Młoda komórka

Młoda komórka otoczona jest błoną pierwotną; jest to elastyczna ścianka grubości dochodzącej do 0,001 mm, zbudowana z błonnika, czyli celulozy (C(iH10O5)n. Błona pierwotna jest przepuszczalna dla wody i wodnych roztworów. Gdy komórka rosnąc zwiększa swoje wymiary, błona pierwotna napręża się, a między oddalające się od siebie cząstki wnikają nowowytworzone przez plazmę cząsteczki błony; jest to wzrost błony komórkowej odbywający się przez wnikanie, czyli intussuscepcję (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z chwilą zakończenia wzrostu komórek następuje druga faza wzrostu błony komórkowej, polegająca na jej zgrubieniu. Na błonie pierwotnej nakładają się w kierunku wnętrza komórki nowe cząstki błony; w ten sposób przez nakładanie, czyli apozycję, powstają dalsze warstwy błony wtórnej. Jest ona widoczna na przekroju poprzecznym dzięki różnicom w stopniu nawodnienia celulozy na granicy poszczególnych warstw. W punktach, w których mają powstać jamki, nie odkładają się warstwy błony wtórnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wskutek tego w grubiejącej błonie występują miejsca o delikatnej, przepuszczalnej błonie pierwotnej, która stanowi dno jamek i umożliwia komunikację między sąsiednimi komórkami. Obydwie fazy wzrostu - intussuscepcja i apozycja - mogą przebiegać kolejno lub jednocześnie.

Żywe komórki otoczne są błonami celulozowymi, połączonymi warstwą substancji pektynowych, które spełniają rolę lepiszcza, łączącego sąsiednie komórki. Mianem blaszki (lameli) środkowej określa się zespół złożony z celulozowych warstw błony pierwotnej dwóch sąsiednich komórek, połączonych pektynową warstwą sklejającą. W zdrewniałych komórkach rolę lepiszcza spełnia głównie lignina.
Substancja międzykomórkowa może zanikać wskutek rozpuszczenia; wówczas powiązanie komórek rozluźnia się, a między ich błonami powstają wolne przestrzenie określane mianem przestworów międzykomórkowych (uprawnienia budowlane).

Błona komórkowa

Błona komórkowa może przez całe życie pozostać błoną celulozową lub też zależnie od funkcji, jakie ma spełniać komórka, ulega dalszym zmianom, w wyniku których powstają błony zdrewniałe lub skorkowaciałe. Najbardziej powszechną formą tych zmian jest drewnienie. W celulozowej błonie pojawia się lignina, która - w przeciwieństwie do celulozy - jest ciałem bezpostaciowym i homogenicznym. Lignina, czyli drzewnik, nie tworzy samodzielnych błon, lecz wnika pomiędzy micele celulozy jako substancja intermicelarna, impregnująca lub inkrustująca błonę celulozową (program egzamin ustny).

Prócz ligniny mogą się odkładać między micelami błon celulozowych także inne substancje, jak pektyna, kutyna, suberyna i związki mineralne. Celuloza tworzy micelarny szkielet błony komórkowej przetkany substancjami wypełniającymi. Zależnie od rodzaju substancji wypełniającej cechy błony komórkowej kształtują się w różnorodny sposób. Najbardziej rozpowszechnioną formę stanowi błona celulozowa przetkana ligniną, co porównać można z konstrukcją żelazobetonową (opinie o programie).
Lignina nadaje błonie komórkowej sztywność, powoduje zwiększenie jej twardości i wytrzymałości na ściskanie, celuloza natomiast wykazuje dużą wytrzymałość na rozciąganie. Warstwa sklejająca zdrewniałych komórek jest silnie przesycona ligniną. Błony nie zdrewniałe lub słabo zdrewniałe wykazują dużą plastyczność. Komórki zdrewniałych błonach na ogół nie zawierają plazmy; są to zatem komórki martwe.

W wypadku skorkowacenia błona komórkowa zostaje przesycona suberyną (segregator aktów prawnych). Skorkowaciała błona składa się z trzech warstw, a więc ze zdrewniałej blaszki środkowej, grubej warstwy skorkowaciałej i z wyścielającej wnętrze komórki cienkiej warstwy celulozowej. Tej trzeciej warstwy brak u świerka i modrzewia. Suberyna jest to substancja organiczna o słabo zbadanym składzie chemicznym. Nadaje ona błonie własności izolacyjne, polegające na nieprzepuszczaniu wody i gazów. Komórki skorkowaciałe są martwe, ich wnętrze jest wypełnione powietrzem; dzięki temu mają one niski współczynnik przewodnictwa cieplnego.
Charakterystyczną cechą błony komórkowej jest jej warstwowość pasmowość (promocja 3 w 1).

W błonie dojrzałej komórki włóknistej wyróżnia się 3 warstwy różniące się zawartością ligniny:
a) Cienką błonę pierwotną zbudowaną z celulozy.
b) Błonę wtórną o wielowarstwowym układzie, zbudowaną z celulozy, a w późniejszych fazach drewniejącą lub korkowaciejącą.