Metoda odpowietrzania

Metoda odpowietrzania betonu (zwana u nas również metodą próżniowań jest ściśle biorąc metodą wibroodpowietrzania, gdyż prawie zawsze stosowany jest tu krótkotrwały proces wibrowania (program uprawnienia budowlane na komputer).
Mechaniczne zagęszczanie betonu w metodzie odpowietrzania polega na o ciągnięciu z masy betonowej powietrza oraz pewnej części wody za porno specjalnej aparatury odpowietrzającej z pompą próżniową.

Przez dodatkowo zagęszczenie oraz obniżenie współczynnika wodocementowego, beton odp wietrzony uzyskuje szereg zalet w porównaniu ze zwykłym betonem wibrowanym. Głównymi zaletami odpowietrzania betonu są:
1) możliwość częściowego, a niekiedy całkowitego rozformowania wyro prefabrykowanego bezpośrednio po jego uformowaniu i odpowietrzeniu,
2) przyspieszenie wiązania i twardnienia betonu w początkowym okres podobnie jak przy wibrowaniu,
3) podwyższenie wytrzymałości miarodajnej betonu (po 28 dniach) na śc: kanie, zginanie i na przyczepność do zbrojenia,
4) zmniejszenie skurczu i pełzania betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Powyższe zalety odpowietrzania mają szczególne znaczenie w produkt prefabrykowanych elementów betonowych i żelbetowych, gdyż umożliwia zastosowanie bardziej plastycznej masy betonowej, co ułatwia i przyspies ułożenie jej w formach, zwłaszcza w elementach o cienkościennych przekr jach oraz w elementach o gęstym zbrojeniu. Ponadto aparaturę odpowietrzjącą można po odpowiednim jej przystosowaniu użyć do wyciągania eleme tu z formy po jego zagęszczeniu przez odpowietrzenie, przy czym jest przeniesienie świeżego wyrobu i jego ułożenie na odpowiednich podkła kach w miejscu twardnienia betonu (uprawnienia budowlane).
Przy odpowietrzaniu zyskuje się pewne zbliżenie cząstek i zagęszczeń struktury betonu przez powiększenie międzycząsteczkowych sił przyciągań w kapilarach. Dzięki temu świeży beton odpowietrzony a jeszcze niezwiąz ny staje się zwięzły, podobnie jak po zawibrowaniu, co umożliwia zachowań kształtu wyrobu po rozformowaniu go bezpośrednio po ukończeniu odpowietrzania. Wyrób w takim stanie wykazuje wytrzymałość na ściskanie okc 1,5 kG/cm2 oraz na rozciąganie 0,02 0,03 kG/cm2.

wyniku przyspieszenia procesu hydratacji cementu następuje znacz: przyspieszenie twardnienia betonu. Pod tym względem odpowietrzanie betonu uważać możemy za jedną z metod sztucznego przyspieszonego wiązań i twardnienia betonu. Uzyskane przyspieszenie wiązania i twardnienia betonu daje wzrost jego wytrzymałości w stosunku do wytrzymałości betonu wibrowanego o 100°/o  po 24 godz. oraz o około 50%  po 7 dniach (program egzamin ustny).
Zwiększenie wytrzymałości miarodajnej dzięki odpowietrzaniu określa się na około 30%. Do odpowietrzania nadaje się beton o konsystencji plastycznej, przydatny do wibrowania, o współczynniku wodocementowym w granicach od 0,50 do 0,70. Przy odpowietrzaniu odciąga się z betonu 10-4-20% wody. )

Odpowietrzanie

Często odpowietrzanie przeprowadza się na uruchomionym stole wibracyjnym. W tym przypadku mamy do czynienia jednocześnie z odpowietrzaniem i wibrowaniem (opinie o programie).

Obydwa te procesy zagęszczania odgrywają tu równorzędną rolę i trwają jednocześnie przez pełny okres zagęszczania, więc inaczej niż w przypadku zwykłego odpowietrzania, gdzie przymocowane do tarcz odpowietrzających wibratory powierzchniowe lub przyczepne pełnią rolę pomocniczą i uruchamiane są tylko na początku i przy końcu procesu odpowietrzania.
Wibrowanie betonu w chwili rozpoczęcia odpowietrzania jest konieczne nie tylko ze względu na stworzenie ścisłej struktury masy betonowej i uniemożliwienie wsysania powietrza atmosferycznego w głąb betonu, lecz i dla zapewnienia należytego przylegania przyrządów odpowietrzających (np. poduszek ssących) do miękkiej i podatnej zaprawy pojawiającej się na skutek wibrowania na powierzchni betonu. Wibrowanie w początkowym stadium odpowietrzania jest niezbędne zwłaszcza przy masie betonowej o niskim punkcie piaskowym i stosunkowo małym współczynniku wodocementowym (segregator aktów prawnych).

od krótkotrwałego okresu wibrowania w chwili uruchomienia apartury odpowietrzającej, stosuje się zwykle również wibrowanie w końcowej fazie odpowietrzania. To powtórne wibrowanie powoduje zmniejszenie tarcia między cząstkami masy betonowej i sprzyja tym samym dalszemu jej zagęszczeniu, co znacznie podnosi wytrzymałość i inne dodatnie cechy betonu.
Metoda odpowietrzania stosowana jest przede wszystkim do produkcji elementów płytowych o dużej powierzchni w zakładach prefabrykacji, zwłaszcza w zakładach poligonowych. Odpowietrzanie przy użyciu poduszek ssących nadaje się najlepiej do zagęszczania płyt o grubości do 10 cm. Czas odpowietrzania zależy od grubości płyty i np. przy grubości 8 cm wynosi 10 4- 12 minut.

Cały cykl produkcji, np. prefabrykowanych płyt żelbetowych, przy zastosowaniu wibroodpowietrzania składa się z następujących czynności: a) czyszczenie i smarowanie form, b) ułożenie zbrojenia, c) naniesienie masy betonowej i jej zagęszczenie za pomocą łaty wibrującej, d) przyłożenie tarczy odpowietrzającej i uruchomienie aparatury odpowietrzającej, e) krótkotrwałe wibrowanie za pomocą wibratora osadzonego na tarczy, f) zdjęcie tarczy i wyrównanie powierzchni płyty.

W przypadku gdy grubość płyty lub ścianek elementu jest znaczna (np. przekracza 20 cm), stosuje się odpowietrzanie dwustronne lub odpowietrzanie wgłębne (promocja 3 w 1). Przyrządami służącymi do wgłębnego odpowietrzania są rurki odpowietrzające, rurki próżniowo-ciśnieniowe oraz rurki próżniowo-wibrujące.

W wielu technologiach produkcji aparatura odpowietrzająca służy po uformowaniu i zagęszczeniu betonu do rozformowywania elementu i do przeniesienia go na miejsce składowania. W tym celu po zakończeniu procesu odpowietrzania podwiesza się poduszkę ssącą do suwnicy lub dźwigu, opuszcza się ją na powierzchnię górną elementu, włącza się pompę próżniową i przyssany element wyjmuje się z formy i przenosi na miejsce tymczasowego składowania. Ten sposób transportu stosowany jest zwłaszcza w niektórych technologiach produkcji wielkich płyt oraz do rozformowywania i transportu świeżych płyt cienkościennych.