Materiały wybuchowe

Materiały wybuchowe Ii-ej grupy dzielą się na dalsze pokrewne rodzaje materiałów o różnych właściwościach. Do mających zastosowanie w praktyce należą:

• nitrogliceryna,
• dynamity i żelatyny wybuchowe,
• bawełna strzelnicza, pyroksylina,
• nitrozwiązki aromatyczne węglowodorów, jak ; kwas pikrynowy, trójnitrofenol, trójnitrotoluol i pokrewne (melinit, lidyt, pertyt, ekrazyt),
• preparaty amonosaletrzane (amonity),
• chloratyty i nadchloratyty (miedziankit) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Własność fizyczną materiału wybuchowego, działającą miażdżąco na otaczające ją ciała, nazywamy krusznością tego materiału. Miernikiem kruszności jest szybkość fali wybuchowej. Im większa szybkość fali, tym większa częstotliwość drgań, tym większa kruszność.

kruszącą ocenia się na podstawie zwiększenia objętości otworu po strzale. Wielkość jej jest proporcjonalna do prędkości rozkładu, objętości gazów i temperatury przy wybuchu. Temperaturę wybuchu oznacza się (wylicza), opierając się na cieple właściwym produktów gazowych materiału wybuchowego. Prędkość wybuchu (detonacji) zależy od sposobu wywołania detonacji oraz gęstości ładunku; mierzy się ją w m/sek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wrażliwość, łatwość wybuchu jest odwrotnie proporcjonalna do ilości energii, którą należy zużyć na jednostkę masy, aby wywołać wybuch. Wrażliwość mierzy się wysokością spadku w cm ciężarka 2 kg, spuszczonego na dany materiał, dla wy wołania wybuchu. Wysokość ta jest odwrotnie proporcjonalna do wrażliwości (uprawnienia budowlane).

Czarny proch

Jeżeli przy rozsadzaniu skał chodzi o otrzymanie rozdrobnionego materiału na kamień łamany, tłuczeń, grys itp., należy wybrać materiał wybuchowy o wielkiej prędkości fali wybuchowej, o wielkiej kruszności, celem zaś uzyskania dużych brył niespękanych wewnętrznie do robót kamieniarskich, należy dać pierwszeństwo materiałom o małej prędkości fali wybuchowej, jakimi są proch czarny, saletra strzelnicza i im podobne (program egzamin ustny).

Czarny proch jest najdawniej znanym materiałem wybuchowym i składa się z mieszaniny węgla, saletry potasowej i siarki. Węgiel do wyrobu prochu używany bywa wyłącznie - drzewny, zaś saletra - potasowa, która jest wprawdzie droższa, ale mniej wrażliwa na wilgoć od tańszej - sodowej. Przez zmianę Wagowego stosunku poszczególnych składników można osiągnąć w pewnych granicach bardziej gwałtowne miażdżące działanie wybuchu, albo spokojniejsze rozpychające i łupiące tylko kamień wzdłuż jego słabych miejsc. Wpływ na wybuchową ma również wielkość ziaren składników oraz bardziej lub mniej sprasowana postać naboi (opinie o programie).

Każdy materiał jest tym łatwiej zapalny, im większą posiada powierzchnię tzn. iż jest bardziej rozdrobniony. I)la zmniejszenia więc czułości prochu na zapalenie, a tym samym dla zmniejszenia niebezpieczeństwa obchodzenia się z nim, jak również dla uodpornienia go na działanie wilgoci, wyrabia się proch w postaci ziarn o wielkości 2 do 8 mm dobrze polerowanych grafitem. Taki proch nosi nazwę górniczego. ziarnistego czyli skalnego. Proch górniczy wolno jest używać w postaci luźnej( nie w patronach) do strzelania w kamieniołomach, w naturalnych szczelinach skalnych i w otworach ukośnych jednak o nachyleniu powyżej 45° (segregator aktów prawnych).

Najczęstszą podstawą do określania jakości prochu jest procentowa zawartość saletry w mieszaninie, a więc nazywa się proch 65-cio, 70_cio lub 75-cio procentowym, zależnie od ilości zawartej w nim saletry. Równocześnie ze wzrostem zawartości saletry spada zawartość węgla i siarki, mianowicie węgla między 20% i 15%, zaś siarki między 15% i 10%.

Ze wzrostem zawartości saletry, z bardziej drobnym przemiałem dobrze oczyszczonych składników i z silnym ubiciem materiału w prasowanych nabojach, wzrasta siła wybuchowa prochu (promocja 3 w 1). Natomiast, gdy się chce zmniejszyć siłę wybuchową prochu, należy zmniejszyć zawartość saletry, zwiększyć zaś ilość siarki, stosować proch luźno nasypany, a przede wszystkim dodać tzw. środków hamujących.