Złącza poziome

Stolarka okienna i balkonowa mocowana była do prefabrykowanych ramek ościeży żelbetowych. Złącza pionowe ścian podłużnych i szczytowych mają konstrukcję identyczną. Są to złącza wypełnione, które w swej części wewnętrznej, tworzącej komorę pomiędzy wrębami wyprofilowanymi w pionowych krawędziach bloków ściennych, wypełniano w trakcie montażu zaprawą cementową z dodatkiem wypełniacza żużlowego dla utrzymania we wszystkich fragmentach ściany tych samych cech termoizolacyjności. Od strony wewnętrznej złącze było zamykane sznurem konopnym i tynkiem, a od strony zewnętrznej spoina była zamykana sznurem konopnym i wypełniana zaprawą cementową (program uprawnienia budowlane na komputer).

Złącza poziome były płaskie, wypełnione zaprawą cementową ułożoną na wieńcu stropowym przed ustawieniem bloków. Budownictwo z cegły żerańskiej to montaż budynków z wielootworowych stypizowanych płyt produkowanych fabrycznie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wielootworowe płyty były, po wprowadzeniu ich do budownictwa w Polsce, stosowane jako płyty stropowe, dopiero zastosowanie takich płyt w roku 1959 na nośne ściany poprzeczne dało początek systemowi. Projekt takiego zastosowania powstał w Żerańskiej Fabryce Elementów Betonowych FAELBET, u producenta płyt, stąd też metoda ta nazwana została budownictwem z cegły żerańskiej. Cały system oparty był na zestawie elementów cegły żerańskiej. Ściana zewnętrzna podłużna pozostawiona była do dowolnego opracowania w projekcie jako lekka ściana osłonowa, samonośna, żużlo- betonowa lub gazobetonowa (uprawnienia budowlane).

Następnie wznoszone były budynki przeważnie czterokondygnacyjne o poprzecznym układzie ścian nośnych. Funkcję ścian usztywniających spełniają odcinki ściany podłużnej wykonane z bloków kominowych. Podłużne ściany zewnętrzne były przeważnie murowane z bloczków gazobetonowych lub z wielkowymiarowych elementów żużlo- betonowych. Budownictwo to ujęte w system zostało wprowadzone powszechnie do wszystkich ośrodków budowlanych w kraju tak ze względu na stwierdzone od razu walory techniczne budynków, jak i dobrą efektywność ekonomiczną (program egzamin ustny).

Układ konstrukcyjny ścian nośnych

Z pełnego zestawu elementów można było projektować praktycznie nieograniczoną ilość różnych budynków mieszkalnych o różnych strukturach mieszkań i różnej architekturze do wysokości 11 kondygnacji. Mimo prostego i sztywnego układu elementów konstrukcyjnych ścian wewnętrznych cegła żerańska pozwalała na dość swobodne kształtowanie wnętrz, mimo minimalnego udziału w podziale ścianek działowych. Podział powierzchni był dokonywany przez ściany poprzeczne nośne i podłużne usztywniające. Konstrukcja pozwalała na znaczne nawet urozmaicenie elewacji. Budownictwo z cegły żerańskiej ulegało kolejnym, stałym usprawnieniom polegającym na eliminowaniu i ograniczaniu ilości tradycyjnych „wylewek” (opinie o programie).

Wprowadzono prefabrykowane elementy nadproży, elementy balkonowe i skrajne bloki ścienne, co ułatwiało i skracało montaż. Ograniczanie różnorodności rozwiązań projektowych w budownictwie wielkoblokowym z cegły żerańskiej doprowadziło do terenowego unifikowania rozwiązań, a w Warszawie unifikacja ta doprowadziła do wprowadzenia realizacji jedynie na podstawie zunifikowanego programu oznaczonego symbolem UW-2-Ż. Budynki unifikacji warszawskiej (UW-2-Ż) wprowadzono do realizacji w roku 1968 (segregator aktów prawnych).

Konstrukcja budynków była zunifikowaną adaptacją rozwiązań stosowanych w budownictwie z cegły żerańskiej. Budynki UW-2-Ż są całkowicie podpiwniczone, wysokości 5 i 11 kondygnacji, mają loggie albo balkony. Budynki niskie mają poprzeczny układ konstrukcyjny ścian nośnych. Ściany zewnętrzne w UW-2-Ż były wykonane z keramzytobetonu o strukturze półzwartej z gotową dwucentymetrową wyprawą zewnętrzną z grysu marmurowego (wapiennego) i wyprawą wewnętrzną z tynku cementowo-wapiennego grubości 1 cm. Ściany szczytowe nośne były wykonane z keramzytobetonowych prefabrykatów wielkoblokowych wysokości równej wysokości kondygnacji i grubości 40 cm (promocja 3 w 1).