Młyny średniobieżne

Na gruntach słabych (<v0/)<Cl,5 kG/cm2) całą konstrukcję młyna wraz z silnikiem i przekładnią należy posadowić na jednym bloku fundamentowym. W przypadku wspólnego posadowienia kilku młynów (z uwagi na brak miejsca) należy cały zespól umieścić na jednej wspólnej płycie (program uprawnienia budowlane na komputer).
Niedopuszczalne jest ustawienie silnika elektrycznego i przekładni na oddzielnych fundamentach.

Młyny o krótkich bębnach należy posadawiać na jednym fundamencie, bez względu na warunki gruntowe.
Młyny średniobieżne o pionowej osi obrotu należy posadawiać na jednym fundamencie blokowym. Poszczególne bloki mogą być połączone jedną wspólną płytą fundamentową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Blok fundamentowy należy wykonywać z betonu marki co najmniej 170 i zbroić stalą o Qr = 2500 kG/cm2, z zachowaniem wszelkich zaleceń dotyczących wykonawstwa fundamentów blokowych. Ilość zbrojenia w bloku fundamentowym nie powinna być mniejsza od 30 kG/’m* betonu.

Ściślejsza teoria pracy dynamicznej młynów kulowych, uwzględniająca wzajemne uderzenia kul oraz uderzenia kul o płaszcz młyna, nie jest do tej pory opracowana. Spotykane w literaturze zalecenia do projektowania zezwalają w zasadzie traktować fundamenty pod młyny jako pracujące statycznie (uprawnienia budowlane). W rzeczywistości fudamenty w czasie pracy młynów drgają nieraz dosyć intensywnie.
Ciężar fundamentów pod młyny powinien być co najmniej równy 5-7-krotnemu ciężarowi młyna, pod zespoły młynów zaś - 3-krotnemu ciężarowi całego zespołu maszyn.

Z braku dokładniejszych metod obliczeń dynamicznych dopuszcza się obliczać naciski jednostkowe na grunt z uwzględnieniem 1,5-krotnie zwiększonego ciężaru młyna (bez wypełnienia kulami) oraz siły poziomej stanowiącej 10% ciężaru młyna (bez materiału mielonego i kul), przyłożonej poziomo w łożyskach podporowych bębna i mogącej działać w obu kierunkach (program egzamin ustny).
Podstawowym zadaniem budowli nawęglania jest zapewnienie optymalnych warunków pracy urządzeń zainstalowanych do odbioru węgla i przekazywania go na skład lub do kotłowni. Równocześnie chodzi o zapewnienie najkorzystniejszych warunków pracy załodze obsługującej te urządzenia.

Transport kolejowy

Na rodzaj urządzeń i budowli nawęglania wpływają następujące czynniki:
a) zastosowane środki dowozu węgla z kopalni do elektrowni,
b) gatunek węgla,
c) ilość dostarczanego węgla na dobę, zależna od zapotrzebowania zainstalowanych kotłów,
d) wielkość miejsca przeznaczonego dla obiektów nawęglania na terenie elektrowni,
e) wymagana wydajność urządzeń, uzasadniona ekonomiką budowy i eksploatacji (opinie o programie).

Najczęściej spotykanym rodzajem dowozu jest transport kolejowy. Transport przenośnikami taśmowymi stosowany jest w elektrowniach pracujących na węglu brunatnym; rzadziej spotyka się kolejki linowe, transport wodny za pomocą barek oraz transport hydrauliczny rurociągami (hydrotransport). Dowóz samochodami bywa stosowany u nas tylko w przypadkach wyjątkowych, do trudno dostępnych, małych elektrowni lub ciepłowni.
Transport kolejowy może odbywać się za pomocą pociągów wahadłowych, złożonych z jednego typu wagonów, lub za pomocą dowolnych składów różnych typów węglarek. Pociągi kursujące wahadłowo są stosowane wówczas, gdy elektrownia jest zaopatrywana w węgiel z jednej lub kilku ściśle określonych kopalń. W takim przypadku elektrownia ma własny tabor wagonów, np. samowyładowczych, które kursują pomiędzy elektrownią a kopalnią (kopalniami) (segregator aktów prawnych).

Do rozładunku wagonów samowyładowczych służą bunkry szczelinowe oraz estakady wyładowcze.
Do rozładunku węglarek różnych typów służą wywrotnice wagonowe, a rzadziej inne urządzenia, jak chwytaki zainstalowane na suwnicach bramowych (mostach przeładunkowych), rozładowarki wagonów itp.
Wśród starych urządzeń jeszcze pracujących można spotkać wywrotnice czołowo-obrotowe o nośności 40 T, jednak z uwagi na zaniechanie ich produkcji nie będą tu bliżej omawiane (promocja 3 w 1).