementów konstrukcyjnych. Szerszemu ich zastosowaniu do robót konstrukcyjnych stoją na przeszkodzie: wysoka cena, niedostateczna odporność na działanie ognia, duży współczynnik rozszerzalności termicznej oraz znaczne pełzanie (uprawnienia budowlane).

Tworzywa sztuczne, które pełnią rolę konstrukcyjną w budynkach prefabrykowanych z betonu, możemy podzielić na trzy podstawowe grupy:
a) materiały konstrukcyjne pracujące samodzielnie jako elementy nośne, przenoszące naprężenia ściskające, rozciągające i ścinające,
b) materiały współpracujące w elementach konstrukcyjnych z innymi materiałami o lepszych właściwościach mechanicznych,
c) materiały wiążące oraz służące do łączenia elementów nośnych wykonanych z innego materiału (drewno, żelbet, beton sprężony, stal) (program egzamin ustny).

Elementy samodzielnie nośne wykonywane są z tworzyw o wysokiej wytrzymałości, niezbrojonych lub zbrojonych. Z tworzyw niezbrojonych do najważniejszych należą: polimetakrylan metylu (nazwa handlowa - szkło akrylowe), następnie twardy polichlorek winylu oraz poliwęglany. Wytrzymałość na ściskanie polimetakrylanu metylu wynosi około 1200 kG/cm2, a na rozciąganie 750 kG/cm2, w temperaturze +20 °C.

Elementy z tworzyw sztucznych zbrojonych [33] wykonuje się przede wszystkim z poliestrów, a następnie z żywic epoksydowych. Jako zbrojenia używa się włókien szklanych w postaci: mat z włókien ciętych niezorientowanych, tkanin z włókien zorientowanych w dwóch kierunkach oraz z pasm złożonych z 30 do 60 włókien o średnicy 7 do 9 mikronów.

Zawartość w tworzywie włókna szklanego

Zawartość w tworzywie włókna szklanego o wytrzymałości około 14000 kG/cm2 wynosi 35 do 70% (opinie o programie). Tworzywa poliestrowe zbrojone wykazują zależnie od rodzaju i zawartości włókna wytrzymałość na ściskanie 1800 -4- 4900 kG/cm2, na rozciąganie 1400 -4- 8400 kG/cm2, współczynnik sprężystości 80 000 -4- 380 000 kG/cm2.

Powyższe tworzywa nośne znalazły dość szerokie zastosowanie do przekryć dachowych i świetlików zarówno w postaci płyt falistych światłoprzepusz- czalnych (warsztaty, cieplarnie, garaże, baseny pływackie, kawiarnie itp.), jak nieprzepuszczalnych. Płyty faliste o szerokościach i wysokościach fali od 76/18 do 177/51 mm mają grubość 14-2 mm i bardzo mały ciężar - 2 -4- 2,5 kG/m2. Płyty faliste z tworzyw światłoprzepuszczalnych znajdują też zastosowanie jako materiał na ściany. Główną zaletą pomieszczeń o tego rodzaju ścianach jest wyeliminowanie okien oraz równomierne oświetlenie wnętrza (segregator aktów prawnych).

Tworzywa sztuczne, współpracujące w elementach konstrukcyjnych z innymi materiałami, wchodzą jako składnik elementów warstwowych, płaskich lub krzywoliniowych [55]. Elementy te składają się z trzech współpracujących warstw: z warstw zewnętrznych, o wysokich właściwościach mechanicznych (blacha aluminiowa, blacha stalowa emaliowana, azbestocement, płyty pilśniowe twarde, płyty gipsowe itp.) oraz warstwy wewnętrznej w postaci wkładki z pianki z tworzyw sztucznych, folii aluminiowych lub papieru, przesyconych żywicami z tworzyw o budowie komórkowej („plastra miodu”) lub o budowie falistej czy fałdowanej. Warstwy te połączone są ze sobą na klej.
Głównymi zaletami elementów warstwowych są: niski współczynnik przenikania ciepła (0,45 -4- 0,60 kcal/m2h °C) i mały ciężar objętościowy (25 -4- 30 kG/m2) (promocja 3 w 1).

Elementy warstwowe stosuje się głównie do wykonywania ścian osłonowych, przekryć dachowych domów mieszkalnych, stropów, ścian działowych oraz konstrukcji tarczowych przekryć dachowych magazynów, hal targowych i sportowych itp.