Miejsce podwieszenia wieży

Miejsce podwieszenia wieży lub masztu scalonego w poziomie terenu w pozycji poziomej powinno przypadać co najmniej w ²/a wysokości (tzn. nie niżej), stąd też zastosowany w tej metodzie nieruchomy pomocniczy maszt montażowy powinien mieć wysokość nie mniejszą niż 0,65 wysokości montowanego masztu czy wieży (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dlatego też przy podnoszeniu wież i masztów o znacznych wysokościach nie można stosować tej metody, gdyż powodowałoby to konieczność użycia wysokich masztów montażowych. Stosuje się wówczas metodę „masztu ruchomego”, przy której wysokość pomocniczego masztu montażowego może wynosić nawet 0,3 wysokości podnoszonej konstrukcji. W tym przypadku jednakże występują bardzo duże siły nacisku na fundament oraz znaczne naprężenia w linie pociągowej wielokrążka, szczególnie w początkowym okresie podnoszenia, co wymaga odpowiednio mocnej budowy podpór o konstrukcji przegubowej i dużej średnicy lin (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W metodzie tej pomocniczy maszt montażowy nie stoi swobodnie obok podnoszonego masztu, lecz jest z nim złączony za pomocą liny pociągowej wielokrążka oraz przegubu podporowego; w czasie podnoszenia masztu radiowego maszt pomocniczy obraca się wraz z nim wokół przegubu (uprawnienia budowlane). W czasie podnoszenia maszt radiowy oraz

maszt pomocniczy utrzymywane są w jednej płaszczyźnie pionowej za pomocą lin odciągowych (oddzielnych dla każdego z masztów). Maszt pomocniczy ruchomy pracuje do chwili osiągnięcia przez podnoszony maszt radiowy położenia, umożliwiającego bezpośrednie podniesienie go i ustawienie w pozycji pionowej. Konstrukcja głowicy masztu pomocniczego powinna umożliwić wyłączenie go z pracy w odpowiednim czasie (gdy lina pociągowa znajdzie się w linii prostej powyżej górnego końca masztu pomocniczego) (program egzamin ustny).

Metoda narastania

Metoda narastania, stosowana przy montażu wież i masztów o wysokości ponad 100 m, polega na montowaniu całej konstrukcji w projektowanym położeniu za pomocą żurawi samopodnośnych lub pomocniczych masztów montażowych, umocowanych do montowanej konstrukcji. Montaż w tym przypadku może odbywać się częściami (np. segmentami wieży czy masztu), tj. elementami scalonymi, względnie - rzadziej - pojedynczymi elementami (opinie o programie).

W niektórych przypadkach celowa może okazać się metoda „złożona”, stanowiąca połączenie dwóch z opisanych już wyżej sposobów podnoszenia, np. częściowe podniesienie wieży za pomocą dwóch masztów do pewnego poziomu, stosując dalej metodę obrotu za pomocą masztu ruchomego lub (przy masztach o znacznej wysokości) podniesienie części dolnej masztu metodą obrotu, zaś dla pozostałej części konstrukcji - metodę „narastania” (segregator aktów prawnych).

Jako przykład metody narastania montaż masztu telewizyjnego o wysokości 353 m. Maszt ten o przekroju rurowym (do wysokości 309 m) przechodzi w górnej swej części w konstrukcję kratową przestrzenną. Część rurowa masztu o 0 2500 mm składa się z sekcji o wysokości 6 m. Maszt oparty jest na kulowej oporze, która swoją podstawą przyspawana jest do płyty stalowej zamocowanej do fundamentu betonowego.

Montażu masztu telewizyjnego dokonano za pomocą samopodnośnego żurawia typu PKT-8 o udźwigu 8 T, maksymalnym wysięgu 5 m i minimalnym wysięgu 2,2 m.

Z jednego stanowiska samopodnośny żuraw może montować dwie sekcje masztu (2×6 = 12 m). Mechanizmy żurawia pracują przy pomocy grupy wciągarek elektrycznych zainstalowanych w odległości 110 m od masztu. Spawanie poszczególnych sekcji masztu dokonywane było od wewnątrz rury masztowej i od zewnątrz (promocja 3 w 1). Celem zmniejszenia swobodnej wysokości rury masztowej w czasie montażu zakładano co każde 24 m czasowe liny kotwiące, które zdejmowano po zainstalowaniu lin kotwiących stałych. Montaż rury masztu, lin kotwiących czasowych i stałych prowadzony był z pomostów montażowych widocznych na rysunku.