Materiały palne

Stosowane bywają podobnie do amonitów, jednakże są mniej od nich bezpieczne i z togo powodu nie są dopuszczone do przewozu kolejami w przesyłkach drobnicowych i pośpiesznych Zmieszane z materiałami palnymi (węglikami), dają materiały wybuchowe o bardzo dużej kruszności, niebezpieczne jednak w użyciu. Aby to niebezpieczeństwo zmniejszyć, stosuje się różne domieszki hamujące, jak różne tłuste oleje, np. olej rycynowy, wazelinę, parafinę lub żywicę. Mimo tych dodatków nie osiągnęły one jednak jeszcze bezpieczeństwa właściwego amonitom (program uprawnienia budowlane na komputer).

Bezpieczniejszą odmianą jest wynaleziony przez polskiego inżyniera Baszczyńskiego i nazwany przez niego „miedziankitem". Składa się on w 90% z chloranu potasu z dodatkiem 10% nafty. Przez koleje niemieckie był on dopuszczony nawet do przewozu przesyłkami drobnicowymi (nie pośpiesznymi) z ograniczeniem ilości do 200 kg. Pomimo znacznej swej czułości nie nadają się chloranity do użycia w głębokich otworach strzelniczych, gdyż w takich warunkach łatwo deflagrują przy wydzielaniu się z otworu dużego płomienia oraz bardzo szkodliwych dla zdrowia gazów (tlenki azotu) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Chloranity są obecnie bardzo mało używane w górnictwie, duże natomiast zastosowanie miały w ubiegłej wojnie światowej (miedziankit). Materiał wybuchowy, zwany płynnym powietrzem lub oksylikwitem otrzymuje się przez nasycenie substancji palnych powietrzem a raczej tlenem skroplonym (uprawnienia budowlane).

Skroplony tlen dlatego jest łatwiej otrzymać, aniżeli skroplone powietrze, gdyż z obu głównych składników powietrza temperatura wrzenia azotu (-191″) jest niższa, aniżeli tlenu (-182″), azot więc łatwiej paruje od tlenu, a wskutek tego zawartość tlenu w płynnym powietrzu może dochodzić nawet do 98-99%. Według przepisów zawartość tlenu nie powinna być niższa od 92%, a to dlatego, by w produktach rozkładu uniknąć trującego tlenku węgla (CO) (program egzamin ustny).

Żywotność nabojów normalnej średnicy

Do transportu płynnego powietrza używa się naczyń systemu Devara (termosów): Parowanie z tych naczyń wynosi około 1% na godzinę. Ze względu na bardzo nisfrą temperaturę płynnego powietrza (około -200°) należy przy obchodzeniu się z nim zachować daleko idącą ostrożność, a to dla uniknięcia bardzo niebezpiecznych odmrożeń ciała. Poza tym unikać należy zetknięcia się go z płomieniem lub ciałami żarzącymi się (papieros), gdyż zaczynają one wówczas palić się dużym płomieniem, który może objąć również odzież na człowieku i spowodować jego śmierć (opinie o programie).

Jako substancji palnych używa się: sadzy, węgla drzewnego, mączki drzewnej lub korkowej, trocin, torfu itp. Z substancji tych wykonuje się naboje w otulinach z papieru nieklejonego {dla łatwiejszego nasycania) lub rzadziej z tkaniny. Naboje te bezpośrednio przed użyciem, a więc w miejscu pracy, zanurza się do płynnego powietrza. Nabój wtedy jest należycie nasycony, gdy pod własnym ciężarem tonie w płynnym powietrzu. Do nasycania używa się również naczyń Devara. Czas nasycania 3 do 25 minut, zależnie od substancji chłonnej (segregator aktów prawnych).

Żywotność nabojów normalnej średnicy (około 30 mm), to znaczy czas, w ciągu którego materiał wybuchowy ma być odstrzelony (czas wyparowania płynnego powietrza), waha się od 5 minut fila nabojów z torfu, do 12 do 16 minut dla sadzy.

Czułość materiałów wybuchowych z płynnym powietrzem na uderzenie i tarcie zbliża się do czułości dynamitów. Czułość na zapalenie jest bardzo duża. Dlatego też eksplozja może być wywołana zarówno przez bezpośrednie zapalenie, jak i za pomocą spłonki. Zwykle stosuje się ten drugi sposób inicjowania, gdyż osiąga się przy nim lepsze działanie materiału wybuchowego (promocja 3 w 1). Powietrze płynne zostało zastosowane w kopalniach w okresie wojny światowej w roku 1915, kiedy odczuwany był brak materiałów.