Materiały wiążące

Cement w sensie ogólnym można określić jako materiał o właściwościach adhezyjnych i kohezyjnych, które umożliwiają mu spajanie okruchów mineralnych w zwartą całość. Definicja ta dotyczy również wielu innych materiałów wiążących (program uprawnienia budowlane na komputer).

W budownictwie zakres pojęcia cement ograniczono do materiałów wiążących stosowanych łącznie z kamieniami, piaskiem, cegłą, blokami ściennymi itp. Podstawowymi składnikami tego rodzaju cementu są związki wapna, tak że w budownictwie ma się do czynienia z cementem wapiennym. Cementy przeznaczone do wykonywania betonu mają właściwość wiązania i twardnienia pod wodą, w wyniku reakcji chemicznych z tą ostatnią; z tej przyczyny nazywane są cementami hydraulicznymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cementy hydrauliczne składają się głównie z krzemianów i glinianów wapna. Można je w sposób wyraźny podzielić na cementy naturalne, portlandzkie i glinowe. Niniejszy rozdział poświęcono wytwarzaniu cementu portlandzkiego oraz jego strukturze i właściwościom, zarówno w stanie nie zhydratyzowanym, jak i w stanie stwardniałym. Różne rodzaje cementu portlandzkiego oraz innych cementów (uprawnienia budowlane).

Materiały wiążące stosowane są od bardzo dawna. Starożytni Egipcjanie używali wyprażonego, nie oczyszczonego gipsu. Grecy i Rzymianie stosowali prażony wapień, a z czasem nauczyli się do mieszaniny wapna z wodą dodawać piasku oraz odłamków kamienia, cegieł lub pokruszonych dachówek. Był to pierwszy beton w historii. Zaprawa wapienna nie twardnieje pod wodą, w związku z czym do konstrukcji podwodnych Rzymianie rozcierali wapno razem z popiołem wulkanicznym lub z drobno zmielonymi, wypalonymi dachówkami ceramicznymi. Aktywne tlenki krzemu i glinu znajdujące się w popiele i materiale dachówek łączyły się z wapnem tworząc produkt, który stał się znany jako cement pucolanowy (program egzamin ustny).

Temperatura

Nazwa pochodzi od wioski Pozzuoli pod Wezuwiuszem, skąd po raz pierwszy wzięto popiół wulkaniczny. Określenie cement pucolanowy jest dziś stosowane do cementów o- trzymywanych w wyniku prostego zmielenia materiałów pochodzenia naturalnego, w nie podwyższonej temperaturze. Niektóre z rzymskich budowli, w których konstrukcje spajane były zaprawą, takie jak Koloseum w Rzymie czy most Pont du Gard w pobliżu Ni- mes, przetrwały do dziś, a materiał wiążący jest w nich ciągle jeszcze twardy i mocny. W ruinach Pompei zaprawa jest często mniej zwietrzała niż stosunkowo miękki kamień (opinie o programie).

Średniowiecze przyniosło ogólny upadek jakości i stosowania cementu, a postęp wiedzy o cementach można odnotować dopiero w XVIII w. John Smeaton, który w 1756 r. odbudowywał latarnię morską Eddystone na wybrzeżu Kornwalii, odkrył, że najlepsza zaprawa powstaje, gdy pucolana zostaje zmieszana z wapieniem zawierającym duży procent cząstek gliniastych. Doceniając znaczenie obecności gliny, uważanej dotychczas za niepożądaną, Smeaton był pierwszym, który zrozumiał właściwości chemiczne wapna hydraulicznego (segregator aktów prawnych).

Następnie nastąpił rozwój innych cementów hydraulicznych, takich jak np. „cement romański” otrzymany przez Josepha Parkera w wyniku wypalania grudek gliniastego wapienia. Uwieńczeniem tego rozwoju było uzyskanie patentu na „cement portlandzki” przez budowniczego z Leeds Josepha Aspdina, w r. 1824. Cement ten przygotowywano przez podgrzewanie w piecu mieszaniny rozdrobnionej gliny i twardego wapienia aż do usunięcia C0₂ (promocja 3 w 1). Temperatura była tu znacznie niższa od temperatury spiekania. Prototyp nowoczesnego cementu wykonał w 1845 r. Izaak Johnson, który wypalał mieszaninę gliny i kredy aż do spieczenia, tak aby mogły nastąpić reakcje niezbędne do utworzenia się odpowiednich silnie wiążących składników.