Metoda belkowa

Metoda belkowa w zastosowaniu do powłok symetrycznie obciążonych. Finster-walder wysuwał możliwość oparcia obliczeń symetrycznie obciążonych powłok długich na założeniu liniowego rozkładu naprężeń. W pracy jego jest mowa o tym, że takie obliczenie wykonano dla hali targowej w Budapeszcie oraz że w obliczeniu tym uwzględniono nieciągłość w wykresie naprężeń, która jak stwierdzono za pomocą metody analitycznej, istnieje przy wezgłowiach (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy rozpatrywaniu tej nieciągłości trzeba rozpatrzeć rozkład sił N_x, który zależy od trzech wielkości. Z wielkości tych jedynie dwie można określić z warunków równowagi. Finsterwalder nie wspomina, w jaki sposób określono trzecią wielkość. Być może założono, iż w wyniku odkształceń łuku wierzchołek przekroju poprzecznego nie ulega przemieszczeniu). Mimo dowolności takiego założenia metoda ta dać może dość poprawne wyniki.

Bardziej szczegółowy wykład metody belkowej (z pominięciem nieciągłości w rozkładzie naprężeń) został ogłoszony przez Vallette. Poza tym Aas-Jakob- sen rozpatrywał przypadek bardzo sztywnego żebra poprzecznego, obciążonego w osi siłą skupioną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Uogólniona metoda belkowa. Jakkolwiek uogólnienie metody belkowej dla symetrycznego zginania pionowego na zginanie w dwóch płaszczyznach nie jest rzeczą trudną, to w literaturze dotychczas nie występuje tego rodzaju opracowanie. Jak dotychczas, dachy pilaste obliczano analitycznie (uprawnienia budowlane).

Maillart wykazał znaczenie środka ścinania i w ciągu ostatnich dwudziestu lat wielu autorów pisało na temat zginania i skręcania przekrojów cienkościennych. Jest niezrozumiałe, że dotychczas nie było żadnej próby zastosowania tych metod do obliczenia właściwych powłok walcowych (program egzamin ustny).

Powłoki podłużnie podparte

Przeciwnie, stwierdzono, że wyprowadzenie całkowicie zadowalającej, przybliżonej (tzn. nieanalitycznej) metody obliczeń powłoki zewnętrznej w złożonej konstrukcji jest rzeczą trudną. Z tych samych przyczyn obliczenie powłok symetrycznych, jak dotychczas, ograniczało się jedynie do obciążenia pełnego, gdyż przypadek obciążenia jednostronnego mógł być rozpatrywany jedynie na drodze analitycznej (opinie o programie).

W pracy opisane są pewne doświadczenia na modelach celuloidowych. Przekrój poprzeczny był bardzo nieregularny i podlegający silnemu skręcaniu. Mimo to stwierdzone doświadczalnie naprężenia osiowe porównywano z zasadą Bernoulliego i okazało się, że zachodzą znaczne odchylenia.

Rozszerzona metoda belkowa. Jedynym znalezionym w literaturze przykładem zastosowania rozszerzonej metody belkowej, a tym samym również i metody iteracji jest rozpatrzenie przez Aas-Jacobsena powłoki podłużnie podpartej, obciążonej symetrycznie. Wydaje się, że położenie odkształconego przekroju poprzecznego ustalono z warunku, aby wierzchołek ze względu na odkształcenia łuku nie ugiął się (segregator aktów prawnych). Jak wykazały liczbowe przykłady, takie założenie może dać zadowalające wyniki, ale metoda ta nie zawsze może być stosowana.

Powłoki krótkie. W pracy podany jest przez Aas-Jacobsena następujący przybliżony wzór na działanie belkowe w powłokach ciągłych: N=^-Pl, gdzie N całkowita siła rozciągająca, działająca w środku przęsła. Wyprowadzenie wzoru nie jest podane. Porównując wzór ten, można przypuszczać, że teoria sprężystości dałaby nieco wyższe naprężenia.

Poza tym przykładem w literaturze nie ukazały się żadne proste wzory dla powłok krótkich. Warunki brzegowe na przeponach. Podane w p. 1.1.8 wzory można przy m = 0 z łatwością wyprowadzić z teorii zbiorników walcowych. Finsterwalder był pierwszym, który podał odpowiedni wzór na b_e. Wzór kompletny został wyprowadzony, natomiast pozostałe wzory nie były dotychczas publikowane (promocja 3 w 1). Ponieważ metoda iteracji wymaga o wiele większego nakładu pracy aniżeli metoda belkowa, posługiwanie się metodą iteracji jest usprawiedliwione tylko przy obliczaniu konstrukcji, dla których dokładność metody belkowej jest niewystarczająca. Metoda iteracji ma zastosowanie przy obliczaniu powłok o średnich długościach, to jest powłok, dla których stosunek długości do szerokości wynosi 1 : 2.