Metody obliczenia powłok

To założenie jest podstawą metody obliczenia powłok w stanie błonowym, tzn. powłok nie podlegających zginaniom (L. Euler, J. Bernoulli, S. D. Poisson, Couchy, A. B. H. Love), z czym związane są pewne warunki obciążeniowe i konstrukcyjne jakie powłoka powinna spełniać (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeżeli konstrukcja powłoki nie odpowiada tym warunkom, wówczas powstają w niej momenty zginające w tzw. strefach zaburzeń brzegowych, co jest ujęte teorią zgięciową powłok (J. Geckeler, Fr. Di- schinger).

Stan naprężeń wg. teorii zgięciowej obliczeniowo jest uzupełnieniem stanu naprężeń powłoki wg teorii błonowej. Oparcie przekryć powłokowych obrotowych na pierścieniowych prostokątnych wieńcach należy do najczęściej praktycznie stosowanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wieńce te mogą być niesprężone lub sprężone, przy czym zakres stosowania obu tych przypadków wykonania zależny jest od wielu czynników, jak np. kształtu tworzącej, stosunku strzałki powłoki do jej rozpiętości itd.; również są tu istotne względy wykonawcze. Pod względem wykonawczym i konstrukcyjnym powłoki te dzielimy na monolityczne oraz prefabrykowane (uprawnienia budowlane).

Te ostatnie ze względu na kształt prefabrykatów można ogólnie podzielić na: płytowe, płytowo-żebrowe, panwiowe, faliste oraz korytkowe. Powłoki monolityczne mogą być pełne lub ścięte - w przypadku oświetlenia świetlikowego górnego. Przy tych powłokach oświetlenie wnętrza może się również odbywać poprzez szklane kształtki (np. rotality). Przy powłokach prefabrykowanych, o falistych bądź korytkowych elementach składowych, oświetlenie może być wprowadzone przez boczne otwory okienne, a przy innych typach elementów stosuje się otwory oświetleniowe zwykle w połaci powłoki.
Powłoki obrotowe przekrywają bardzo duże powierzchnie o rzucie kołowym o średnicach do 120 m a niekiedy i więcej. Ze względu na tak dużą powierzchnię przekrycia bez żadnych wewnętrznych podparć są one stosowane jako przekrycia obiektów przemysłowych jak magazyny, hale, silosy, zbiorniki na ciecze itp.

Obliczanie powłok obrotowych sprowadza się do wyznaczenia występujących w nich sił wewnętrznych oraz momentów zginających, przy czym powstanie momentów zależne jest od warunków pracy powłok. Obliczenie występujących sił i momentów przeprowadza się w takiej liczbie punktów powłoki, aby w oparciu o możliwie dokładny ich przebieg odpowiednio zwymiarować tę powłokę (program egzamin ustny).

Płaszczyzna południkowa

Gdy powłokę przetniemy płaszczyzną pionową, przechodzącą przez oś obrotu, otrzymamy wówczas krawędź ich przecięcia zwaną południkiem (będącą tworzącą powłoki); siłę działającą wzdłuż niej nazywamy siłą południkową N (opinie o programie). Gdy natomiast powłokę przetniemy płaszczyzną prostopadłą do osi obrotu, krawędź jej przecięcia z powłoką nazywamy równoleżnikiem, a siłę działającą wzdłuż niej nazywamy siłą równoleżnikową R.

Momenty zginające występujące w powłoce w płaszczyznach południkowych i równoleżnikowych nazywamy analogicznie do powyższego odpowiednio: momentami południkowymi Mr i równoleżnikowymi MiV Każdy punkt powłoki jest określony przez dwie współrzędne kątowe, a mianowicie kąt jaki tworzą ze sobą płaszczyzna południkowa, na której leży rozpatrywany punkt, z płaszczyzną południkową uważaną za zerową (od której mierzy się kąty #), i kąt q> utworzony między normalną do powłoki w tym punkcie a osią obrotu (segregator aktów prawnych).

Powłoki obrotowe mogą być obciążone symetrycznie lub niesymetrycznie; w tym drugim przypadku, oprócz podanych wyżej wielkości, powstają w powłoce siły styczne T.
Powłoka pracuje najekonomiczniej wówczas, gdy naprężenia w ściankach są rozłożone równomiernie na ich grubości, tzn. gdy nie występują w niej momenty zginające. Obliczeniem sił południkowych N i równoleżnikowych R w tym założeniu zajmuje się teoria błonowa.

Powłoka pracuje według stanu błonowego gdy są spełnione następujące warunki: grubość powłoki jest mała w porównaniu do pozostałych jej wymiarów geometrycznych, funkcja tworzącej powłoki jest ciągła, grubość powłoki jest zbliżona do stałej i nie zmienia się skokami, obciążenie działa w sposób ciągły na całą powłokę, każdy punkt powłoki po jej odkształceniu leży na normalnej do stycznej wyprowadzonej w tym punkcie powłoki przed jej odkształceniem (promocja 3 w 1).