Momenty zginające

Odpór należy wówczas uwzględniać obliczając również w fazie pierwszej momenty zginające, przechodzące ze ścian komory na jej dno. W dalszych fazach obciążenia występuje już tylko parcie czynne gruntu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Doki, dla których przez zastosowanie drenażu lub studni odciążających uzyskuje się obniżenie lub całkowite anulowanie wyporu, oblicza się jak doki ciężkie, wprowadzając do obliczenia zmniejszoną wartość wyporu. Ze względu na bezpieczeństwo budowli wskazane jest przewidzieć możliwość chwilowego spiętrzenia się wody gruntowej, np. po ulewnych deszczach lub wylewach, i przyjąć zapas około 1 m ponad poziomem najniższego, obniżonego jej poziomu.

Dopiero podczas obliczania doku wychodzi na jaw przyczyna, dla której w projektach doków tak dużą rolę przywiązuje się do ich należytego zdylatowania. Pochodzi to stąd, że istnieje wielka rozpiętość pomiędzy obciążeniem gruntu w różnych fazach obciążenia doku. W fazie a) doki ciężkie nie obciążają niemal wcale gruntu, gdyż wypór prawie równoważy wszelkie obciążenia, a w dokach lekkich zakotwienia dążą do podniesienia otaczającego je gruntu. W fazach b) i c) natomiast obciążenia są znaczne. Znacznym obciążeniom gruntu odpowiadają zwykle znaczne osiadania budowli, odciążeniom zaś gruntu podczas osuszania komory towarzyszy ruch doku ku górze, wywołany rozprężaniem się gruntu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ruchy te, stosownie do dużych różnic obciążenia, są dość duże (do 5-10 mm). Dla zabezpieczenia doku przed uszkodzeniami poszczególne jego części muszą być odpowiednio zdylatowane. Dylatacje muszą zatem umożliwiać nie tylko ruchy termiczne poziome, ale i znaczne ruchy pionowe, a równocześnie zapewniać szczelność komory.
Szczególnie ważne jest założenie dylatacji pomiędzy komorą a pozostałymi elementami doku, ponieważ wspomnianym ruchom podlega głównie komora (uprawnienia budowlane).
Dokami pływającymi nazywamy konstrukcje pływające, budowane w myśl zasad budownictwa okrętowego, których zadaniem jest podnoszenie z wody statków i innych jednostek pływających w celu umożliwienia dokonania oględzin kadłuba, ewentualnego remontu lub zabiegów konserwacyjnych. Czasem doki pływające służą również do budowy statków (program egzamin ustny).

Pokład roboczy

Ponieważ projektowanie doków pływających jest zadaniem inżynierów budownictwa okrętowego, przeto omówienie tych konstrukcji ograniczone tu będzie do tych tylko wiadomości, które potrzebne mogą być inżynierom budownictwa morskiego przy projektowaniu portów. Szczegóły konstrukcji oraz metody obliczenia omawiane nie będą.

Rozróżniamy zasadniczo dwa typy doków pływających, a mianowicie doki:
- symetryczne, zwane również dokami typu U,
- asymetryczne, zwane również dokami typu L.

Doki składają się z pontonu o poziomym pokładzie oraz ze ścian pionowych: w typie symetrycznym z dwu, w typie asymetrycznym z jednej (opinie o programie).
Zarówno ponton, jak dolne części ścian pionowych zawierają komory, które mogą być w dowolnej chwili zalane wodą, co pociąga za sobą pogrążanie się doku. Pogrążenie to musi być takie, aby nad ponton można było wprowadzić statek swobodnie pływający na powierzchni wody. Górna powierzchnia ścian bocznych doku, tzw. pokład górny (topdeck) musi przy tym wystawać z wody.
Za pomocą pomp. umieszczonych wewnątrz doku, można potem usunąć wodę z komór, w wyniku czego dok wraz ze statkiem ustawionym na pokładzie roboczym poptonu wynurza się z wody (segregator aktów prawnych).

Gdy pokład roboczy znajdzie się nad poziomem wody, wówczas statek, stojący na podporach stępkowych i obłowych oraz rozparty o ściany doku, może być poddany potrzebnym zabiegom na sucho.
Doki asymetryczne typu L mają tę wyższość nad dokami typu U, że potrzeba koło nich mniej miejsca do operacji, gdyż statek można do nich wprowadzić bokiem, a poza tym są lżejsze, wymagają więc mniejszej wydajności pomp (promocja 3 w 1).