Metale anodyzowane

Metale anodyzowane tylko odtłuszcza się. Stopy aluminiowe poddaje się działaniu mieszaniny kwasów siarkowego i chromowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Okleiny można kleić bez specjalnego przygotowania, natomiast sklejkę trzeba lekko przetrzeć szklistym papierem. Powierzchnię metalu lub tworzywa należy najpierw pokryć klejem Redux w płynie, a następnie spryskać tym samym klejem w postaci proszku. Redux płynny stosuje się również do sklejek, ale bez użycia proszku. Oklein nie należy pokrywać Reduxem w żadnej postaci, lecz łączyć je na sucho z powierzchniami innych materiałów, powleczonymi poprzednio warstwą kleju. Do pokrycia płaszczyzny metalu lub tworzywa sztucznego o powierzchni 10 nr potrzeba płynnego kleju Redux od 0,45 do 0,55 kg, a do sklejki - od 0,55 do 0,67 kg. Dla tej samej powierzchni metalu lub tworzywa potrzeba 0,45 kg proszku Redux (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wiązanie następuje pod wpływem nacisku w temperaturze wynoszącej co najmniej 60°C, przy czym czas wiązania uzależniony jest od temperatury (uprawnienia budowlane). Z barwy spoiny można wyciągnąć następujące wnioski: spoina o kolorze czarnym jest zazwyczaj zbyt utwardzona, podczas gdy spoina koloru jasnożółtego jest utwardzona za słabo. Właściwy kolor jest ciemnobrązowy.

Stosowane ogólnie żywice termoutwardzalne dzielą się na trzy grupy:

1) fenolowo-formaldehydowe,

2) mocznikowo-formaldehydowe,

3) melaminowo-formaldehydowe (program egzamin ustny).

Użycie żywicy fenolowej

Użycie żywicy fenolowej jako kleju opatentowano po raz pierwszy w Anglii w 1901 r. Kleje syntetyczne znalazły zastosowanie na skalę przemysłową dopiero w roku 1915, kiedy to użyto ich do sklejek w produkcji samolotów. Żywice fenolowo-formaldehydowe dzielą się na dwie podgrupy, a mianowicie na zwykłe fenolowo-formaldehydowe i rezorcynowo-formaldehydowe (opinie o programie).

Zwykłe kleje fenolowo-formaldehydowe utwardza się przeważnie w temperaturze od 120°C do 160°C. Produkuje się je w postaci płynów i proszków, a właściwą konsystencję uzyskuje się przez zmieszanie z alkoholem i wodą. Ten rodzaj kleju nadaje się głównie do wyrobu prasowanych na gorąco sklejek płaskich lub wygiętych. Czasem dodaje się w czasie przerobu mączkę z łupin orzechów jako wypełniacz w celu uzyskania jednakowego przenikania klejów. Kleje rezorcynowo-formaldehydowe wymagają do utwardzenia temperatury od 65°C do 92°C. Produkuje się je wyłącznie w postaci płynu. Stosunkowo wysoka cena ogranicza możność stosowania ich przy montażach oraz do produkcji konstrukcyjnych laminatów z drewna.

Kleje z żywic fenolowo-formaldehydowych produkuje się pod nazwą handlową Tego Gluefilm. Ich produkcja na skalę handlową datuje się od roku 1930. Stosuje się je do klejenia cienkich sklejek i do wyrobu drewna utwardzonego. Wytrzymałość zależy od grubości okleiny, która nie powinna przekraczać 0,9 mm. Pozwala to na łatwe wykonywanie różnych wyrobów o rozmaitej zwartości i na uzyskanie drewna o dużej elastyczności i udarności (segregator aktów prawnych).

Normy Brytyjskie obejmują różne kleje oparte na żywicach syntetycznych z podaniem ich zastosowania. Najprostszym sposobem klejenia jest użycie żywicznej błony klejowej. Fenolową błonę klejową stosuje się do sporządzania sklejek z dokładnie obciętych i starannie wysuszonych oklein o gładkiej powierzchni. Klej nakłada się gładką warstwą, której nie wolno pogrubiać dla wyrównania nierówności płaszczyzny. Producenci udzielają ścisłych wskazówek dotyczących dopuszczalnej zawartości wilgoci w okleinach  (promocja 3 w 1).

Płynne kleje fenolowo-formaldehydowe do prasowania na gorąco występują w handlu w postaci: a) proszków do rozpuszczania i mieszania z wodą, alkoholem denaturowanym lub mieszaniną wody i alkoholu, b) płynów gotowych do użycia, c) płynów wymagających bezpośrednio przed użyciem dodania katalizatorów i utwardzaczy. W przypadku suchych proszków należy ściśle przestrzegać sposobu użycia. Klej nakłada się za pomocą pędzla, powlekarki lub pistoletu natryskowego.