Blog

Proces korozji metalu zdjęcie nr 2
18.08.2021

Metalowe części

W artykule znajdziesz:

Metalowe części

Proces korozji metalu zdjęcie nr 3
Metalowe części

Po umocowaniu okładziny terakotowej przestrzeń między nią a ścianą należy wypełnić zaprawą cementową albo drobnoziarnistym betonem: wyjątek stanowią wystające elementy gzymsu lub inne podobne wystające części. Nie zalewa się również tralek i przestrzeni przy płaskiej okładzinie murów parapetowych; natomiast wywierca się w nich otwory dla ujścia wody deszczowej.
Do zamocowania płyt terakotowych i różnych detali architektonicznych używane są połączenia metalowe (śruby, haki itp.) (program uprawnienia budowlane na komputer). Przytaczamy najmniejsze wymiary stosowanych śrub, haków, płaskowników, szpil i innych rodzajów zamocowań:
a) szpile i pręty o średnicy 13 mm;
b) uchwyty z płaskownika o przekroju 10 x 50 mm;
c) kotwy do śrub i płyt zrównoważonych na ścianie o przekroju 6×6 mm albo płaskownik 3 x 16 mm;
d) dla bloków wspornikowych, niezrównoważonych na ścianie - pręty o średnicy nie mniejszej niż 16 mm albo haki o takim samym przekroju;
pręty służące do zamocowania bloków terakotowych na ścianach betonowych powinny mieć średnicę 16 mm; w ścianie zamocowuje się je okrągłymi sworzniami o średnicy 13 mm w odległości nie większej niż 610 mm między osiami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Aby ochronić części stalowe przed korozją (rdzą), należy je starannie oczyścić i powlec dwa razy minią ołowianą na pokoście, asfaltem itp. Drut używa się miedziowany lub miedziany. Metalowe części zamocowania terakoty zalewa się betonem albo powleka się zaprawą cementową.
Sposób przymocowania terakoty do ściany budynku zależy od materiału ściany, od wymiarów, rodzaju i kształtu elementu oraz od możliwości stosowania tych innych materiałów pomocniczych służących do umocowania, to znaczy od wiążących zapraw i sztywnych wiązadeł (uprawnienia budowlane).

Cementu portlandzki

Dawna i współczesna praktyka stosowania terakoty pozwala na sklasyfikowanie następujących rodzajów zamocowania terakoty.
Szczegóły z terakoty mogą same stanowić elementy konstrukcyjne części budynków, na przykład jako bloki do ścianek działowych, parapetów i sklepień. Takie szczegóły dają się wzajemnie łączyć ze sobą zawdzięczając .swemu ukształtowaniu. W tym wypadku mamy do czynienia z murowaniem ze szczegółów terakotowych (program egzamin ustny).

Umocowanie na rdzeniu stosowane jest dla wolno stojących lub znacznie odsądzonych ściany słupów, tralek lub figur złożonych z kilku ogniw pierścieniowych. Elementy pierścieniowe, układane na zaprawie, łączy się między sobą i przymocowuje do rdzenia za pomocą sztywnych wiązadeł.
Majolikowe filarki przy framugach okiennych na elewacji zamku Krutyckiego w Moskwie (z końca XVII w.) składały się z trzech pierścieni nałożonych na wewnętrzny rdzeń dębowy. Obecnie wykonywane tralki terakotowe często składane są także z dwóch lub trzech ogniw zamocowanych na prętach stalowych i na zaprawie (opinie o programie).
Umocowanie na zaprawie stosowane było zwykle i stosuje się nadal przy licowaniu wewnętrznych pomieszczeń niewielkimi płytkami o wymiarach 10×10, 15×15 i 18×18 cm.

Zagranicą przy licowaniu elewacji terakotowe płyty bezżebrowe łączy się ze ścianą zaprawą cementową. Dla lepszego połączenia z zaprawą tylna powierzchnia płyt powinna być chropowata albo rowkowana o przekroju rowków - trapezowym (segregator aktów prawnych).
Płyty umocowane na zaprawie mają powierzchnię 20-H26 x 40-52 om. Robi się je albo bardzo cienkie o grubości 2-3 cm, albo jako pustaki o dostatecznie szerokiej powierzchni wspornej (do 8 cm), aby można było stawiać jedną warstwę płyt na drugiej. W ostatnich latach w Anglii zaczęto stosować płyty z matową polewą o jeszcze większych wymiarach 61×30,5×3,6 cm. Zamocowuje się je też na zaprawie.

W warunkach budownictwa radzieckiego nie jest wskazane zużywanie dużych ilości deficytowego cementu do umocowywania okładziny. Należy raczej stosować zaprawy mieszane. Nie zaleca się używania cementu portlandzkiego do układania płyt terakotowych również i z tego względu, że właściwe mu są wykwity soli, które pozostawiają na okładzinie zacieki i plamy. Lepiej jest w tym wypadku stosować cementy portlandzkie z dodatkiem pucolany (promocja 3 w 1).

Najnowsze wpisy

22.09.2025
Proces korozji metalu zdjęcie nr 4
Projektowanie budynków użyteczności publicznej – przepisy i standardy

Projektowanie budynków użyteczności publicznej to zagadnienie niezwykle złożone, łączące w sobie wiedzę z zakresu prawa, inżynierii, architektury, ergonomii i psychologii…

22.09.2025
Proces korozji metalu zdjęcie nr 5
Bezpieczeństwo infrastruktury kolejowej – procedury i inspekcje

Bezpieczeństwo infrastruktury kolejowej od zawsze stanowiło fundament funkcjonowania transportu szynowego i jednocześnie jedno z największych wyzwań inżynierskich. Każdy pociąg przewożący…

Proces korozji metalu zdjęcie nr 8 Proces korozji metalu zdjęcie nr 9 Proces korozji metalu zdjęcie nr 10
Proces korozji metalu zdjęcie nr 11
Proces korozji metalu zdjęcie nr 12 Proces korozji metalu zdjęcie nr 13 Proces korozji metalu zdjęcie nr 14
Proces korozji metalu zdjęcie nr 15

53 465

użytkowników zdobyło uprawnienia budowlane z nami
Proces korozji metalu zdjęcie nr 16

100%

powtarzalności bazy pytań na egzaminie pisemnym i ustnym
Proces korozji metalu zdjęcie nr 17

32

sesje egzaminacyjne doświadczeń i nauki razem z nami
gwiazdka gwiazdka gwiazdka
certyfikat na uprawnienia budowlane 2024
gwiazdka gwiazdka gwiazdka
użytkownik

53 465

użytkowników zdobyło uprawnienia budowlane z nami
OK

100%

powtarzalności bazy pytań na egzaminie pisemnym i ustnym
zegar

32

sesje egzaminacyjne doświadczeń i nauki razem z nami