Metoda grupowej analizy smół

Metoda grupowej analizy smół według Malissona jest obecnie najczęściej stosowana dla smół i paków z węgla kamiennego i pozwala na rozdzielenie smół na 5 zasadniczych grup, różniących się wielkością cząsteczek i innymi własnościami.
Smoła według Nellensteyna jest podobnie jak asfalt układem koloidalnym o budowie micelarnej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Fazą rozpraszającą (zwartą) jest tutaj mieszanina substancji, które nie muszą być wzajemnie dla siebie rozpuszczalnikami, dzięki czemu można stworzyć warunki, w których mieszanina substancji tworzących fazę zwartą, pozornie jednorodną, ulega rozwarstwieniu lub wytrąceniu. Faza rozproszona nie jest również jednorodna. Zasadniczy ośrodek fazy rozproszonej stanowią tu cząsteczki tzw. wolnego węgla (zbliżone do żywic). Utrzymanie zawiesiny w stanie koloidalnym następuje dzięki zawartym w smole substancjom, odgrywającym rolę koloidów ochronnych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Substancje te tworzą naokoło cząstek wolnego węgla otoczki. Nie zostało dotąd wyjaśnione, które z substancji zawartych w smole odgrywają rolę koloidów ochronnych.

Do utrzymania w równowadze stanu koloidalnego smoły przyczyniają . się, obok składników oleistych, prawdopodobnie niektóre ze składników o charakterze kwaśnym i zasadowym. Stopień dyspersji składników fazy
rozproszonej w smole jest znacznie grubszy niż w asfaltach. Budowę koloidalną smoły można zaobserwować pod mikroskopem w powiększeniu 500-600-krotnym. Zakłócenie lub całkowite zniszczenie układu koloidalnego smoły można wywołać przez zadanie smoły odpowiednio dobranym rozpuszczalnikiem (uprawnienia budowlane).

Podobnie jak przy asfaltach, rozpuszczalnikami niszczącymi układ koloidalny będą rozpuszczalniki zmniejszające napięcie powierzchniowe fazy zwartej, co jednocześnie powoduje zwiększenie napięcia granicznego między fazą zwartą i rozproszoną.
Graniczną wartością napięcia powierzchniowego jest napięcie 40 dyn/cm (a więc napięcie większe niż przy asfaltach). Ilość i jakość wytrącającego się przy tym wolnego węgla zależy nie tylko od rodzaju smoły, lecz również od rodzaju rozpuszczalnika (program egzamin ustny).

Twarde paki

W wolnym węglu można rozróżnić:
- część złożoną z pyłów nieorganicznych i organicznych oraz z węglowodorów bardzo bogatych w węgiel, a ubogich w wodór;
- składniki uboższe w węgiel, zbliżone do asfaltów.
Według Nellensteyna wartość i jakość smoły można oceniać, obliczając ilość ziaren wolnego węgla w 1 mm:! smoły rozcieńczonej nitrobenzenem (obliczeń dokonuje się pod mikroskopem w komorze Zeiss - Thommy) (opinie o programie).
Wykresy reologiczne dla smół badanych w aparacie Hópplera mają przebieg odmienny niż reologiczne wykresy asfaltów.

Wykres Teologiczny smół lub miękkich paków charakteryzuje się zupełnie słabo zaakcentowanym odcinkiem początkowym, sięgającym do granicy sprężystości. Przedstawione na rys. 3-2 wykresy reologiczne dla miękkiego paku i asfaltu o prawie tych samych temperaturach mięknienia pozwalają stwierdzić, że pak zachowuje się jak ciecz.
Twarde paki w niskich temperaturach zachowują się jak ciała stałe. W pobliżu temperatury mięknienia pak przechodzi raptownie ze stanu stałego w stan ciekły, dając na wykresie Teologicznym linię prostą, a więc nabiera on w tych warunkach cech cieczy, odpowiadającej cieczy fizycznej tzw. newtonowskiej.

Przy dalszym podwyższaniu temperatury wzrasta stromość linii wykresu, który na całej długości jest linią prostą (segregator aktów prawnych).
Smoła, w której rolę składnika zagęszczającego odgrywa pak (po oddestylowaniu olejów pozostają w paku składniki fazy rozproszonej), będzie się przy badaniach Teologicznych zachowywać podobnie jak pak, z tą jedynie różnicą, że na skutek stosunkowo małej wiskozy smoły badania te wymagać będą bardziej czułych przyrządów.
Porównując własności termoplastyczne smół lub paków i asfaltów oraz ich krzywe reologiczne, można wyjaśnić różnice we własnościach i zachowaniu się asfaltów i smół.

Asfalty mają wyraźniej zaakcentowany odcinek własności sprężystych oraz wyraźny dość długi odcinek własności quasiplastycznych i przy ogrzewaniu przechodzą stopniowo w stan płynny. Dzięki temu posiadają silniejsze własności wiążące i mogą być użyte jako lepiszcze w warstwie znacznie grubszej niż smoły (promocja 3 w 1). Paki natomiast, w zależności od temperatury, zachowują się jak ciała stałe lub jak ciecze. Rozpiętość ich quasi- plaśtyczności daje się obserwować jedynie w bardzo wąskich granicach.