Mezozoiczne wapienie

Równinna powierzchnia niziny wykorzystywana jest rolniczo, a jej zach., błotnista i zabagniona część, zwana Las Marismas, oddzielona jest od morza pasem wydm. Pasmo Gór Betyckich, które stanowią fragment alpejskiej strefy fałdowej, znajduje swe przedłużenie w archipelagu Balearów oraz gór Ar-Rit (Maroko). Krystaliczny masyw centralny z kulminacją Hiszpanii kontynentalnej (Mulha- cen, 5478 m n.p.m.) oddzielony jest obniżeniem od pn. części gór zbudowanej ze skrasowiałych wapieni, dolomitów, margli i piaskowców. W orogenezie alpejskiej sfałdowane zostały również południkowo ułożone Góry Iberyjskie, ograniczające od pn. wsch. Mesetę Iberyjską (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ich pn. i pd. krańce tworzą skrasowiałe mezozoiczne wapienie, centralną zaś część budują kwarcyty i piaskowce wyniesione do wys. 2 513 m n.p.m. (Moncayo). Wsch. skłon odwadnia, płynąca w śródgórskim obniżeniu Kotliny Aragońskiej (średnio 250 m n.p.m.) otwartej w kierunku Morza Balearskiego (część Morza Śródziemnego), a ograniczonej od pn. wsch. Pirenejami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Łańcuch Pirenejów ciągnie się od Zatoki Biskajskiej na pn. po Zatokę Lwią na pd. i stanowi strefę graniczną Półwyspu Iberyjskiego. Ten sfałdowany podczas orogenezy alpejskiej masyw górski dzieli się na 3 zasadnicze części (zach., środk. i wsch.), dla których granicami są przełęcze Somport i Port ił łon. Oś gór budują skały paleozoiczne z intruzjami granitowymi, nasunięte w postaci płaszczowin na zewnętrzne skały osadowe. Wyniesiona do wys. 5404 m n.p.m. (Aneto) część środk. nosi liczne ślady przeobrażenia lodowcowego oraz erozji trzeciorzędowej (faliste powierzchnie zrównań) (uprawnienia budowlane).

Szata roślinna

Ciekawostką jest utworzony przez Duero w zach. części Mesety Iberyjskiej kanion o głęb. 400 m i dł. ok. 100 km. Prawie wszystkie cieki malowniczo meandruj.) w środk. biegu, urozmaicając krajobraz wyżyn i nizin (program egzamin ustny).

Szata roślinna posiada w wielu obszarach górskie h układ piętrowy, uzależniony od nasłonecznienia stoków oraz dostawy wilgoci. Jedynie Sierra Morena porastaj.) w całości skąpe zarośla typu makii. Podobnie na wyżynnej Meseeie, gdzie- oprócz makii i tomillares (szałwia, lewkonia, macierzanka) występują suche murawy (opinie o programie). W kotlinach Mesety, gdzie powszechne są gleby brunatne, prowadzi się uprawę zbóż i winorośli, a duże pow. zajmują pastwiska. Na terenie Hiszpanii rosną zróżnicowane gatunkowo lasy, zachowane jednak gł. na obszarach górskich. Góry Kanlabryjskie i Iberyjskie porastają lasy dębowe (do wys. I ()()() m n.p.m.), sosnowe i bukowe (do I 700 m n.p.m.) na glebach brunatnych, a na slokach pel. zarośla typu makii i zbiorowiska murawowe. U podnóża Gór Kastylijskich rosną wiecznie zielone twarelolislne lasy dębowe i makia, a powyżej 2000 m n.p.m. rośliny poduszkowe, kolezasle krzewinki i murawy alpejskie Ina słabo wykształconych glebach górskie h). Największe zrożnicowanie piętrowe roślinność i występuje w wysokie h Górach beltyckich i Pirenejach (segregator aktów prawnych).

Wiecznie zielone lasy dębowe- i wtórne zarośla makii występują w Górach Betyckich do wys. 600 m n.p.m., powyżej rosną lasy dębowe zrzucając e liście na zimę (do I 500 ni n.p.m.) oraz moc no przetrzebione lasy iglaste, a granicy wiecznego śniegu (2100-2500 m n.p.m.) sięgają zbiorowiska muraw i kolezastych krzewinek. Tylko w kotlinach na żyznych brunatnych i cynamonowych glebach śródziemno- morskich, prowadzi się uprawy rolne i sądownictwo. W Pirenejach natomiast do wys. 800 m n.p.m. rosną lasy dębowe, z dębem korkowym i omszonym, a wyżej występuje piętro lasów bukowo-jodłowych lub sosnowych (do 2400 m n.p.m.). Najwyższe stoki porasta kosodrzewina i murawy alpejskie, a na pn. wsch. makia i zarośla typu garigi z palmą karłatką. Na obszarach nizinnych i w kotlinach wytworzyły się najżyźniejsze gleby brunatne, a rzek aluwialne, które pozwalają na prowadzenie upraw i hodowli (promocja 3 w 1).