Metody wykonywania spoin

Formę opracowań technologicznych dostosowuje się do schematu organizacji pracy w wytwórni, określając powiązania z pracami montażowymi. W wytwórniach o produkcji jednostkowej opracowania wykonuje się w formie instrukcji technologicznych, w których informacje opisowe uzupełnia się szkicami. Na podstawie tych danych oraz na podstawie chronometrażu czasów poszczególnych operacji, które są ujęte w normatywach, oblicza się pracochłonność operacji i czas ich trwania (program uprawnienia budowlane na komputer).

W instrukcji technologicznej ujmuje się następujące czynności:
- podział konstrukcji na zespoły technologiczne,
- sposób przygotowania wszystkich części do składania,
- kolejność składania i łączenia części w zespoły i elementy wysyłkowe,
- metody wykonywania połączeń i kolejność spawania części,
- dodatkowe operacje po spawaniu, jak obróbka mechaniczna i termiczna, znakowanie, zabezpieczenia antykorozyjne, badania jakości.

Do operacji składania części i zespołów należy określić punkty stałe i bazy wyjściowe, względem których powinny być zachowane inne główne wymiary zespołu konstrukcji. Z tych warunków wynikają wymagania dokładności obróbki części oraz sposoby ukosowania brzegów do spawania. Następnie należy podać sposoby łączenia podzespołów technologicznych w zespoły i elementy wysyłkowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Metody wykonywania spoin wymagają szczegółowego omówienia w przypadkach stosowania stali trudno spawalnych, przy spawaniu materiałów o dużej grubości, w przypadku dużego nagromadzenia spoin lub w innych przypadkach wymagających dodatkowych zabiegów po spawaniu. Podaje się kolejność wykonywania spoin, kierunek układania spoin, podział spoin na odcinki. Należy podawać wymiary wszystkich spoin i pozycję spawania; na podstawie tych danych oblicza się potrzebną ilość elektrod i innych materiałów spawalniczych (uprawnienia budowlane).

Dokumentacja projektowa

W instrukcji technologicznej określa się potrzebę zastosowania nietypowego oprzyrządowania i urządzeń pomocniczych, jakie muszą być wykonane do składania części, przy możliwości zmiany położenia spawanego zespołu konstrukcji. W schemacie urządzenia określa się zadanie do spełnienia, bazy punktów stałych, sposób działania, występujące siły i obciążenia itp.
Szczegóły operacji warsztatowych ustala technolog wytwórni w oparciu o wymagania dokumentacji projektowej, kierując się możliwościami utrzymania wymiarów konstrukcji w granicach dopuszczalnych odchyłek (program egzamin ustny). W przypadku gdy z rozwiązań konstrukcyjnych wynika zawężenie odchyłek w stosunku do możliwych do uzyskania w normalnych warunkach pracy warsztatowej, zachodzi konieczność stosowania nietypowej technologii i dodatkowych operacji warsztatowych. Możliwość zastosowania najmniej pracochłonnych operacji może być ograniczona przyjętymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, dla spełnienia których konieczne będą specjalne urządzenia lub dodatkowe wyposażenie warsztatu w urządzenia pomocnicze (opinie o programie).

Dokumentacja projektowa, przez przyjęcie określonych rozwiązań konstrukcyjnych, narzuca metodę wykonania operacji warsztatowych. Gdy metoda wykonania wynikająca z dokumentacji jest zgodna z technologią warsztatu i jego typowym wyposażeniem w maszyny, pracochłonność wykonania konstrukcji będzie najniższa.
Na cykl produkcyjny wykonania złożonego zespołu konstrukcyjnego składa się szereg kolejnych operacji warsztatowych, w wyniku których materiał zostaje ukształtowany w sposób wymagany projektem. Liczba i rodzaj operacji warsztatowych są różne dla różnego rodzaju konstrukcji (segregator aktów prawnych).

W zależności od występujących elementów konstrukcje można podzielić na:
- konstrukcje kratowe składające się z prętów wykonywanych z pojedynczych kształtowników walcowanych lub z prętów o przekrojach złożonych z kilku kształtowników, zaprojektowane jako ustroje płaskie (belki kratowe, wiązary dachowe),
- konstrukcje kratowe składające się z prętów, lecz zaprojektowane jako ustroje przestrzenne (przekrycia strukturalne) oraz wysmukłe (maszty),
- konstrukcje pełnościenne o małych wymiarach przekroju poprzecznego w stosunku do długości, złożone z blach i kształtowników (belki, słupy),
konstrukcje powłokowe o dużych wymiarach, wykonane z blach z użebrowaniem (zasobniki, zbiorniki, galerie, płyty pomostowe) (promocja 3 w 1).