Cele monitoringu

Cele monitoringu nie są samoistne i autonomiczne, ich realizacja zaś nie oznacza automatycznie osiągnięcia pożądanych społecznie zmian w przestrzeni. Wynika to z dwóch przesłanek:

1. po pierwsze: monitoring jest jedynie bieżącą obserwacją zmian sfery realnej (działań i skutków) gospodarki przestrzennej,
2. po drugie: monitoring nie stanowi czynnika sprawczego działań, natomiast może i powinien stanowić ich podstawę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Celem utylitarnym monitoringu jest tworzenie stałych i permanentnych podstaw informacyjnych działań przestrzennych:

• planowania strategicznego,
• planowania przestrzennego (miejscowego),
• procesu lokalizacyjnego,
• kontroli realizacji planu (program uprawnienia budowlane na ANDROID),
• przeciwdziałali naruszeń równowagi (ekologicznej, społecznej).

Cele monitoringu, determinujące jego strukturę problemową i organizacyjną, są zbieżne z celami polityki przestrzennej: równoważnej struktury celów rozwoju oraz dążenia do harmonizacji rozwoju. Funkcje monitoringu w systemie informacji dotyczących rozwoju społeczno-gospodarczego i przestrzennego zagospodarowania. Założenie możliwie pełnej integracji planowania społeczno-gospodarczego i planowania przestrzennego wymaga jednoczesnej informacji sektorowej, przestrzennej i czasowej (uprawnienia budowlane).

Informatyczny system

Postulat ten determinuje podstawową, pierwszą funkcję monitoringu - funkcję informacyjną, którą waloryzują:

• obiektywność, polegająca na dążeniu do obiektywizacji zjawisk przez reprezentatywność mierników i kryteriów,
• ciągłość informacji bieżącej zmian przestrzennych, w opozycji do obserwacji incydentalnych dająca porównywalny poziom aktualności wszystkich informacji (program egzamin ustny),
• selektywność wymuszona ogromnym zbiorem informacji niemożliwych do stałego gromadzenia i aktualizowania, także wynikająca z selektywności zbioru informacji w stosunku do poziomu odbiorcy,
• kompletność i reprezentatywność informacji zjawisk podlegających obserwacji, także odpowiadająca zgodności celów monitoringu z celami gospodarki przestrzennej,
• hierarchiczność zarówno systemów przestrzennych podlegających obserwacji, jak i systemów decyzyjnych, dla których monitoring pracuje,
• wiarygodność zbioru informacji odpowiadająca wiarygodności źródła oraz wiarygodności przetworzenia (opinie o programie),
• jednoznaczność parametrów, którymi monitoring będzie realizowany w zakresie wskaźników, mierników, jednostek agregacji i informacji,
• kompatybilność zapewniająca współdziałanie i wzajemne przepływy informacyjne z innymi systemami informacyjnymi tworzonymi dla innych celów (np. monitoring środowiska).

Drugą jest funkcja informatyczna, polegająca na możliwości szybkiego przetworzenia informacji przez użytkownika - w pożądanych przekrojach dostosowanych do potrzeb decyzyjnych (segregator aktów prawnych).

Wiąże się to z istotną cechą monitoringu jako systemu celowo podporządkowanego potrzebom użytkownika. Stąd też system informacyjny, skierowany na użytkownika o wyraźnej funkcji informatycznej, nastawiony jest na przetwarzanie danych, a nie ich gromadzenie. Dlatego monitoring może być uważany za narzędzie, które użytkownik systemu, albo będący bezpośrednim decydentem albo ekspertem-planistą, może zastosować w celu bardziej obiektywnego przeanalizowania stanu, zdefiniowania planistycznych celów, opisu planistycznych alternatyw, oceny wpływu wywieranego przez sugerowane decyzje czy też kontrole realizacji planu (promocja 3 w 1).

Informatyczny system nie zastępuje twórczego myślenia ludzi, może on tylko uwolnić nas od działań rutynowych, takich jak: pochłaniające czas zbieranie danych i ich przetwarzanie, w wyniku czego użytkownik systemu może swój czas poświęcić kreatywnej części rozwiązywania problemu. Należy szczególnie podkreślić fakt, iż jego rozwój jest zadaniem ciągłym, jeśli weźmie się pod uwagę nowe możliwości, jakie zapewnia rozwój technologii informatycznej.