Metoda kolejnych prób

Metoda kolejnych prób nie uwzględnia stanu naprężenia w klinie odłamu ani w gruncie poza klinem, ani też nie daje pewności, że naprężenia w klinie i poniżej niego spełniają warunki równowagi bez jednoczesnego naruszania warunku stanu zniszczenia (program uprawnienia budowlane na komputer). Dlatego też, chociaż takie rozwiązanie wydaje się zadowalające, to jednak nie można matematycznie udowodnić jego ścisłości. Dla warunków omawianych w tym punkcie metoda kolejnych prób daje dokładnie takie same wyniki, jak rozwiązanie z zastosowaniem strefy Rankine’a. Wynika to stąd, że dla takiego przypadku metoda kolejnych prób powtarza te same etapy rozwiązania, które doprowadziły do równań koła Mohra. Jednakże różnice między tymi dwiema metodami stają się większe w przypadku bardziej skomplikowanych zagadnień (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda kolejnych prób została opracowana przez francuskiego inżyniera Coulomba w 1776 r., a więc prawie na sto lat przed opublikowaniem prac Rankine’a (widocznie bez znajomości pracy Coulomba), dlatego też można uznać Coulomba za twórcę teorii czynnego parcia gruntu. Natomiast wkład Rankine’a polega na wprowadzeniu pojęcia parcia biernego oraz powiązaniu tych dwóch ekstremalnych przypadków parcia czynnego i biernego (uprawnienia budowlane).

Uprzednio podane metody rozwiązania można z powodzeniem zastosować w przypadkach obciążenia naziomu nad zasypką ściany oporowej. Tego rodzaju obciążenie może powstać na skutek składowania materiałów lub postoju pojazdów (program egzamin ustny). Przy obciążeniu równomiernym, naprężenia pionowe na dowolnej głębokości wyniosą po prostu Należy zauważyć, że naprężenie poziome wywołane działaniem obciążenia naziomu jest stałe na całej głębokości, a zatem wypadkowa od tego obciążenia jest przyłożona w połowie wysokości ściany.

Przyjęcie powierzchni zniszczenia

Stąd położenie wypadkowej całkowitego parcia (gruntu i obciążenia naziomu) wypadnie między połową i jedną trzecią wysokości ściany, licząc od dołu (opinie o programie). Położenie wypadkowej całkowitego parcia znajdujemy dodając wektorowo te dwie składowe. Rodzaju obliczenia dla danych z rozszerzonych o działanie obciążenia naziomu q_s = 4,88 T/m. Dodatkowe parcie o wartości 9,94 T/m działa w środku wysokości ściany albo 3,05 m powyżej podstawy. Wypadkowa tego parcia, łącznie z parciem gruntu, działa na wysokości 2,52 m ponad podstawą ściany. Omówiony przypadek można również rozwiązać za pomocą dobierania klina odłamu i otrzymać te same wyniki. Obciążenie naziomu wywołuje działanie innej siły na klin odłamu, ale siłę tę znamy i można ją łatwo dodać do ciężaru gruntu W. Położenie krytycznej powierzchni poślizgu nie zmienia się (segregator aktów prawnych).

Parcie wyznaczone w ten sposób działa pod kątem 0_W do poziomu i również jest poziome. Stąd tarcie na powierzchni ściany wywiera dwojaki wpływ na parcie czynne: a) na wartość P_a i b) na kierunek działania P_a. Wpływ zmiany kierunku działania P_a na parcie czynne jest zazwyczaj istotniejszy, jak to wykazano przez porównanie. Uwzględnienie tarcia na powierzchni ściany zmienia wartość parcia tylko o ok. 7%, natomiast zmniejsza składową poziomą tego parcia o 24%.

Przyjęcie powierzchni zniszczenia jako krzywych w metodzie doboru klina odłamu prowadzi do nieco bardziej niebezpiecznych klinów odłamu i do nieznacznego zwiększenia wartości K_a. Jednakże różnice wartości K_a wynoszą najwyżej kilka procent i na ogół są tak małe, że stają się niedostrzegalne na takim wykresie (promocja 3 w 1). Niebezpieczne powierzchnie zniszczenia oraz wartości K_a są prawie dokładnie takie same jak przy wyznaczaniu ich metodą Sokolov- skiego. Należy podkreślić, że te wyniki są właściwie zgodne z pomiarami przeprowadzonymi przy badaniu w dużej skali.