Miejski zespół

Podobne rozwiązanie jest najbardziej prawidłowe i owocne, ponieważ tylko w tym wypadku w pełni, szeroko i wszechstronnie zostają zaspokojone na równi z praktycznymi potrzebami miasta, również historyczno-kulturalne i architektoniczno-artystyczne wymogi i dobro zespołu miejskiego. W okresie powojennym pokojowe budownictwo miejskie łączy się we wspólnym nurcie odbudowy i rozbudowy z wysiłkami krajów demokracji ludowej nad podźwignięciem i rozwojem ich miast i osiedli (program uprawnienia budowlane na komputer).

W dorobku socjalistycznej przebudowy i odbudowy miast coraz większą rolę grają doświadczenia urbanistyki Polski Ludowej, rozwiązującej niezwykle szerokie, trudne i indywidualne zadania inwestycyjne. Przechodząc po przeglądzie praktyki radzieckiej do problemów odbudowy śródmieścia Warszawy czynimy to nie tylko ze względu na sam temat, najbliższy naszym zainteresowaniom, lecz również i dlatego, że doświadczenia stolicy Polski Ludowej stają się dziś dorobkiem o znaczeniu międzynarodowym, dorobkiem, którego analizy nie może zabraknąć w żadnej ocenie współczesnej praktyki i teorii przebudowy starych centrów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zwycięstwo władzy ludowej i podjęcie przez naród budowy ustroju socjalistycznego wypełniły twórczość architektoniczną w Polsce nową treścią, otworzyły przed nią nowe perspektywy (uprawnienia budowlane). Po raz pierwszy w swoich dziejach architektura polska, której największe wartości kształtowały się na gruncie wysiłku rzesz ludowych i ludowej twórczości - przestała być dobrem przywłaszczanym przez wąską warstwę magnaterii lub burżuazji i stała się własnością całego ludu. Po raz pierwszy w dziejach polskiej kultury materialnej miasto w całości, kształtowane jako jedna wielka kompozycja architektoniczna, stało się przedmiotem świadomej twórczości urbanistycznej wolnej od oków prywatnej własności gruntów, zbrojnej we wszystkie walory gospodarki planowej i socjalistycznej techniki (program egzamin ustny).

Rozwój twórczości architektonicznej

Po raz pierwszy wreszcie architekt w tak ważnym dla siebie procesie poznawania i odcyfrowywania bieżących i przyszłych potrzeb życia znalazł oparcie w wiedzy społecznej - w nauce marksizmu-leninizmu, w radach i wskazówkach zorganizowanej wyrazicielki dążeń narodu i jego przodującej siły - partii robotniczej, która uczyniła architekturę ważną gałęzią działalności państwowej (opinie o programie).

Rozwój twórczości architektonicznej w Polsce Ludowej odzwierciedlił wszystkie prawa rządzące narodzinami i krzepnięciem nowej, socjalistycznej kultury, odzwierciedlił wszystkie jej wewnętrzne sprzeczności, całą ostrość walki nowego ze starym, w której toku następuje istotny postęp działalności i myśli architektonicznej. „Jest rzeczą zrozumiałą -mówił prof. J. Zachwatowicz na Naradzie Architektów w r. 1953 że w dzisiejszych naszych realizacjach i projektach kryje się jeszcze dużo sprzeczności. Jako historyka architektury wcale mnie to nie dziwi, bowiem architektura naszego okresu jest odbiciem rzeczywistości, która biegnie po linii walk odbywających się w społeczeństwie, odbywających się w nas samych. Jedynie tylko przez taki właśnie z natury swej naukowy stosunek do zjawisk rzeczywistości, którymi my architekci powinniśmy żyć, uświadomimy sobie właściwą drogę, zwalczymy w samych sobie przeżytki starego" (segregator aktów prawnych).

Wobec ogromu zniszczenia miast i osiedli polskich, wobec pierwszoplanowego zadania ich odbudowy stwarzającej zarazem przesłanki przebudowy i dalszego wzrostu problem dziedzictwa i stosunku do niego, zwłaszcza zaś problem dziedzictwa przy kształtowaniu nowych układów śródmiejskich, stał się jednym z czołowych zagadnień architektury polskiej.

Przewija się on stale w toku realizacji największego dzieła urbanistyki polskiej - odbudowy i przebudowy stolicy kraju - Warszawy. Problem tradycji to problem kluczowy, jedna z podstaw samej idei odbudowy stolicy, problem, którego właściwe rozwiązanie w dużym stopniu przyczyniło się do mobilizowania sił całego narodu do dzieła odbudowy (promocja 3 w 1).