Metoda wizualna

Na ogólną ocenę stopnia zużycia elementu składają się oceny zużycia poszczególnych jego części funkcjonalnych. Z tych też względów należy dążyć w rozwiązaniach projektowych do takiego doboru materiałów na poszczególne części składowe elementu, aby ich trwałość była równa trwałości określonej dla całego elementu składowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podział budynku na elementy składowe musi zawierać w sobie wymagania wynikające z organizacji prac remontowych, jak również uwzględniać grupy wyrobów lub materiałów wbudowanych w budynek, posiadających zbliżoną trwałość. Zadanie to jest szczególnie trudne, jeśli się weźmie pod uwagę fakt, że nie ma w budownictwie wznoszonym metodami uprzemysłowionymi jednoznacznie sprecyzowanych okresów trwałości dla poszczególnych elementów lub ich części składowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najprostszą metodą oceny zużycia technicznego elementów składowych budynku jest metoda wizualna. Zaletą jej jest to, że nie wymaga ona wykonywania rozbiórek i odkrywek dla pobierania próbek materiałów do badań laboratoryjnych. Pobieranie próbek w budynkach zamieszkanych jest z reguły niemożliwe do wykonania (uprawnienia budowlane).

Metodą wizualną określa się zużycie elementu na podstawie uszkodzeń badanego elementu, widocznych na jego powierzchni. Kryteria i metody dla określenia stanu technicznego elementów nie są ujednolicone. Stosowana klasyfikacja stanu technicznego elementów obejmuje siedem stopni zużycia. Każdemu stopniowi odpowiada procentowe zużycie elementów (program egzamin ustny). Budynek podzielono na dwie grupy: elementy konstrukcyjne (np. fundamenty, ściany nośne i konstrukcja dachu) i elementy wykończeniowe i wyposażeniowe (stolarka budowlana, instalacje c.o., wodociągowe, kanalizacyjne itd.). Taka klasyfikacja stanu technicznego i odpowiadającego mu zużycia procentowego różnych elementów budynku.

Karta oceny

Przyjęcie siedmiu stopni zużycia elementów jest utrudnieniem w praktycznym stosowaniu tablicy, a ponadto, wąski przedział w procentowym zużyciu może powodować kwalifikowanie elementu do stanu gorszego lub lepszego (opinie o programie).

W opracowaniu Instytutu Gospodarki Mieszkaniowej, dotyczącym oceny stanu jakościowego starych budynków mieszkalnych dotkniętych szkodami górniczymi, podaje się cztery fazy stanu technicznego głównych elementów budynków, spowodowanych również normalnym zużyciem, a mianowicie: stan zadowalający, stan niezadowalający, stan zły i stan zupełnie zły. Dla wszystkich elementów budynku wyszczególnionych podany jest opis rodzaju i zakres uszkodzeń i zniszczeń widocznych na ich powierzchni, który jest podstawą do określenia procentowego zużycia.

Przykładowo opis rozmiaru uszkodzenia lub zniszczenia stropu drewnianego i odpowiadające temu opisowi procentowe zużycie elementu. Przedstawione wyżej kryteria oceny stanu technicznego elementów nie obejmują budynków zrealizowanych metodami uprzemysłowionymi. Niemniej część elementów budynku jest podobna lub identyczna zarówno w rozwiązaniach tradycyjnych, jak i uprzemysłowionych, np. instalacje wod.-kan., c.o., elektryczne itp. i można do nich stosować te kryteria równorzędnie (segregator aktów prawnych).

W Stołecznym Zjednoczeniu Przedsiębiorstw Gospodarki Mieszkaniowej opracowano instrukcję dla technicznej oceny elementów budynków mieszkalnych. Instrukcja ta obejmuje swoim zakresem również budynki uprzemysłowione.

Ocenę stanu technicznego elementów składowych przeprowadza się stosując następujące metody kwalifikacji: wizualną, pomiarową, laboratoryjną i manualną. Dla każdego elementu składowego budynku opracowana jest karta oceny stanu zużycia, w której podane są rodzaje oznak zużycia i odpowiadające im opisy natężenia zużycia.

Karta oceny składa się z trzech części:

1. części A - opisowej, którą wypełnia się na podstawie danych administracji kontrolowanego obiektu;
2. części B, którą wypełnia komisja lustracyjna oceniająca stan techniczny budynku lub elementu. Część ta składa się z rubryk określających: sposób oceny, rodzaj oznaki zużycia, natężenie oznak zużycia, od stanu w normie do stanu awarii, ogólne podsumowanie ilości występujących oznak;
3. części C, którą wypełnia analizujący wyniki, podając stan przeciętny elementu (największy procent zużycia w poszczególnych stanach) oraz odchylenia od stanu przeciętnego (promocja 3 w 1).