Metoda wyboru

Metoda wyboru optymalnej liczby typów elementów konstrukcyjnych
Organizacja przemysłu budowlanego, a w szczególności wytwórni elementów prefabrykowanych, nie może w warunkach obecnych odbywać się żywiołowo i „na wyczucie” (program uprawnienia budowlane na komputer).

Chociaż przeprowadzone badania potwierdziły tezę, iż należy dążyć do możliwie najmniejszej liczby typorozmiarów elementów, nie można jednak przyjmować jej w każdym przypadku bezkrytycznie, bez należytej podbudowy techniczno-ekonomicznej. Na podstawie praktyki budowlanej możemy bowiem stwierdzić, iż bezkrytyczne dążenie do ograniczonej liczby typorozmiarów elementów może w pewnych przypadkach okazać się niesłuszne lub nawet niecelowe.
Zakładając, iż będziemy mieć każdorazowo do czynienia z kompletem elementów konstrukcyjnych, technicznie przydatnych, a zarazem tak uniwersalnych, że pozwolą na największą swobodę kształtowania przestrzennego (przy pewnej założonej technologii wykonawczej), zachodzić mogą następujące zjawiska (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wprowadzenie typizacji i uniwersalizacji elementów będzie miało wpływ na zużycie materiałów. Będzie ono wzrastać w miarę rozszerzania się przedziału parametrów projektowych (np. obciążeń użytkowych, wymaganej przewodności termicznej, wilgotnościowej itp.), natomiast w miarę zawężania się tych parametrów zużycie materiału będzie maleć. Dążąc od minimalnej liczby typów elementów przeznaczonych do masowej produkcji dla anonimowego odbiorcy, świadomie musimy założyć najbardziej niekorzystne parametry. Pociągnie to za sobą możliwość takiego nadmiernego zużycia materiałów, że dążenie do minimalnej liczby typorozmiarów może stać się z punktu widzenia ekonomicznego problematyczne (uprawnienia budowlane).

Z drugiej strony, kierując się prawidłowym wykorzystaniem materiałów, można zaprojektować tak dużą ilość zróżnicowanych elementów, iż zatraci się wszelki sens typizacji, co jest równoznaczne z przekreśleniem praktycznego podjęcia ich prefabrykacji masowej. W tym przypadku bowiem uzyskana oszczędność materiałowa zostanie pochłonięta przez koszty nakładowe na formy, a przede wszystkim robociznę związaną z wielozmianowością i uruchomieniem coraz to innych nitek produkcyjnych (program egzamin ustny). Poza tym zbytnie rozdrobnienie i zwiększenie liczby typów uniemożliwia ustawienie zakładu prefabrykacji pod kątem prowadzenia produkcji na skład i powoduje konieczność wytwarzania elementów tylko w oparciu o każdorazowe indywidualne zlecenia. Przedłuża to cykl realizacji inwestycji budowlanych oraz podraża ich koszty.

Kompromis ekonomiczny

Jak wynika z powyższego, istnieje pewna wzajemna zależność zjawisk (opinie o programie). Innymi słowy można powiedzieć, że nie zawsze słuszne z ekonomicznego punktu widzenia jest dążenie do jak najmniejszej liczby typów ze względu na ewentualność nadmiernego zużycia i niewykorzystania materiałów. Również niesłuszne jest ścisłe przestrzeganie wykorzystywania materiałów według faktycznej i każdorazowej ich potrzeby eksploatacyjnej w danym elemencie i wynikające stąd dążenie do powiększania ilości typów (wyrobów) (segregator aktów prawnych).

Należy więc znaleźć optymalną liczbę typów elementów stanowiących komplet zestawów konstrukcyjnych, wyrażającą kompromis ekonomiczny pomiędzy zużyciem i ewentualnym niewykorzystaniem eksploatacyjnym materiałów z jednej strony, a nadmiernym nakładem robocizny i kosztów nakładowych na usprzętowienie i oprzyrządowanie zakładów, wynikających z dużej liczby typorozmiarów - z drugiej strony. Liczba ta kształtować się może różnie w zależności od aktualnej sytuacji gospodarczej, a w szczególności od zasobów materiałowych i rezerw robocizny, względnie innych czynników wymienionych uprzednio (promocja 3 w 1).

Wydaje się, że przyjęcie nawet z pewnym uproszczeniem proponowanej metody określenia liczby typorozmiarów pozwoli na świadome oddziaływanie w tym zakresie. Mając bowiem do dyspozycji nadmiar robocizny a jednocześnie deficyt materiałów lub odwrotnie, możemy celowo przesuwać punkt ekstremalny wyznaczający liczbę typów elementów, w zależności od aktualnej sytuacji gospodarczej, w położenie optymalne.