Projektowanie połączeń

Ponadto do grupy połączeń zaliczyć należy jeszcze połączenia między konstrukcją szkieletową a ścianami usztywniającymi. Z uwagi na rodzaj konstrukcji złącza można podzielić na żelbetowe i stalowe. W złączach żelbetowych siły przenoszone są przez połączenie prętów zbrojenia (za pomocą spawania lub na zakład), beton wypełniający złącze lub bezpośredni kontakt odpowiednio ukształtowanych powierzchni czołowych łączonych prefabrykatów (program uprawnienia budowlane na komputer).

W złączach stalowych siły przenoszone są przede wszystkim przez spawy łączące elementy stalowe zabetonowane w łączonych prefabrykatach. Część siły ściskającej może być również przenoszona przez bezpośredni kontakt prefabrykatów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Projektowanie połączeń w prefabrykowanych konstrukcjach szkieletowych należy do bardziej złożonych zadań projektanta./Jak wykazuje praktyka, jednym z najliczniej występujących w tych konstrukcjach uszkodzeń są zniszczenia elementów właśnie w strefie złączy. Wynika to bądź z niedostatecznych charakterystyk wytrzymałościowych złączy, bądź też z niespełnienia założonych warunków pracy złącza, np. brak swobody obrotu elementów w złączach typu przegubowego lub nieuwzględnienie w projekcie złącza odchyłek wykonania i montażu elementów (uprawnienia budowlane).

Przy projektowaniu połączeń należy dążyć do takich rozwiązań, które nie powodują zmniejszenia nośności łączonych prefabrykatów, tzn. żeby nośność przekrojów elementu poza złączem nie była limitowana nośnością elementu w strefie złącza (program egzamin ustny).

Złącza żelbetowe

Sposób przenoszenia sił w złączu powinien być maksymalnie zbliżony do sposobu przenoszenia ich poza strefą złącza. Wiąże się to z koniecznością zapewnienia możliwie płynnego i niezakłóconego przebiegu sił w konstrukcji przez eliminowanie zbędnych, pośrednich ogniw, stwarzających możliwość powstawania dodatkowych sił i mimośrodów obniżających nośność złącza. Złącza żelbetowe należą do najczęściej stosowanych spośród połączeń przegubowych słupów w prefabrykowanych konstrukcjach szkieletowych. Konstrukcja ich jest stosunkowo prosta i nie wymaga dużego zużycia stali (opinie o programie).

Podział złączy słup-słup na przegubowe i sztywne jest w pewnej mierze umowny, ponieważ przegubowy charakter połączenia ujawnia się dopiero w przypadku dostatecznie dużego momentu zginającego w słupie. Kiedy cały przekrój złącza jest ściskany, złącza „przegubowe” i „sztywne” pracują w podobny sposób i nie mają wpływu na rozkład sił wewnętrznych. W tym stanie rzeczy podział złączy na przegubowe i sztywne jest raczej podziałem konstrukcyjnym na złącza bez ciągłego zbrojenia (w których nie mogą pojawić się naprężenia rozciągające) i złącza ze zbrojeniem ciągłym (segregator aktów prawnych).

Najczęściej stosowane są złącza płaskie. Złącza cylindryczne lub sferyczne najbliższe w swoim charakterze koncepcji złączy przegubowych, wychodzą obecnie już z użycia, ponieważ w wielokondygnacjowych budynkach usztywnionych ścianami z reguły nie zachodzi potrzeba kształtowania „czystych” przegubów. Złącza czopowe stosuje się w przypadku, gdy na słupie dolnym opierane są bezpośrednio płyty stropowe lub rygle.

Złącza płaskie. Złącza płaskie, nazwane tak od płaskich powierzchni czołowych słupów, należą do najprostszych żelbetowych połączeń przegubowych. Z uwagi na brak ciągłości zbrojenia słupów w miejscu połączenia, a tym samym odpowiednie obniżenie nośności przekroju słupa w tym miejscu, złącza płaskie nadają się szczególnie do słupów smukłych, w których pełna nośność przekroju w strefie przyłączowej nie jest wykorzystywana (promocja 3 w 1).

W przypadku niewielkich naprężeń w złączu (ok. 7-10 MPa) płaskie powierzchnie czołowe słupów mogą stykać się bezpośrednio (tzw. suchy montaż). W celu wyrównania wzajemnych nacisków zaleca się jednak z reguły stosowanie między elementami przekładek lub zaprawy. W najprostszym przypadku może to być przekładka z papy, jak w złączu. Zamiast papy mogą być stosowane również specjalne przekładki z tworzyw sztucznych.