Mosty i pomosty

Intymność była też chyba skutkiem instynktownego wyczucia pewnej granicy, formy, poza którą wykroczywszy, popełniłoby się coś wobec Bolka niestosownego. Greczyński, między innymi, był aktorem, pogrzeb jest ceremoniałem bliskim teatrowi jak każdy ceremoniał, ale przecież i Bolek nie był zwykłym aktorem, i pogrzeb nie należy do teatru, bo śmierć gra w nim rolę zbyt dosłowną. Zaświeciło słońce, co wobec dotychczasowej mżystej pory przedpołudniowej samo w sobie wydawało się aż nadto teatralne. Nikt nie przemawiał, poza księdzem, który odbył zwykły rytuał pogrzebowy. Cicho zagrała kapela góralska zaproszona przez Krzysztofa Jasińskiego, dyrektora Teatru STU. i jeszcze delikatniej zagrał na flecie, podczas składania kwiatów. Jacek Ostaszewski. Głośniejszy był wiatr targający liśćmi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przed otwartym jeszcze grobem ostatni raz. po dwudziestu latach, stali tak teraz we trójkę bohaterowie słynnego Sennika Polskiego. spektaklu-legendy pierwszej połowy lat siedemdziesiątych: Franek Muła (Jasiek), Włodek Jasiński (Konrad) i Bolek Greczyński (Kordian). Jasiek niósł Kordiana na rękach. Konrad niósł klepsydrę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wtedy, dwadzieścia kilka lat temu. połączył ich Teatr STU, wojujący, odważny zespół młodych ludzi, którzy na przełomie lat 60. i 70. chcieli oczyścić źródła świata i źródła teatru. Mieli też mniej więcej po
dwadzieścia lat, należeli do pokolenia hippiesów, kontestatorów, czy jak to jeszcze nazwać (uprawnienia budowlane). Teatr był dla nich (i dla mnie, który prawie mieszkałem w tym teatrze, nie opuszczałem go wiele lat, aż życie rozkruszyło tę naszą wspólnotę) środkiem świata, skrzynką dynamitu, księgą mądrości i objawienia. Ale nie robili teatru dla teatru, czyli dla sztuki. Robili go dla ludzi, żeby coś w nich zmienić, poruszyć. A w dalszej konsekwencji - żeby zmienił się cały świat. To było rozpaczliwie naiwne, ale wspaniałe, i wspaniale, że takie było (program egzamin ustny).

Siatki porozumienia

Z czasem się okazało, że Bolek był ze wszystkich najbardziej konsekwentny. Nigdy nie zakochał się w Geście Artysty, prowadzącym najczęściej do pychy i samouwielbienia. Kiedy skończył swoją misję w studenckim teatrze, grając tam kilka ról, o których nie mówiło się wtedy, że były „kultowe”, bo nasz słownik tego nie używał, pojechał do Ameryki, w 1978. Wcześniej zrobił w Krakowie dyplom, i dopiero przy tej okazji wielu dowiedziało się, że był tak naprawdę malarzem. Dyplom robił na ASP, u Zbyluta Grzywacza, swego mistrza i przyjaciela, współtwórcy Grupy Wprost, która też - dekadę wcześniej - zawiązała się w imię mówienia prawdy o rzeczywistości i chciała być bardziej z ludźmi niż z salonem artystycznym (opinie o programie).

Bolek postanowił to wyzwanie potraktować dosłownie i do końca. I jako jeden z niewielu wytrwał przy tym. Jeździł po świecie i budował przy pomocy sztuki mosty, pomosty, siatki porozumienia. Pośród całej przeraźliwej hochsztaplerki artystycznej, jaką się uprawia w drugiej połowie XX wieku od Tokio po Sydney, zwłaszcza tej żerującej na ludzkiej niewiedzy, niepewności i lęku, Bolek musiał robić wrażenie kogoś urwanego z postronka. Traktować serio coś takiego jak ludzka nędza, strach, ból? Przejmować się tym - rzeczywiście? Nie myśleć własnej karierze, ważnych wernisażach, spotkaniach z istotnymi ludźmi, nie demonstrować publicznie bogactwa swojej osobowości skomplikowania artystycznej natury? W Ameryce? Zwłaszcza w Ameryce, która jest po to, by każdy mógł - ba, powinien! - udowodnić swoją wyższość nad innymi w codziennym biegu na szczyt (segregator aktów prawnych)?

Ale nie przypadkiem właśnie dla niego jako człowieka i aktora - w Bolku to było rzeczywiście nierozdzielne - Leszek Moczulski napisał jedną z pieśni w Exodusie. poemacie, wedle którego powstał w 1974 spektakl Teatru STU: „Moje wnętrzności pali głód. Głód siebie. Woła mnie głód, którego nie da się zasypać, nie da się zatrzymać, nie da się pozbyć.” Bolek mówił ten wiersz, mówiąc siebie (promocja 3 w 1).