Uskok przesuwczy

Prawie cały obszar Ameryki Północnej leży w obrębie płyty północnoamerykańskiej, która na zach. graniczy z płytą pacyficzną. Granica -pomiędzy nimi przebiega w większości dnem Oceanu Spokojnego - tylko u nasady Półwyspu Kalifornijskiego biegnie w obrębie lądu, tworząc znany z czynnych procesów sejsmicznych uskok przesuwczy San Andreas. Na pd. płyta północnoamerykańska graniczy z płytą karaibską, obejmującą większą część Ameryki Środkowej, oraz ze znajdującą się w obrębie Oceanu Spokojnego płytą kokosową  (program uprawnienia budowlane na komputer).

Centralną strukturą płyty północnoamerykańskiej, zajmującą ponad połowę pow. kontynentu, jest prekambryjska platforma amerykańsko-grenlandzka. Dzieli się ona na 3 gł. części: 2 tarcze krystaliczne - kanadyjską i grenlandzką, oraz położoną na pd. i pd.-zach. od nich tzw. płytę centralną, w obrębie której prekambryjski fundament krystaliczny pokryty jest miąższą warstwą (do 7000 m) młodszych skał osadowych. Platformę amerykańsko- grenlandzką otaczają ze wszystkich stron różnowiekowe orogeny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na pn. wsch. platformy znajduje się słabo jeszcze poznane dolnopaleozoiczne pasmo wschodniogrenlandzkie, które wykazuje wyraźne związki z kaledonidami europejskimi. Dalej na zach. ciągnie się górnopaleozoiczne pasmo innuickie (eskimoskie), zaznaczające się na pn. Grenlandii i w pn.-zach. części Archipelagu Arktycznego. Od wsch. Platformę amerykańsko-grenlandzką ogranicza orogen appalachijski. lego pn. część, obejmująca m.in. Nową Fundlandię, fałdowana była w orogenezie kaledońskiej (uprawnienia budowlane).

Ruchy fałdowe hercyńskie

Tektonika pd. części Appalachów jest natomiast przedmiotem dyskusji geologów. Dawniej uważano ją za strukturę górno- paleozoiczną (hercyńską), obecnie częściej przyjmuje się, że większość lub nawet cały obszar powstał już jako orogen kaledoński, a struktury owe zostały później przekształcone przez ruchy fałdowe hercyńskie (karbon-perm). Pd. obrzeżenie platformy stanowi górno- paleozoiczny orogen Ouachita-Marathon. W większości jest on przykryty młodszymi skałami osadowymi i mimo swojej długości (do 1600 km) bardzo słabo zaznacza się w morfologii kontynentu (program egzamin ustny).

Zach. część kontynentu zajmuje rozległy orogen Kordylierów. W jego obrębie wyróżnia się kilka równoległych pasów. Pas położony najbardziej na wsch. (zwany strefą wewnętrzną), związany z geosynkliną Gór Skalistych, wypiętrzany był w mezozoiku, w okresie ruchów newadyjskich. W części objęły one utwory osadowe płyty centralnej, przez co od pozostałej części płyty oddzieliła się, a także uległa blokowemu wypiętrzeniu wyżyna Kolorado. Zach. pas (tzw. strefa zewnętrzna) związany jest z geosynkliną kordylierską i był fałdowany na przełomie ery mezozoicznej i kenozoicznej. Najdalej na zach. wyróżnia się strefę pacyficzną, cechującą się największą współczesną aktywnością tektoniczną i wulkaniczną (opinie o programie).

Omówione wyżej strefy górskie mają swoje przedłużenie w Ameryce Środkowej. Najmłodszymi strukturami tektonicznymi Ameryki Północnej są baseny sedymentacyjne, rozwijające się od mezozoiku do chwili obecnej. Największe z nich to basen meksykański na pd. i płyta nadatlantycka na wsch (segregator aktów prawnych).

Przeważająca część kontynentu zalicza się do obszaru objętego częstymi trzęsieniami ziemi lubo ich rząd kim pojawianiu się trzęsień ziemi (asejsmicznymi) są obszary położone na krystalicznej tarczy kanadyjskiej (laurentyńskiej): na pn. od linii amerykańskich Wielkich jezior i doliny Rzeki Św. Wawrzyńca oraz na wsch. od linii łączącej wielkie jeziora kanadyjskie, od jeziora Leśnego na pd. po Wielkie jezioro Niedźwiedzie na pn. Do regionu tego należą wyspy Archipelagu Arktycznego oraz Grenlandia (promocja 3 w 1). Silne i częste trzęsienia ziemi występują w Ameryce Północnej wzdłuż całego zach.