Naciąg od kabli środkowych

W płytach należy rozpocząć naciąg od kabli środkowych i prowadzić go symetrycznie kolejno dla kabli z obu stron. W płytach żebrowych należy równocześnie sprężać wszystkie żebra i płytę, aby uniknąć nadmiernych sił ścinających między nimi.

Jeśli prócz podłużnego przewidziane jest również sprężenie poprzeczne, trzeba rozpocząć od tego ostatniego (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeśli stosujemy również naprężanie strzemion, to od niego należy rozpocząć, gdyż sprężenie podłużne mogłoby doprowadzić do przekroczenia naprężeń głównych rozciągających. Należy w ogólności zaznaczyć, że gdyby nie wzgląd na koszty, to najkorzystniejsze byłoby naciąganie równocześnie wszystkich kabli za pomocą odpowiedniej liczby naciągarek.
Niekiedy korzystne może okazać się niewielkie sprężenie przygotowawcze, następujące w krótkim czasie po związaniu betonu (oczywiście za pomocą tylko części kabli), przeciwdziałające powstawaniu rys skurczowych i termicznych. Poza tym beton poddany wczesnemu umiarkowanemu naciskowi wykazuje wzrost wytrzymałości.

W określonych przypadkach można zastosować powtórne sprężenie stopniowe (niepełne) w celu uzyskania samonośności ustroju. Po takim sprężeniu można usunąć rusztowania i wprowadzić pełne sprężenie po uzyskaniu przez beton dostatecznie dużej wytrzymałości.
Popularną i ekonomicznie korzystną metodą jest sprężanie poszczególnych segmentów prefabrykowanych w zespoły monolityczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Praktyka wykazała, że najkorzystniejszym sposobem jest wypełnienie spoin między blokami o szerokości 0,5-3 cm (w zależności od wymiarów przekroju), suchą zaprawą cementową, zagęszczaną („sztychowaną”) odpowiednim narzędziem. Styki takie mają częstokroć większą wytrzymałość niż same belki. Jeżeli jednak sprężenie następuje bezpośrednio po związaniu zaprawy w stykach, to nie można liczyć na przenoszenie przez styk pełnych naprężeń, zwłaszcza rozciągających. Okoliczność tę należy mieć na uwadze przy układaniu programu sprężania (uprawnienia budowlane).

Iniekcja kanałów kablowych

Możliwie szybko po naciągnięciu i zakotwieniu kabla powinno nastąpić jego zabezpieczenie za pomocą odpowiedniej iniekcji ochronnej. Zadaniem iniekcji jest:
a) zabezpieczenie stali przed korozją,
b) zespolenie uzbrojenia z betonem, tj. zapewnienie ich współpracy przez przyczepność,
c) stworzenie dodatkowego zakotwienia kabla.

Decydującą rolę odgrywa tu pierwszy z wymienionych postulatów.
Jeśli druty są bezpośrednio zabezpieczone powłoką antykorozyjną, wówczas iniekcja nie jest niezbędna. W środowiskach agresywnych (np. budowle w wodzie morskiej), gdzie beton nie chroni stali przed korozją w sposób wystarczający, stosuje się iniekcje bitumiczne (program egzamin ustny). W obu powyższych przypadkach postulaty 2) i 3) nie są oczywiście spełnione. W większości przypadków stosuje się iniekcję wiążącą cementową, pozwalającą na spełnienie wszystkich wymienionych postulatów. W Polsce używa się tylko tego rodzaju iniekcji, dlatego też ograniczamy się w dalszym ciągu do jej omówienia. Zespolenie uzbrojenia z betonem podwyższa moment niszczący o 15-20%  omówiliśmy już systemy zakotwień tzw. iniekcyjnych, w których element kotwiący wspiera się bezpośrednio na stwardniałej zaprawie iniekcyjnej (opinie o programie).

W każdym przypadku stanowi ona cenne dodatkowe zabezpieczenie zakotwienia. Powyższe uwagi wskazują na bardzo odpowiedzialne znaczenie iniekcji, toteż zarówno skład zaprawy jak i sposób przeprowadzenia iniekcji wymagają szczególnej pieczołowitości wykonania (segregator aktów prawnych).

Ogólnie biorąc zaprawa iniekcyjna powinna wykazywać następujące własności:
a) dostateczną ciekłość, w celu szczelnego wypełnienia kanału kablowego i łatwego pompowania,
b) dobrą przyczepność do uzbrojenia i osłony kanału,
c) stałość objętościową, w szczególności nie powinna wykazywać nadmiernego skurczu, ani też pęcznienia, zwłaszcza przy mrozie,
d) dobre własności wytrzymałościowe,
e) nie powinna wykazywać skłonności do segregacji składników, wydzielania się wody i wiązania pęcherzyków powietrza,
f) powinna dobrze chronić stal przed korozją i nie mieć żadnego szkodliwego działania chemicznego na stal.

Powyższe postulaty są częściowo sprzeczne, gdyż jedne z nich wymagają wysokiego, inne zaś niskiego współczynnika wodno-cementowego (promocja 3 w 1).