Matryce betonowe

Wadą matryc o bokach stałych jest trudność wyjmowania elementu z matrycy. Matryce o niektórych bokach wymiennych lub przestawnych. Matryce betonowe mają bardzo często niektóre boki wymienne lub przestawne. Ułatwia to wyjmowanie elementu i umożliwia zmianę określonych wymiarów (np. szerokości). Matryce o bokach przestawnych z drewna lub stali (program uprawnienia budowlane na komputer) Boki przestawne umocowane są do dna i boków stałych w sposób zapewniający możliwie najmniejsze odkształcenia. Przy zastosowaniu przestawnych boków drewnianych nie można jednak uniknąć znacznej zmienności wymiarów elementów, wynikającej z właściwości drewna. Dlatego też wymiar szerokości podlega w tym przypadku odchyleniom typowym dla form drewnianych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wymiar grubości zmienia się zależnie od sposobu formowania, w przypadkach gdy wysokość elementu będzie ustalona za pomocą zmiennych boków formy; np. boki wykonane z drewna powodują taką zmienność wymiarów, jaka występuje przy użyciu form drewnianych. Krzywe tolerancji elementów wykonanych w matrycach. Stosunkowo niewielka ilość obserwacji matryc betonowych uniemożliwiła przeprowadzenie pełnej analizy zmienności wymiarów elementów w nich produkowanych (uprawnienia budowlane).

Dla celów praktycznych można przyjąć, że przesunięcie wymiaru średniego względem teoretycznego jest nieznaczne i jego pominięcie nie ma wpływu na montaż. Można również przyjąć, że wielkość tolerancji w zależności od grubości, szerokości i długości elementów nie występuje w zakresie uzasadniającym podział wymiarów na rodzaje. Krzywą tolerancji matryc dla wszystkich rodzajów i obserwowanych zakresów wymiarów (program egzamin ustny). Prowadzone metodycznie badania prefabrykatów wykonanych w coraz to innych matrycach i w różnych warunkach produkcji prawdopodobnie wpłyną na korektę tej krzywej i pozwolą na zwiększenie zakresu wymiarów nią objętych.

Metoda Wilksa

Omówione dotychczas tolerancje wymiarów opierały się na stwierdzeniu, że rozkłady wymiarów są zbliżone do rozkładu normalnego. Pociągało to za sobą konieczność sprawdzania rozkładu otrzymanego z produkcji. Metoda określania tolerancji podana przez Wilksa) obywa się bez badania rozkładu wymiarów. Zagadnienie tolerancji sprowadza się do określenia takiego przedziału dla ciągłej funkcji rozkładu wymiaru cp (x), aby określona wielkość produkcji P mieściła się w tym przedziale z przyjętym prawdopodobieństwem y (opinie o programie).

Przyjmujemy, że przyczyny wpływające na rozkład wymiaru są przypadkowe oraz że P i Y są z góry określonymi wielkościami prawdopodobieństw. Zadanie polega na określeniu dla dowolnego rozkładu zmiennej losowej, tj. funkcji cp (x), takiego przedziału zawartego w granicach ui i U2, w którym mieściłaby się z określonym prawdopodobieństwem frakcja wymiarów. Granice uj i U2 są wymiarami granicznymi odpowiadającymi zadanemu współczynnikowi pewności y, natomiast pole P wykresu <p (x) zawarte w przedziale od ui do U2 określa zadaną część P całej produkcji.

Metoda Wilksa doprowadza do stwierdzenia, że dla ‘przyjętych wartości P i Y, przy dostatecznie dużej ilości obserwacji n można dobrać takie położenia skrajne wymiaru (określone przez ui i U2), które będą dopuszczalnymi odchyłkami wymiaru. Mając dopuszczalne odchyłki określamy wstępnie tolerancję wymiaru (segregator aktów prawnych).

Aby ustalić praktycznie tolerancje naturalne partii prefabrykatów, należy zmierzyć wybrane w sposób losowy prefabrykaty (w liczbie n sztuk). Z pomiarów należy ustalić największy i najmniejszy wymiar ui, po czym określić tolerancję z równania T = U2 — ui(promocja 3 w 1). Następnie określa się wartość n, tj. konieczną liczbę zmierzonych elementów, przy której przedział od u₂ do U\ zawiera z prawdopodobieństwem y frakcję P całej produkcji przy zupełnie dowolnym rozkładzie wymiaru x. Metodę tę cechuje wielka prostota (wystarczy bowiem znaleźć największy i najmniejszy pomiar) i pominięcie rozkładu normalnego, wadą natomiast tej metody jest konieczność pobierania do pomiarów dużej próbki.