Naciąg za pomocą pras

Po dokonaniu sprężenia jednej gałęzi spirali, kabel kotwiono przy ósmej (ostatniej) prasie i operację powtarzano (program uprawnienia budowlane na komputer). W ten sposób uzyskuje się prawie równomierny naciąg kabla wokół zbiornika, bez potrzeby dzielenia kabla na odcinki i kotwienia w pilastrach. Sposób ten wymaga zastosowania specjalnych pras, które mogą uchwycić kabel nie na końcu, lecz na trasie.

Sprężanie przeznaciąg odcinków prętów lub kabli
Jednym z pierwszych sposobów sprężania zbiorników żelbetowych było użycie pierścieni stalowych wykonanych z odcinków prętów okrągłych lub płaskich połączonych i naprężanych za pomocą nakrętek rzymskich, lub za pomocą zwykłych nakrętek opartych na kształtownikach, przez które przepuszczono z obu stron końce poszczególnych odcinków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu zmniejszenia zużycia stali stosowano stal o podwyższonej wytrzymałości, a nagwintowane końce spęczniano, uzyskując w ten sposób grubszy a więc i bardziej wytrzymały rdzeń gwintu. Przy napinaniu pierścieni zwykłymi kluczami, naprężenie stali mierzy się tensometrami mechanicznymi lub elektrycznymi. Można tego uniknąć używając kluczy dynamometrycznych [55], w których moment wywierany na nakrętkę jest regulowany dociskiem sprężyny lub odpowiednim przekrojem ścinanego bolca. Opisany sposób okazał się w porównaniu z innymi mało ekonomiczny i uciążliwy nawet wtedy, gdy pręty stalowe zastąpiono kablami (uprawnienia budowlane).

Prymitywny sposób sprężania za pomocą nakrętek został udoskonalony przez naprężanie odcinków kabla, łączonych na pilastrach wystających z powierzchni ściany, za pomocą pras. Dobranie właściwego podziału obwodu koła na odcinki jest sprawą bardzo istotną, gdyż z jednej strony przy mniejszych odcinkach mamy mniejsze straty siły sprężającej w kablu spowodowane tarciem, a więc i mniejszy przekrój kabla, z drugiej strony zaś rośnie liczba, a więc i koszt pilastrów, bloków kotwiących oraz robocizny.

Przy większej liczbie odcinków również wzrasta ogólna długość zużytego kabla, gdyż do obwodu ściany należy dodać wszystkie końce poszczególnych odcinków, potrzebne do ich zakotwienia (program egzamin ustny).
Na ogół stosuje się podział na 3-6 odcinków, wyjątkowo przy bardzo dużych średnicach do 10.

Wymiary i kształt pilastrów

Dla wyrównania naciągu na całym obwodzie stosuje się podwójną liczbę pilastrów (w stosunku do liczby odcinków), co pozwala na przesunięcie względem siebie połączeń poszczególnych odcinków kabla.
Ponieważ liczba bloków kotwiących przy tym się nie zmienia, powiększa się dwukrotnie odległość pomiędzy blokami, co w niektórych przypadkach przy dużej sile sprężającej ma bardzo istotne znaczenie (opinie o programie).

Wymiary i kształt pilastrów zależne są od średnicy zbiornika, średnicy bloków kotwiących oraz od sposobu założenia kabli (na zewnątrz ściany lub wewnątrz). Kontur zewnętrzny pilastra daje się prosty lub wklęsły, równo legły do krzyżujących się kabli, co daje korzystny efekt plastyczny. Przy niektórych systemach kotwienia kabli pilastry żelbetowe zastąpiono elementami stalowymi. I tak przy kotwiach systemu GiffordUdall zastosowano ceowniki stalowe usztywnione płytkami przyspawanymi prostopadle do pólek, a przy kotwiach systemu Magne płaskowniki stalowe z klinowymi wycięciami.

W systemie Dywidag z. kablami prętowymi ze stali stopowej uniknięto zupełnie pilastrów przez użycie specjalnych pierścieniowych łączników śrubowych i sprężanie kolejno betonowanych odcinków zbiornika (segregator aktów prawnych). Ostatni zabetonowany odcinek, ze względu na zamknięcie łupiny zbiornika, musi mieć pilaster, widoczny na powierzchni lub skryty w ścianie.
Kable układa się albo na zewnątrz ściany i wtedy po naprężeniu muszą być osłonięte za pomocą torkretowania lub zalane zaprawą cementową przy zakładaniu warstwy ocieplającej, albo wewnątrz w osi ściany, w rurkach stalowych i wtedy zabezpiecza się je za pomocą iniekcji zaczynu cementowego (promocja 3 w 1).

Przy konieczności skoncentrowania siły sprężającej, np. w pierścieniu kopuły dna lub przekrycia, daje się kable w dwóch warstwach zewnątrz i wewnątrz lub tylko wewnątrz przekroju pierścienia.