Metoda zamrażania

Przy uszczelnianiu gruboziarnistych piasków stosuje się dodatkowo iłowanie. Powinno się stosować iły o dużej zawartości cząstek koloidalnych (np. bentonit). Ił rozrabia się na papkę i dodaje do roztworu chlorku wapniowego. Ilość iłu określa się na podstawie prób laboratoryjnych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Pełne uszczelnienie uzyskuje się przy całkowitym wypełnieniu porów żelem krzemionkowym, co jednak może się tylko udać wtedy, kiedy wprowadzona objętość roztworów jest nieco mniejsza od objętości porów.

Metoda zamrażania polega na wprowadzeniu do otworów wiertniczych rur zamrażających, wokół których wytwarza się cylindryczna masa zamrożonego gruntu. Poszczególne partie gruntu zamrożonego łączą się w jedną warstwę, tworząc nieprzepuszczalną przeszkodę dla wody, a jednocześnie zapobiegając usuwaniu się gruntu w wykopie. Wbrew istniejącemu do niedawna przekonaniu, że zamrażanie nie jest możliwe przy większych głębokościach oraz że jest kosztowne, obecnie na szeregu przykładach stwierdzono, że zamrażanie przy kosztach mniejszych niż przy krzemianowaniu daje dobre rezultaty, a w niektórych przypadkach budownictwa tunelowego jest niezastąpione.
Należy jednak zwrócić uwagę, że zamrażanie jest związane w niektórych gruntach (szczególnie zwięzłych) z pęcznieniem (wysadzinami itp.). Następuje wtedy deformacja mogąca spowodować uszkodzenia w sąsiednich budowlach, zwłaszcza gdy chodzi o wykopy w obrębie urządzeń miejskich (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zamrażanie powinno odbywać się w pasie szerokości 1-1,5 m poza linią wykopu. Poza tym grubość zamrożonej warstwy gruntu powinna być dostosowana do ciśnienia wody, aby nie była przez nią uszkodzona i przerwana. Jako przykład celowego zamrażania gruntu może posłużyć zastosowanie tej metody przy budowie metra miejskiego i niektórych kanałów podziemnych (uprawnienia budowlane).
Otwory do zamrażania wierci się w odstępach 0,8-2,0 m.

Rura zamrażająca

W otwory te zapuszcza się rury zamrażające, których dolny koniec jest zamknięty. Górna część rury zamrażającej ma otwory do wprowadzania dwóch rur: wprowadzającej solankę i odprowadzającej solankę do kolektora (program egzamin ustny).
W rurach krąży solanka z chlorku wapniowego o temp. - 20- 25 °C. Jeżeli w gruncie znajdą się sole wapniowe lub sodowe utrudniające zamarzanie wody (co zresztą zdarza się bardzo rzadko), stosuje się roztwór solanki o temperaturze - 40-45°C.

Roztwór chlorku wapniowego odbiera ciepło gruntowi dookoła kolumny i powoduje stopniowe jego zamrażanie. Roztwór chlorku wapniowego kieruje się do kolektora, a z niego do urządzenia chłodniczego (opinie o programie). Dokoła kolumn cylindry gruntu zamrożonego powiększają się aż do tworzenia się masywu zamrożonego gruntu. Aparatura chłodnicza działa przez cały czas wykonywania robót.
Do chłodzenia roztworu chlorku wapniowego stosuje się płyny o niskiej temperaturze wrzenia (znacznie niżej od 0 °C): amoniak NH3 o temperaturze -33°C, kwas węglowy H2C03 o temperaturze -78°C i inne.

Sztuczne obniżenie temperatury możemy uzyskać przez zastosowanie kompresyjnych urządzeń chłodniczych, pracujących na amoniaku i kwasie węglowym, które parują w niskich temperaturach, a w stan płynny przechodzą pod wpływem chłodzenia pod ciśnieniem. Częściej stosuje się urządzenia amoniakalne pracujące pod mniejszymi ciśnieniami niż kwasowęglowe (segregator aktów prawnych).
Urządzenie chłodnicze składa się ze sprężarki, parownika (gdzie płynny amoniak zamienia się w parę) i kondensatora.

Płynny amoniak wycieka z kondensatora pod ciśnieniem 8-i-10 at n w temperaturze wyższej od temperatury wody. Po przejściu przez wąski otwór wentyla regulującego ciśnienie amoniaku zmniejsza się do 1,5-3 at n i amoniak przechodzi do rury parownika (promocja 3 w 1).
Wszystkie materiały budowlane naturalne i sztuczne ulegają z czasem zniszczeniu wskutek działania czynników mechanicznych, fizycznych i chemicznych. Ogólnie mówi się głównie o zniszczeniu korozyjnym, chociaż w rzeczywistości spotykamy się równie często ze zjawiskiem erozji.