Mieszarki gliny

Mieszarki gliny stosowane są o pojemności od 1 do 4 m3. Wewnątrz mieszarki na łożyskach umieszczone są poziomo dwa wały z łopatkami. Łopatki są ustawione w ten sposób, że jedna w stosunku do drugiej odwrócona jest o 90°. Koniec łopatki odsunięty jest od wewnętrznej powierzchni mieszarki o 30 mm (program uprawnienia budowlane na komputer). Na końcach wałów na zewnątrz osadzone są koła zębate, które wprawia się w ruch obrotowy za pomocą małego koła zębatego połączonego z silnikiem elektrycznym lub parowym albo kieratem.

Wały powinny obracać się z szybkością 70-80 obr/min (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Część górna mieszarki (luka) pokryta jest siatką ochronną, zatrzymującą drobne kawałki gliny, grubsze kawałki powinny być uprzednio rozkruszone. Wodę do mieszarki doprowadzamy rurami przez górny otwór. Jakość przyrządzonej zawiesiny określamy wg jej konsystencji. Gdy zawiesina osiągnie żądaną konsystencję, zatrzymuje się mieszarkę, otwiera się dolną klapę i gotową zawiesinę zlewa się do pojemnika odbiorczego. Następnie mieszarkę znowu załadowuje się gliną, zalewa wodą i powtarza się cykl mieszania. W mieszarce o pojemności 4 niż można przyrządzić w ciągu doby 80-100 m3 mieszaniny.
Należy pamiętać, że zawiesina gliny zlewana do osadnika powinna mieć odpowiednią gęstość (uprawnienia budowlane).

Właściwa gęstość daje gwarancję dokładności rozdrobnienia i upłynnienia gliny, co umożliwia połączenie jej z cementem w procesie fizyczno-chemicznego wiązania. Pomiaru konsystencji zawiesiny dokonuje się za pomocą stożka pomiarowego i naczynia, do którego zlewamy zawiesinę. Stożek pomiarowy może być wykonany ze zwykłej blachy lub z twardego drewna. Rozwinięta blacha ma kształt wycinka koła o promieniu 15 mm. Stożek jest
cechowany od 0 do 15 cm (górna powierzchnia stożka). Ciężar stożka powinien wynosić 300 g; dla uzyskania tego ciężaru umieszcza się wewnątrz stożka balast. Uchwyt stożka jest pionowy o średnicy ok. 1 cm (program egzamin ustny).

Przygotowanie sproszkowanej gliny

Całość jest tak wykonana, aby środek ciężkości wypadł jak najniżej i aby stożek po zanurzeniu utrzymał się w położeniu pionowym. Jako naczynia ‘pomiarowego można użyć zwykłego wiaderka blaszanego o pojemności ok. 10 1. które napełnia się badaną zawiesiną. Wstawiamy pionowo stożek pomiarowy opuszczając go swobodnie w naczyniu pomiarowym. Głębokość zanurzenia stożka, odczytana na podziałce jest miarą konsystencji. Normalnie dla otrzymania tworzywa cementowo-glinianego używa się zawiesiny gliny o konsystencji 15 wg stożka Nowikowa, co odpowiada gęstości, przy której stożek jest całkowicie zanurzony, ale nie tonie. Należy pamiętać, że zawiesina osiada, toteż dla skontrolowania jej gęstości należy ją uprzednio przemieszać w osadniku gracą (opinie o programie). Gdyby zawiesina okazała się za rzadka, wówczas po odstaniu można z wierzchu wybrać część płynu, albo tez dolać do niej pomiarowe.

Rozrzedzić zaś zawiesinę można przez dolanie wody do osadnika. Głębokość zanurzenia stożka w zawiesinie, a więc konsystencja powinna być jednakowa dla wszystkich gatunków glin. ale ilość gliny zawartej w litrze zawiesiny tłustej gliny będzie mniejsza niż w litrze zawiesiny chudej gliny, co należy uwzględniać przy obliczaniu ilości składników mieszaniny.
Przygotowanie zawiesiny gliny może być dokonane każdorazowo bezpośrednio na budowie lub obok budowy (segregator aktów prawnych).

Inaczej przedstawia się sprawca z przygotowaniem sproszkowanej gliny. Przemiał gliny wymaga drogich maszyn i przyrządów zainstalowanych w zakładach przeznaczonych do tych celów. Mogą jednak zaistnieć takie warunki, że w niektórych zakładach nastawionych na inną produkcję, np. w kaflarniach. można wykorzystać ciepło odpadowe z kotłowni i zainstalować dodatkowe urządzenia do produkcji sproszkowanej gliny. W każdym razie produkcja gliny sproszkowanej nie może być rozwiązana we własnym zakresie przez kierownictwo budowy (promocja 3 w 1).