Mrozoodporność betonów

Mrozoodporność betonów na kruszywach specjalnych jest mniejsza niż betonu zwykłego; szczególnie niska jest mrozoodporność betonów na złomie żeliwnym, piasku limonitowym i barytowym. Czas mieszania w betoniarkach powinien wynosić co najmniej 2 minuty i ustalany jest w drodze doświadczalnej. Dla zabezpieczenia betoniarki przed uszkodzeniami należy zmniejszyć objętość zarobu odwrotnie proporcjonalnie do ciężaru objętościowego mieszanej masy. Na przykład przyjmując ciężar objętościowy betonu zwykłego 2,3 T/m* i ciężkiego 4 T/m³, nominalna objętość zarobu mieszanki o pojemności 500 1 nie powinna przekroczyć (500X2,3):4 = 287 1 (program uprawnienia budowlane na komputer) .

Dla uniknięcia rozwarstwiania się należy mieszankę betonową transportować w pojemnikach z uchylnym dnem. Mieszankę można podawać na miejsce układania wysięgnikami, przy czym konieczne jest wypełnienie mieszanką całego przekroju rury (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W celu zwiększenia lepkości mieszanki betonowej i zmniejszenia możliwości jej rozwarstwiania się wskazane jest zamiast zwykłych piasków stosować limonitowe, odznaczające się 10-15 razy większą lepkością. Możliwe też jest wprowadzenie do zwykłych zapraw (do 1% masy piasku) gliny bentonitowej. Jednakże w tym przypadku utrudnione jest szczelne układanie betonu. Przy konsystencji charakteryzującej się opadem stożka 2-i-4 cm celowe jest stosowanie uplastycznionych cementów lub dodatków uplastyczniających (zmydlony pak drzewny, abietat sodowy, ług posiarczynowy) (uprawnienia budowlane).

Mieszanki betonowe na kruszywach ciężkich (z wyjątkiem zaprawy limonitowej jako bardzo lepkiej) wskazane jest układać rozdzielnie za pomocą wtłaczania zaprawy cementowej do kruszywa grubego, uprzednio zasypanego do deskowania. Betony ognioodporne marek 100-f-700 są materiałem niewypalanym, zachowującym w określonych granicach przy długotrwałym działaniu wysokich temperatur swoje cechy wytrzymałościowe. Wobec tego stosuje się je w przemysłowych agregatach cieplnych i konstrukcjach budowlanych narażonych na długotrwałe nagrzewanie (program egzamin ustny).

Cement wysokoglinowy

Betony te wykonuje się na spoiwach hydraulicznych, spoiwach twardniejących na powietrzu i na spoiwie wiążącym chemicznie. Do pierwszych zalicza się betony na cemencie portlandzkim (cemencie portlandzkim żużlowym), na cementach glinowym i o dużej zawartości glinu, do drugich - na szkle wodnym lub cemencie peryklazowym, i do trzecich - na spoiwie fosforanowym (opinie o programie).

Cement wysokoglinowy jest to spoiwo hydrauliczne zawierające nie mniej niż 75% tlenku glinowego (A1₂0₃). Cementem peryklazowym nazywa się spoiwo powietrzne otrzymywane przez miałkie rozdrobnienie magnezytu wypalonego w wysokiej temperaturze, rekrystalizowanego przy spiekaniu, nie zawierającego wolnego tlenku wapniowego i zarobionego wodnym roztworem siarczanu magnezowego.

Betony ognioodporne dzieli się, w zależności od stopnia ogniotrwałości, na wysokoogniotrwałe (ogniotrwałość w temperaturze ponad 1770°C), ogniotrwałe (ogniotrwałość w temperaturze od 1580 do 1770°C) i ognioodporne (o ogniotrwałości poniżej 1580°C). Wymagany stopień ognioodporności betonu osiąga się przez dobór rodzaju spoiwa, drobno zmielonego dodatku mineralnego i kruszyw (segregator aktów prawnych). Zależnie od ciężaru objętościowego betony ognioodporne dzieli się na ciężkie i lekkie; betony o ciężarze objętościowym w stanie wysuszonym mniejszym niż 1500 kG/m^s nazywa się lekkimi.

W wyniku prac NIIŻB (K. D. Niekrasowa i in.) uzyskano opisane niżej efektywne betony ogniotrwałe. Beton na cemencie portlandzkim. Dla uzyskania betonu ogniotrwałego przy temperaturze eksploatacyjnej do 350°C, o wytrzymałości 100-^200 kG/cm², stosuje się zamiast kruszywa zwykłego złom cegły glinianej, zwałowego żużla wielkopiecowego, tufu artykskiego, a dla otrzymania betonu o wytrzymałości do 250 kG/cm^z - wapień, andezyt, bazalt, diabaz (promocja 3 w 1).