Mieszanie składników

Mieszanie składników, tj. żywicy epoksydowej, utwardzacza i wypełniaczy może być dokonywane w mieszarce dopiero po dokonaniu sprawdzenia doboru proporcji, składników, przebiegu procesu wiązania i jakości uzyskanej masy na podstawie próbnych zarobów (program uprawnienia budowlane na komputer). W celu uzyskania masy szybko twardniejącej stosuje się utwardzacz w postaci poliaminy, zaś wolno twardniejącej utwardzacz w postaci poliamidu. Druga kompozycja jest zwykle stosowana przy układaniu warstw podłogowych kielnią. Kompozycja pozwalająca układać warstwy samowygładzające się zawiera żywicę o małej wiskozie oraz wypełniacz mineralny bardzo drobny, np. piasek mielony o średnicy ziarn od 0,125 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W USA jest również używana kompozycja zawierająca plastyfikator bitumiczny do wykładania mostów i dróg. Rodzaje wypełniaczy zależą od przewidywanego przeznaczenia podłogi. Układanie posadzki epoksydowej kielnią (packą) polega na zagruntowaniu podkładu czystą żywicą (150-250 g/m²) i nałożeniu nań kielnią warstw o łącznej grubości 6-~7 mm z masy zawierającej wszystkie wymienione składniki (uprawnienia budowlane). Nakładanie kielnią w opisany sposób stosuje się przy wykonywaniu podłóg, narażonych na agresję chemiczną oraz duży ruch ciężkich wózków o obręczach żelaznych.

Podwieszone sufity

Posadzki epoksydowe przewyższają pod względem wytrzymałości posadzki betonowe. Materiały okładzinowe ścian wewnętrznych oraz wyroby z tworzyw sztucznych przeznaczone na różne elementy o charakterze użytkowo-dekoracyjnym, jak zasłony, draperie, podwieszone sufity itp. są obecnie szeroko stosowane

Poza układaniem kielnią stosuje się technikę „samogładzenia”, polegającą na tym, że posadzkę wykonuje się z kompozycji zawierającej niewielką ilość wypełniaczy. Stosuje się w tym przypadku warstwy cienkie o grubości ok. 1 mm (tj. ok. 1 kG/m²), które po nałożeniu rozpływają się formując równą powierzchnię. Metoda ta jest wykorzystywana w tych przypadkach, gdy względy dekoracyjne są ważniejsze niż odporność posadzki na ruch. Podłogi te mogą być użytkowane natychmiast po stwardnieniu (program egzamin ustny).

. Okładziny z tworzyw sztucznych zabezpieczają przed zawilgoceniem ściany w pomieszczeniach sanitarnych budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej, a stanowią ochronę ścian przed uszkodzeniami mechanicznymi w budynkach przeznaczonych na duże skupiska ludzi, jak domy towarowe, szkoły, szpitale itp., zastępują tapety papierowe przy wykończeniu ścian pomieszczeń mieszkalnych oraz w licznych przypadkach są odpowiednikiem bogatszych rozwiązań wykończenia wnętrz teatrów i kin, sal odczytowych, sal koncertowych, jak stiuki, sgraffito, sztablatury, boazerie drewniane (segregator aktów prawnych).

Przyczyny rozpowszechnienia różnorodnego asortymentu wyrobów z tworzyw sztucznych do wykończenia wewnętrznych powierzchni ścian oraz sufitów są wielorakie:

• Materiały okładzinowe z tworzyw sztucznych nie są we wnętrzu budynku narażone na działanie promieniowania ultrafioletowego oraz na znaczniejsze zmiany temperatur, odznaczają się więc dostateczną trwałością.
• Odporność biologiczna oraz odporność na korozję i czynniki chemiczne tworzyw sztucznych są dostatecznie wysokie.
• Okładziny z tworzyw sztucznych są praktycznie nienasiąkliwe i odporne na działanie wilgoci.
• Właściwości użytkowe tworzyw sztucznych mogą być regulowane w szerokim zakresie zależnie od zawartości dodatków w postaci napełnia- czy i plastyfikatorów.
• Okładziny z tworzyw sztucznych odznaczają się walorami dekoracyjnymi i różnorodnością wyglądu powierzchni, mogą być jedno- lub wielobarwne, jednolite lub wzorzyste, matowe, półmatowe lub z połyskiem, gładkie lub profilowane.
• Materiały okładzinowe są barwione w masie i mają trwałą barwę. Stwarzają duże możliwości kolorystyczne, gdyż mogą być produkowane w dowolnych barwach, pełnych lub pastelowych, zachowując jednolitość barwy nawet w dużych powierzchniach (promocja 3 w 1).