Montażowość konstrukcji budowlanych

Dla teoretycznie nieograniczonej liczby sposobów łączenia elementów można ustalić kilka klas trudności. W tym celu rozpatrzymy niżej zasadnicze sposoby łączenia elementów. Należy zwrócić uwagę, że klasyfikacja trudności łączenia elementów prefabrykowanych jest składową częścią ogólnego zagadnienia, które można nazwać montażowością konstrukcji budowlanych (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozpatrywanie całości zagadnienia montażowości konstrukcji nie należy do tematu niniejszej pracy, ograniczamy się więc do podania ogólnej jej charakterystyki.

Montażowość konstrukcji budowlanych rozpada się przede wszystkim, na dwa duże działy:

• Montażowość konstrukcji jako koncepcji obiektu budowlanego,
• Montażowość elementów i węzłów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W dziale B można rozróżnić następujące czynniki:

1. wskaźnik zbrojenia montażowego elementu budowlanego,
2. pomocnicze urządzenia montażowe (uchwyty do podnoszenia, ramy usztywniające i inne urządzenia, usuwane po zmontowaniu elementu),
3. operacje pomocnicze przy ustawianiu elementu w położeniu umożliwiającym rozpoczęcie montażu (np. ustawienia do pionu elementu formowanego w położeniu poziomym),
4. transport elementu przy montażu zależnie od jego kształtu, wymiarów i stopnia wiotkości,
5. klasyfikacja wg punktów kolizji (uprawnienia budowlane),
6. stateczność montażowa (tzw. samostateczność) i stateczność elementu usztywnionego za pomocą połączeń montażowych,
7. połączenia stałe (program egzamin ustny).

Sztywny element budowlany

Stopnie swobody elementów w przestrzeni. Do wyjaśnienia i sklasyfikowania swobody łączenia prefabrykowanych elementów budowlanych konieczne jest nawiązanie do dziedziny wiedzy, znanej pod nazwą teorii struktury mechanizmów. Występuje wyraźna analogia między montażem mechanizmu składającego się z elementów maszynowych, a montażem zespołu elementów budowlanych. Oczywiście analogia ta istnieje w okresie montażu, gdyż późniejsza praca jest całkowicie różna; mechanizmy przeznaczone są do działania w ruchu, natomiast elementy budowlane połączone są między sobą w sposób uniemożliwiający ruch (opinie o programie).

Wyobraźmy sobie sztywny element budowlany w przestrzeni nie związany z żadnym innym elementem. Jego położenie w nieruchomym układzie trzech osi współrzędnych wzajemnie prostopadłych, określone jest przez trzy współrzędne (aą, y_lf z{) punktu A, dwa kąty, jakie tworzy krawędź AB z osiami układu współrzędnych oraz jeden kąt obrotu elementu wokół krawędzi AB, liczony od dowolnej płaszczyzny odniesienia. Wszystkie te kąty można wyrazić przez inne trzy kąty obrotu wokół trzech osi współrzędnych przyjętego układu. Widzimy więc, że do określenia położenia elementu w przestrzeni potrzeba 6 parametrów: .3 przesunięcia wzdłuż trzech osi x, y, z i 3 kąty obrotu wokół tych osi o, P, Y.

Chcąc ustalić położenie elementu w przestrzeni należy określić te 6 wielkości, a więc spełnić 6 warunków. Warunki te nazywamy stopniami swobody ciała sztywnego w przestrzeni. Maksymalna liczba stopni swobody wynosi 6. Wszelkie połączenia bądź też styki elementu z innymi elementami powodują zmniejszenie liczby stopni swobody. Na przykład warunek a.\ = a = const, oznacza, że element nie może się obracać wokół osi x, a warunek Z\ = b = const, oznacza, że element nie może przesuwać się wzdłuż osi z (segregator aktów prawnych). Oczywiście warunki mogą dotyczyć nie tylko jednego parametru, lecz kilku i to liniowych i kątowych. Przy montażu budowli łączone elementy nakładają na siebie wzajemnie pewne więzy, zmniejszające liczbę stopni swobody.

Połączenia elementów budowlanych do czasu ich trwałego i sztywnego zespolenia (np. przez zabetonowanie) mają charakter połączeń mechanicznych, tzn. umożliwiających określony ruch. Takie łączenie dwóch elementów nosi nazwę pary kinematycznej. Znając warunki techniczne połączenia pary kinematycznej można określić liczbę odebranych przez połączenie stopni swobody i zastosować tę cechę do klasyfikowania trudności połączenia elementu. Liczba stopni swobody odebranych przez pary elementów może wynosić od 1 do 5 (promocja 3 w 1). Odpowiadają one parom kinematycznym od I do V klasy.