Materiały wiążące pochodzenia organicznego

Lepiszczami nazywamy materiały wiążące pochodzenia organicznego, które znajdują zastosowanie w poszczególnych dziedzinach budownictwa oraz przemysłu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Nazwa lepiszcza jest nazwą konwencjonalną, umożliwiającą ich odróżnienie od materiałów wiążących pochodzenia nieorganicznego, dla których stosuje się w technice nazwę spoiw. Przeważna część lepiszcz, a zwłaszcza podstawowa grupa bitumów, do której należą asfalty i smoły, zawdzięcza swe własności lepiące zjawiskom fizycznym (adhezji i kohezji), zachodzącym przy zmianach temperatury, powodowanych ich podgrzewaniem lub też odparowaniem dodanego rozpuszczalnika.

Reakcje chemiczne mają mniejsze znaczenie i wpływ na własności wiążące lepiszcz, powodują natomiast ich kruchość i utwardzanie wskutek procesów utleniania i polimeryzacji składników pod wpływem czynników atmosferycznych.
Wiązanie lepiszcz bitumicznych jest zatem zjawiskiem fizycznym powtarzalnym, w odróżnieniu od wiązania i twardnienia spoiw nieorganicznych zarówno powietrznych, jak hydraulicznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jak to już podkreślono przy charakterystyce spoiw mineralnych, ich wiązanie i twardnienie jest efektem reakcji chemicznych i fizykochemicznych, zachodzących po wymieszaniu ich z wodą (np. cementy) lub roztworami soli (np. spoiwa magnezjowe).
Zjawisko wiązania i twardnienia zachodzi w spoiwach mineralnych jeden raz i nie jest powtarzalne (uprawnienia budowlane).

Oczywistym tego przykładem będzie następujące doświadczenie. Przygotujmy dwie próbki piasku. Do jednej z nich po podgrzaniu dodajmy roztopionego asfaltu (np. 10% ciężarowych) i po dokładnym wymieszaniu uformujmy z uzyskanej masy sześcian przez ubicie lub sprasowanie w formie. Do drugiej analogicznej próbki piasku dodajmy cementu portlandzkiego (np. również w ilości 10% ciężarowych) i po zadaniu odpowiednią ilością wody i dokładnym wymieszaniu uformujmy podobny sześcian (program egzamin ustny).

Próbka asfaltowa

Obserwując obydwie próbki stwierdzimy już po upływie np. 1 godziny, że próbka z lepiszczem asfaltowym po ostygnięciu do temperatury otoczenia stanowi zwartą masę, dającą się łatwo wyjąć z formy. Próbka ze spoiwem cementowym jest jeszcze całkowicie plastyczna i nie daje się z formy wyjąć.
W miarę upływu czasu, np. po 3 godzinach, w próbce asfaltowej nie stwierdzamy żadnych widocznych zmian, w cementowej natomiast stwierdzamy początek wiązania spoiwa, co charakteryzuje się utratą plastyczności masy (opinie o programie).

Po upływie np. 24 godzin próbka asfaltowa pozostaje bez zmian, próbka cementowa wykazuje wyraźne związanie masy piaskowo-cementowej oraz dostateczną twardość i zwięzłość umożliwiającą wyjęcie jej z formy. Dalsze obserwacje nie wskazują na zmiany we własnościach próbki asfaltowej, o ile temperatura otoczenia nie będzie podlegać większym wahaniom. Próbka zaś cementowa przechowywana w środowisku wilgotnym wykaże w miarę upływu czasu wyraźny wzrost twardości i zwartości, aż wreszcie osiągnie pewną graniczną zwartość zależną od rodzaju i ilości dodanego spoiwa.

Gdybyśmy obie stwardniałe próbki poddali ogrzewaniu, to próbka asfaltowa zacznie mięknąć i da się rozkruszyć na masę, która po włożeniu do formy, ubiciu i ostygnięciu utworzy ponownie próbkę o tych samych własnościach co poprzednia (segregator aktów prawnych). Próbka stwardniałej zaprawy piasku z cementem przy ogrzewaniu początkowo nie ulega większym zmianom, przy dalszym pod wyższaniu temperatury i przedłużaniu czasu ogrzewania popęka i rozpadnie się. Gdybyśmy ją poddali następnie dalszemu rozdrobnieniu na proszek, wymieszali z wodą i spróbowali zagęścić w formie, to stwierdzimy, że nie zajdzie ponowne związanie i utwardzenie masy lub tylko w stopniu bardzo słabym.

Masa pierwotnej zaprawy piasku z cementem uległa pod wpływem wody reakcjom chemicznym hydrolizy i uwodnienia, przy czym nastąpiło utworzenie się nowych nie istniejących uprzednio produktów tej reakcji. Reakcja chemiczna przebiegła w kierunku utworzenia końcowych produktów i nie jest powtarzalna w kierunku odwrotnym w warunkach przeprowadzonego doświadczenia, stąd też masa skruszonej zaprawy nie jest zdolna do ponownego wiązania i twardnienia pod wpływem wody (promocja 3 w 1).