Materiały izolacyjne

Do materiałów izolacyjnych wodochronnych mogą być w zasadzie zaliczone wszelkie materiały konstrukcyjne nienasiąkliwe, szczelne i odporne na wodę (program uprawnienia budowlane na komputer).
Z materiałów izolacyjnych przeciwwilgociowych będą w tej pracy omówione tylko materiały używane do wykonywania powłok szczelnych i nieprzesiąkliwych dla wody. Na czoło tych materiałów wysuwają się bitumy i ich pochodne bądź to w postaci mas plastycznych, bądź materiałów rolowych.

Odporność na działanie wody zawdzięczają te materiały swym właściwościom fizykochemicznym, przede wszystkim hydrofobowości, dzięki którym nie ulegają one zwilżaniu przez wodę i mogą przeciwdziałać jej przenikaniu, a większość agresywnych substancji chemicznych, spotykanych w wodzie, praktycznie na nie nie działa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Poza grupą materiałów bitumicznych pewną rolę w zabezpieczaniu budynków od wilgoci odgrywają uszczelniające dodatki do betonów.
Nowym, szybko rozwijającym się działem materiałów izolacyjnych są tworzywa sztuczne, do których należy zaliczyć materiały oparte na spolimeryzowanych żywicach syntetycznych, jak również wyroby oparte na żywicy naturalnej kauczuku. Można przypuszczać, że dzięki specjalnym swym właściwościom materiały te wysuną się w niedługim czasie na czoło materiałów chroniących budynki przed wodą i wilgocią (uprawnienia budowlane).

Zagadnienie wyboru i stosowania materiałów izolacyjnych musi być rozwiązywane przez projektanta budynku razem z wykonawcą przy uwzględnieniu wszelkich wchodzących w rachubę czynników, jak warunki i pora roku, w której układana jest izolacja, przewidywane czynniki szkodliwe, które mogą działać na izolację, oraz warunki pracy izolacji, a przede wszystkim ciśnienie wody i temperatura, na jakie izolacja może być narażona (program egzamin ustny). Tylko izolacje wykonane z uwzględnieniem warunków, w jakich warstwa izolacyjna będzie się znajdować, w połączeniu ze starannym doborem materiałów, uwzględniającym całkowitą ich charakterystykę, mogą mieć widoki powodzenia i spełnić należycie swe zadanie.

Asfalt ponaftowy

Celem niniejszej pracy jest zapoznanie czytelnika zarówno z właściwościami, jak i ze sposobami stosowania tworzyw, które dziś są używane do zabezpieczenia budowli przed wodą. Asfalty są jednym z najdawniej znanych materiałów budowlanych; stosowanie ich jako lepiszcza oraz jako materiału izolacyjnego sięga zamierzchłych czasów [1, 4].
W terminologii fachowej różnych krajów nie ma wyraźnego rozgraniczenia między słowami bitum i asfalt; terminy te używane są zarówno do określenia asfaltów, jak i ich mieszanin z materiałami mineralnymi (opinie o programie).

Według przyjętej terminologii polskiej pod słowem bitum należy rozumieć zarówno smoły, jak asfalty, słowo zaś asfalt musi być używane łącznie z przymiotnikiem określającym bliżej jego znaczenie, np. asfalt naturalny, asfalt ponaftowy itp.
Z podobnymi trudnościami jak przy ustalaniu terminologii spotykamy się również, gdy chcemy ściśle zdefiniować pojęcie asfalt (segregator aktów prawnych).
Barwa czarna lub ciemnobrązowa, topliwość, brak wyraźnego zapachu i hydrofobowość stanowią zasadnicze i najbardziej charakterystyczne cechy zewnętrzne asfaltów.

Asfalty w stanie nie ogrzanym mają ledwie wyczuwalny zapach, ogrzane do wyższych temperatur wydzielają charakterystyczny, nie drażniący zapach. Stanowi to jedną z łatwych do uchwycenia różnic pomiędzy asfaltami i smołami. Te ostatnie ogrzane płomieniem wydzielają zapachy ostre, drażniące powonienie.
Wszystkie asfalty są substancjami termoplastycznymi, ogrzewane miękną, przechodząc stopniowo w stan płynny (promocja 3 w 1).

Zmiany stanu skupienia w asfalcie zachodzą stopniowo, bez widocznej granicy między stanem stałym a płynnym. Co do konsystencji, to w temperaturach normalnych asfalty muszą być uważane za nietypowe, nienewtonowskie ciecze).
Asfalty rozpuszczają się w rozpuszczalnikach organicznych niepolarnych. Typowymi rozpuszczalnikami dla asfaltu są: dwusiarczek węgla, chloroform, czterochlorek węgla i benzen.