Metoda mieszana

Przesuwając położenie pali, zmieniając ich nachylenie, można w pewnych granicach dowolnie regulować wielkości sił w palach i wykonując szereg prób wybrać taki układ pali, który da najlepsze ich wyzyskanie przy równomiernym rozłożeniu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Jeśli jest więcej niż trzy rzędy pali, ale niektóre z nich są do siebie równoległe, tak że nadal pozostają tylko trzy zasadnicze kierunki pali, zastosowanie metody Culmanna jest również możliwe, z tym jednak, że wyniki są już mniej dokładne.

Postępowanie jest takie samo jak poprzednio, przy czym grupę pali równoległych do siebie zastępuje się palem zastępczym, umieszczonym w osi grupy.
Oś grupy może być geometryczna, gdy wszystkie pale są jednakowe, w innym wypadku może położenie jej być wyznaczone za pomocą wieloboku sznurowego, wykreślonego dla sił proporcjonalnych do nośności rzędu pali przypadającej na rozpatrywaną długość (np. 1 m) fundamentu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Po wyznaczeniu siły w palu zastępczym jak poprzednio dzieli się otrzymaną wartość na równe części, jeśli wszystkie pale są jednakowe, a na części proporcjonalne do nośności pali, gdy pale są niejednakowe.

Przy większej liczbie kierunków pali metoda Culmanna nie daje nawet w przybliżeniu wyników wiarygodnych. W takich wypadkach należy posługiwać się metodami dokładniejszymi, uwzględniającymi sprężyste odkształcenia elementów ustroju. Istnieje kilka metod tego rodzaju, przy czym zależnie od stopnia sztywności i sposobu podparcia płyty można je podzielić na trzy grupy:
a) dla ustrojów palowych z płytą sztywną (metoda Gersewanowa, Ostenfelda, Nokkentveda i in.),
b) dla ustrojów z płytą sprężystą, uważaną za płytę opartą na podporach sprężystych (metoda Smorodyńskiego),
c) dla ustrojów palowych z płytą sprężystą, tworzącą wraz ze ścianką i palami ramę (metoda Goriunowa, Antonowa-Mejersona i in.) (uprawnienia budowlane).

Ustrój palowy

Metody a) i b) są już znane w polskiej literaturze technicznej, ograniczymy się tu więc do przedstawienia metody Antonowa-Mejersona. Metody grupy c) wydają się być dla ustrojów z palami żelbetowymi bardziej właściwe niż metody grup pozostałych ze względu na dość dużą sztywność pali żelbetowych i ich niewątpliwy wpływ na rozkład momentów w płycie. Omawianą metodę można zastosować zarówno do pali utwierdzonych w dolnym i górnym końcu (w gruncie i w płycie), jak i do pali jednostronnie lub obustronnie uchwyconych przegubowo (program egzamin ustny).

Omawiana metoda należy do „metod mieszanych” (częściowo sił, częściowo odkształceń) rozwiązywania ustrojów statycznie niewyznaczalnych. Nie wchodząc zatem w jej szczegóły, ograniczymy się do podania toku postępowania, zwracając uwagę jedynie na okoliczności, związane z zagadnieniem. W danym wypadku nie można stosować np. zwykłego przy obliczaniu ram uproszczenia, polegającego na nieuwzględnianiu sił osiowych w słupach ramy, bowiem właśnie o wyznaczenie tych sił przede wszystkim chodzi Zgodnie z ogólnie przyjętą terminologią płytę w tym wypadku nazywać będziemy również ryglem ramy (opinie o programie).

Rozpatrując ustrój palowy jako ramę, należy przyjąć, że pod wpływem obciążeń zewnętrznych ulegnie ona odkształceniom, które można sprowadzić do przesunięć pionowych bn i poziomych 6 poszczególnych węzłów. Jeżeli pominiemy odkształcenia podłużne samej płyty (rygla) jako nieistotne, będziemy mogli przyjąć, że wszystkie węzły rygla przesuwają się poziomo o tę samą wartość. Aby wyznaczyć wielkość przesunięć, należy założyć we wszystkich węzłach fikcyjne podpory przeciwdziałające przesunięciom i wyznaczyć oddziaływania, które w nich wystąpią pod wpływem obciążeń rzeczywistych (segregator aktów prawnych).

Ściankami szczelnymi nazywamy ściany złożone z podłużnych elementów drewnianych, stalowych lub żelbetowych, zagłębianych (najczęściej wbijanych) w grunt, ściśle jeden obok drugiego. Elementy te, pracujące w ścianie jako dźwigary pionowe, poddawane głównie siłom poziomym: parcia gruntu i wody, a niekiedy i obciążeniom pionowym, nazywane są w polskiej literaturze technicznej „brusami”, potocznie zaś „balami”, „szpuntpalami” lub wprost „szpuntami”. (Ostatnio zaproponowano tu również termin „grodzice”) (promocja 3 w 1).