Mniejsze kotły

Mniejsze kotły o wydajności poniżej 70 t/h - stosowane w elektrociepłowniach - mają paleniska rusztowe; wówczas węgiel podawany jest z zasobnika bezpośrednio na ruszt paleniska (program uprawnienia budowlane na komputer).
Do młyna węglowego wdmuchiwane jest przez wentylator młynowy gorące powietrze o temperaturze ok. 300°C zasysane przez podgrzewacz wbudowany w kotle. Powietrze to podczas mielenia suszy węgiel w młynie, a następnie transportuje pył do kotła.

W komorze paleniskowej kotła następuje spalanie pyłu węglowego (przemiana energii chemicznej paliwa na energię cieplną). Spaliny o wysokiej temperaturze opływają powierzchnie wbudowanych w kotle przewodów wodnych (odparownik, przegrzewacz pary, podgrzewacz wody, podgrzewacz powietrza), przekazując ciepło do wody i pary. Powietrze potrzebne do procesu spalania pyłu w komorze paleniskowej tłoczą wentylatory powietrza (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Spaliny uchodzące z kotła (w przypadku palenisk pyłowych) mają temperaturę 120-f-180°C i unoszą ok. 80% popiołu zawartego w węglu.

Po wyjściu z kotła spaliny płyną przez odpylacz (zazwyczaj elektrofiltr), w którym są oczyszczane z zawartych drobnych cząstek popiołu (uprawnienia budowlane). W kotłach rusztowych w popielniku i ciągach kotła zostaje 70% popiołu, a jedynie 30% jest unoszone poza kocioł; w kotłach tych zazwyczaj stosowane są odpylacze mechaniczne (różnego rodzaju cyklony). Następnie przez wentylator wyciągowy spaliny tłoczone są do komina. Wentylator wytwarza ciąg potrzebny do pokonania oporów przepływu przez kocioł i odpylacz. Za granicą coraz częściej buduje się wielkie kotły bez wentylatora ciągu. Wentylator tłoczy do paleniska powietrze pod takim nadciśnieniem, że wystarczy ono do pokonania oporów przepływu. Nadciśnienie to (w palenisku) wynosi kilkaset mm słupa wody (program egzamin ustny).

Około 15-^20% popiołu zawartego w paliwie opada jako żużel do lejów w komorze paleniskowej. Zarówno żużel jak i popiół wytrącany w odpylaczach są usuwane z kotłowni hydraulicznie, pneumatycznie, przenośnikami mechanicznymi lub w inny sposób.

Rozprężona para

Wytworzona w kotle para przegrzana o wysokim ciśnieniu (stosowane obecnie w kraju parametry: 150 i więcej atm, 540°C) płynie rurociągiem do turbiny parowej, w której rozprężając się obraca wirnik turbiny wraz z połączonym z nim wirnikiem generatora.
Rozprężona para dostaje się do kondensatora, w którym jest skraplana przy użyciu wody chłodzącej.

Kondensat przetłaczany jest z kondensatora za pomocą pompy przez podgrzewacze regeneracyjne do odgazowywacza (opinie o programie). W podgrzewaczach regeneracyjnych kondensat jest podgrzewany parą pobieraną z upustów1 turbiny. W odgazowywaczu woda przez podgrzanie do temperatury nasycenia jest odgazowywana, czyli pozbawiona zawartości powietrza, głównie tlenu, szkodliwego dla powierzchni ogrzewanych kotła (korozja tlenowa rur kotłowych). Odgazowywacz ustawiony jest zazwyczaj nad zbiornikiem wody zasilającej. Z odgazowywacza woda spływa do zbiornika zasilającego, skąd tłoczona jest pompą zasilającą przez wysokoprężne podgrzewacze regeneracyjne do kotła. Obieg pary i wody w układzie kotłowym jest zamknięty; zawsze jednak występują pewne straty pary i wody, które muszą być uzupełniane. Woda uzupełniająca musi być odpowiednio oczyszczona, tzn. pozbawiona zawartości soli mineralnych i innych zanieczyszczeń, które osiadałyby w rurach kotłowych. Odpowiednio przygotowana woda w zmiękczalni podawana jest pompą do odgazowywacza (segregator aktów prawnych).

W zamkniętym obiegu chłodzącym, jaki bardzo często stosowany jest w kraju, woda chłodząca podgrzana w kondensatorze skraplającą się parą, ochładzana jest w chłodniach. Pompa zasysa wodę ze zbiornika przy chłodni, przetłacza ją przez kondensator i wtłacza na chłodnię.

Straty wody w obiegu chłodzącym, głównie wskutek parowania w chłodniach, są uzupełniane w dodatkową. Przy chłodzeniu kondensatora wodą z rzeki (obieg otwarty) w zassana pompami tłoczona jest przez rurki kondensatora i odprowadzana rzeki poniżej ujęcia (promocja 3 w 1).