Mydło amoniakalne

Szkła wodnego używa się również do impregnacji drewna w celu uodpornienia go na działanie ognia lecz można go stosować jedynie w pomieszczeniach zamkniętych, gdyż łatwo ulega wymyciu. Stosuje się je zwykle do drewna nieostruganego (np. w wiązaniach dachowych), gdyż do powierzchni ostruganych przyczepność szkła jest niewystarczająca (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szkło wodne przyśpiesza wiązanie cementu i wchodzi w skład większości preparatów służących do tego celu. Poza tym szkło wodne stosuje się do wytwarzania emulsji bitumicznych, do uszczelniania betonu i do celów drogowych, do wyrobu kitów i mas kwasoodpornych i wielu innych środków chemicznej ochrony budowli. Ze względu na wielką ilość związków organicznych jakie stosuje się w chemicznej ochronie budowli i ograniczone ramy niniejszej pracy omówimy jedynie najważniejsze z nich i tylko te, które uzyskać można na rynku krajowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Mydła pod względem chemicznym są związkami metali z kwasami tłuszczowymi. Oprócz powszechnie znanych mydeł sodowych i potasowych (szare mydło) istnieje mydło amoniakalne, wapniowe, magnezowe i glinowe (aluminiowe), które stosuje się w chemii budowlanej. Mydło jest znanym środkiem do uszczelniania betonów, tynków i zapraw. Stosuje się je w ilości około ó,2% w stosunku do cementu, rozpuszczając uprzednio w części wody zarobowej (uprawnienia budowlane).

Zwykłe mydła (sodowe i potasowe) nadają się mniej do tego celu, gdyż łatwo ulegają wymyciu, a poza tym obniżają wytrzymałość betonu i często powodują wykwity. Dlatego też stosuje się je na ogół rzadko i do mniej odpowiedzialnych robót lub też w połączeniu z innymi środkami, np. chlorkiem wapnia. Lepsze rezultaty dają mydła wapniowe, magnezowe i glinowe mieszane często z woskami mineralnymi lub żywicami. Dobrymi środkami uszczelniającymi i impregnacyjnymi są roztwory lub zawiesiny mydeł w szkle wodnym (program egzamin ustny).

Woski

Pod względem chemicznym woskami nazywamy estry kwasów tłuszczowych z niektórymi wyższymi alkoholami. Ważniejsze jednak w budownictwie są ich cechy fizyczne. Z tego punktu widzenia woskami określamy ciała zbliżone właściwościami do wosku pszczelnego, a więc ciała nieprzezroczyste, plastyczne, łatwo urabialne i mięknące w podwyższonej temperaturze. Woski rozpuszczają się w chloroformie, benzynie, benzenie i eterze. W alkoholu rozpuszczalność ich jest nieznaczna (opinie o programie).

Woski, zwłaszcza mineralne, są mimo swej plastyczności ciałami krystalicznymi i roztwory ich nie tworzą jednolitej powłoki, lecz mieszaninę kryształów o łuskowatej strukturze, która mimo pozorów jest niezbyt szczelna. Dlatego też woski stosujemy zwykle w połączeniu z innymi niekrystalicznymi ciałami, które wypełniają pory między kryształami wosku. Do takich ciał należą mydła, żywice sztuczne i naturalne oraz schnące oleje roślinne. Woski zmydlają się częściowo pod działaniem alkalii; otrzymane mydła woskowe wykazują mniejszą tendencję do krystalizacji (segregator aktów prawnych).

Ze względu na cenę, w budownictwie stosuje się głównie wosk montanowy o punkcie topnienia 61 do 82° otrzymywany z węgla brunatnego, parafinę i wosk ziemny surowy lub oczyszczony czyli tzw. cerezynę (punkt topnienia 70-f-75°). Ponadto stosuje się niektóre woski syntetyczne a niekiedy woski naturalne, jak wosk pszczelny, wosk karnauba i wosk japoński. Woski wchodzą w skład środków do impregnowania porowatych materiałów budowlanych, jednak ze względu na znaczny koszt stosuje się je głównie do konserwacji rzeźb i zabytków, marmurów, stiuków, wyrobów lastrikowych itp.

Asfalty są ciałami bezpostaciowymi o budowie koloidalnej. Asfalty są barwy brunatnej lub czarnej, twardość ich wynosi około 1-2° wg skali Mohsa. Przełom muszlowaty matowy (promocja 3 w 1). Charakterystyczną cechą asfaltów jest rozpuszczalność w dwusiarczku węgla (CSo) przy całkowitej nierozpuszczalności w wodzie. Przy ogrzewaniu asfalty stopniowo miękną, aż zależnie od gatunku stają się w temperaturze powyżej 100° płynne. Palą się dość łatwo silnie kopcącym płomieniem.