Materiały sztywne

 Przez wypełnienie przestrzeni powietrznej między okładzinami przegrody szkieletowej odpowiednio dobranym materiałem można uzyskać znaczne zwiększenie izolacyjności akustycznej tej przegrody. Najkorzystniej działającym tworzywem wypełniającym są materiały włókniste, tj. wełna mineralna, wata szklana, włókniny syntetyczne. Materiały sztywne, takie jak: styropian, sztywna pianka poliuretanowa nie nadają się do wypełniania przegród szkieletowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stropy, w odróżnieniu od ścian, powinny charakteryzować się nie tylko odpornością na przenikanie dźwięków powietrznych, ale również, zgodnym z normami, tłumieniem dźwięków uderzeniowych.

Przez odpowiedni dobór konstrukcji stropu (np. przez dobór odpowiedniej masy) można zagwarantować spełnienie wymagań dotyczących izolacyjności od dźwięków powietrznych, nie można jednak uzyskać dostatecznej izolacyjności na dźwięki uderzeniowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Izolacyjność akustyczna właściwa (od dźwięków powietrznych) płyt stropowych pełnych i kanałowych podlega empirycznemu prawu masy, przy czym związek między masą stropu a ważonym wskaźnikiem izolacyjności akustycznej właściwej R_w jest różny dla płyt pełnych i kanałowych.

Materiał, z którego wykonano płytę podkładową (dociążającą), na stosunkowo niewielki wpływ na parametry akustyczne podłogi. Istotne jest jedynie, aby płyta powodowała obciążenie statyczne warstwy izolacyjnej nie mniejsze niż 400 N/m² (uprawnienia budowlane).

Z punktu widzenia akustycznego płyta dociążająca może być wykonana jako „wylewana na mokro" bezpośrednio na budowie lub zestawiona z elementów preabrykowanych. W przypadku płyty dociążającej prefabrykowanej istnieje możliwość stosowania w podłodze podkładek pasmowych lub punktowych zamiast ciągłych. Ze względu na skomplikowane wykonawstwo nie znalazły one w praktyce szerszego zastosowania (program egzamin ustny).

Efektywność podłóg pływających

Efektywność podłóg pływających pod względem akustycznym zależy od dokładności wykonania. Do najczęściej spotykanych błędów w wykonawstwie tych podłóg można zaliczyć:

• niestosowanie paska izolacyjnego, oddzielającego płytę dociskową (podkładową) od ścian pomieszczenia,
• ubytki lub zniszczenie warstwy materiału izolacyjnego w czasie wykonywania podłogi przez bezpośrednie chodzenie po niej lub jeżdżenie taczkami (szczególnie wrażliwe są płyty z wełny mineralnej),
•  niedokładne zabezpieczenie warstwy izolacyjnej przed wniknięciem zaprawy przy wykonaniu płyty podkładowej (opinie o programie).

Każdy z wymienionych błędów powoduje powstanie tzw. „mostków akustycznych”, które w znacznym stopniu pogarszają właściwości akustyczne pływającej podłogi. Niekorzystny wpływ ma również spękanie płyty podkładowej.

Lekkie konstrukcje podłogowe. W lekkich konstrukcjach podłogowych masywna płyta dociążająca pływającej podłogi została zastąpiona przez lekkie płyty podkładowe (np. z płyt drewnopochodnych) lub przez nawierzchnie z deszczułek podłogowych łączonych na wpust i pióro. Ze względów konstrukcyjnych nie jest możliwe stosowanie w lekkich konstrukcjach podłogowych warstw izolacyjnych o zbyt małej sztywności (segregator aktów prawnych). W praktyce stosuje się najczęściej płyty pilśniowe porowate grubości 12,5 mm. Jeżeli lekki układ podłogowy stanowią elementy prefabrykowane, sklejane pod prasą, to grubość płyty pilśniowej porowatej nie może być mniejsza niż 19 mm.

Specjalną odmianą lekkiej konstrukcji podłogowej są podłogi na legarach z podkładkami punktowymi lub pasmowymi. Aby uniknąć wrażenia „dudnienia”, niekiedy niezbędne jest stosowanie między legarami materiału izolacyjnego, np. wełny mineralnej lub waty szklanej (promocja 3 w 1). Rozróżnia się trzy podstawowe typy wykładzin spełniających funkcję izolacji akustycznych:

1. wykładziny z tworzyw sztucznych z warstwą izolacyjną ze spienionych tworzyw sztucznych lub podkładów z włókien syntetycznych lub naturalnych,
2. wykładziny typu filc,
3. wykładziny dywanowe typu „Boucle”.

Wykładziny mogą być przyklejane do powierzchni stropu wyłącznie klejami, które nie wnikają do spodniej warstwy i nie powodują jej twardnienia.