Mieszanie materiałów

Bardziej dokładnie mieszanka zostaje zmieszana w betoniarkach o działaniu wymuszonym i w mieszarkach wibracyjnych, kiedy zmiana błonki i przemiana zolu w żel łączą się ze zjawiskiem tiksotropii (rozrzedzenie), ułatwiającej najlepsze rozmieszczenie w mieszance ziaren grubo rozproszonych układów, takich jak betony i zaprawy. W zależności od rodzaju mieszanek betonowych i sposobu przygotowania stosuje się różne sposoby mieszania składników (program uprawnienia budowlane na komputer).

Mieszanie materiałów w betoniarkach wolnospadowych zachodzi w obracających się powoli grawitacyjnych, najczęściej pochyłych mieszarkach bębnowych, na ściankach których od wewnątrz po linii śrubowej znajdują się krótkie łopatki korytowe. Łopatki te przy obracaniu się bębna chwytają i podnoszą porcje mieszanki, a przechodząc przez skrajne położenie górne, zrzucają je na dół, co powoduje ich zmieszanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obecność w mieszance ziaren kruszywa różnej wielkości potęguje przy ich opadaniu efekt mieszania, a kształt, liczba i rozmieszczenie łopatek, łącznie z kształtem bębna mieszarki, wyznaczają tory i zwiększają intensywność ruchu składników mieszanki. Takie mieszanie materiałów stosuje się dla mieszanek o konsystencji półciekłej z kruszywem gruboziarnistym ze skał zwartych. Sposób ten jest najprostszy i ekonomiczny ze względu na małe koszty energii elektrycznej, jak również upraszcza konstrukcję mieszarek i wydłuża okres ich użytkowania, ale dla większości mieszanek stosowanych w wytwórniach wyrobów żelbetowych jest mało przydatny (uprawnienia budowlane).

Mieszarki grawitacyjne

Mieszarki grawitacyjne bywają o działaniu cyklicznym i ciągłym. Głównym parametrem pierwszych jest objętość gotowego zarobu w litrach, a drugich - ich wydajność w m³/h gotowej produkcji. Przy całkowitym zapełnieniu bębna mieszarki zarobem nie tylko zwiększa się gwałtownie obciążenie jej elementów roboczych, ale również zwalnia się proces mieszania. Bardziej doskonałe pod tym względem są mieszarki o działaniu ciągłym, które ładują się równomiernym strumieniem przez cały czas mieszania (program egzamin ustny).

Mieszanie materiałów w mieszarkach o działaniu wymuszonym odbywa się za pomocą obracających się łopatek albo łopatek lub krzywek nasadzonych na poziomych lub pionowych wałach napędowych. Mieszanie materiałów wzdłuż bardziej skomplikowanych torów podwyższa wytrzymałość betonu i umożliwia zaoszczędzenie cementu. Sposób ten stosuje się do mieszanek o konsystencji gęstoplastycznej, drobnoziarnistych i na kruszywach lekkich porowatych, tj. wtedy, kiedy mieszanie materiałów w mieszarkach wolnospadowych nie zapewnia uzyskania jednorodnych mieszanek nawet w przypadku przedłużania procesu mieszania. Jednak wymuszone mieszanie materiałów połączone jest ze zwiększonym zużyciem energii elektrycznej do przezwyciężenia tarcia między cząsteczkami mieszanki i wymaga stosowania mieszarek o bardziej skomplikowanej konstrukcji (opinie o programie).

Mieszarki bywają o działaniu cyklicznym i ciągłym. Do pierwszych należą mieszarki łopatkowe przeciwbieżne i typu gniotowników, do drugich mieszarki jednowałowe i dwuwałowe. Sprawne są tzw. mieszarki turbinowe z misą nieruchomą i łopatkami obracającymi się wokół wału osiowego, zaś przyszłościową jest mieszarka z identyczną misą i łopatkami mieszającymi, obracającymi się na jej wale centralnym i dookoła swoich osi. Mieszanki na kruszywach sproszkowanych miesza się w mieszarkach działaniu wymuszonym i dużej liczbie obrotów łopatek (np. w mieszarkach jedno- i dwuwałowych o działaniu ciągłym, śmigłowych lub odśrodkowych do wykonywania zaprawy koloidowej) (segregator aktów prawnych).

Niżej opisano seryjnie produkowane bardziej udoskonalone mieszarki o działaniu wymuszonym, pozwalające zwiększyć wydajność wytwórni i podnieść jakość wyrobów. Można w tych mieszarkach wykonać mieszanki betonowe o różnych plastycznościach i ciekłościach, jak również zaprawy. Mieszarka ma nieruchomą misę i obracający się w jej wnętrzu mechanizm łopatkowy (promocja 3 w 1).