Nacisk dziobowy

Dla wyciągów podłużnych zaopatrzonych w wózki o przekroju prostokątnym wykres możliwego obciążenia wyciągu, zarówno podczas podnoszenia statku, jak i jego opuszczania na wodę, wyznacza się podobnie jak i dla pochylni, z tą różnicą, że powierzchnią odniesienia będzie powierzchnia pomostu wózka, niżej zaś, tj. na tory i na konstrukcję wyciągu siły przenoszą się poprzez koła wózków stosownie do ich rozkładu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nacisk dziobowy w początkowej fazie wyciągania (a szóstej opuszczania na wodę) przenosi się na długość llt, która tym razem oznacza długość dziobowej części wózka, podtrzymującej poduszki dziobowe.
Dla wyciągów podłużnych o wózkach trójkątnych wykres możliwych obciążeń przedstawia się nieco inaczej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Tu statek wyciągany jest z wody w położeniu poziomym. Gdy statek na początku wyciągania jeszcze unosi się swobodnie na wodzie nad wózkiem, nacisk jego na wózek jest zerowy, na wyciąg zaś działa jedynie ciężar samego wózka, pomniejszony o wypór działający na wózek.

W fazach następnych, podczas stopniowego wyciągania statku na wózku po szynach wyciągu, nacisk stopniowo rośnie w miarę jak statek wynurza się z wody, wypór działający na niego maleje (uprawnienia budowlane). Gdy stępka statku całkowicie wynurzy się z wody, lecz wózek pozostaje jeszcze pod jej powierzchnią, wówczas działa na niego całkowity ciężar statku, równy jego wyporności, na wyciąg zaś działa ponadto ciężar wózka pomniejszony o działający na wózek wypór. W miarę dalszego wyciągania wózka i jego wynurzania się nacisk na wózek wprawdzie się już nie zmienia, ale rośnie jeszcze za to nieco nacisk wózka na szyny, ponieważ maleje wypór działający na wózek.

Największy nacisk, który w miarę dalszego wyciągania już się nie zmienia, zaczyna występować w chwili, gdy wózek całkowicie wynurzy się z wody. Podczas opuszczania statku na wodę proces jest odwrócony, ale elementy jego są te same (program egzamin ustny).
Ze względu na zachodzące zwykle niewielkie przesunięcia ku rufie wypadkowej ciężaru statku oraz na trójkątny przekrój wózka, wykres
nacisku rozłożonego ma kształt trapezu, o rzędnej większej od strony wody. Skrajne obciążenia nietrudno obliczyć znając położenie wypadkowej.

Obliczenie momentów zginających

Wykreślono również obwiednię największych skrajnych obciążeń. Na odcinkach między skrajnymi położeniami wózka można ją w przybliżeniu uważać za prostą, z czego wynika, że do wykreślenia jej potrzebna jest jedynie znajomość wyporności statku, ciężaru wózka na powietrzu i ciężaru wózka w wodzie (z uwzględnieniem wyporu) (opinie o programie). Ten ostatni ciężar, jeżeli wózek jest całkowicie wykonany ze stali albo gdy elementy drewniane stanowią tylko jego nieznaczną część, stanowi 0,875 ciężaru wózka na powietrzu.

Ponieważ w wyciągach mamy zwykle do czynienia z nieco większymi spadkami niż w pochylniach, przeto nie można tu pomijać rozkładu sił pionowych na nacisk prostopadły do powierzchni wyciągu i na siłę do niej równoległą.
Nacisk przenosi się na wyciąg przez koła wózka, będzie się zatem przedstawiał w postaci szeregu sił skupionych, których wartość nietrudno wyznaczyć, znając wykres obciążenia rozłożonego, przez podział tego ostatniego na pola o środkach ciężkości wypadających pod kołami wózków (segregator aktów prawnych).

Dla wyciągów poprzecznych wartość i rozkład sił przedstawia się podobnie jak na pochylni poprzecznej, z tym że do ciężaru statku dochodzi ciężar wózka.
Obliczenie momentów zginających i sił poprzecznych oraz wymiarowanie wyciągów jest podobne do odnośnych obliczeń pochylni, z tym że jest nieco łatwiejsze, ponieważ wskutek ustalonego położenia szyn wyciągowych rozmieszczenie w kierunku poprzecznym do wyciągu sił na niego działających jest również ustalone (promocja 3 w 1). Poza tym stosunkowo rzadko spotykane są wyciągi płytowe, najczęściej zaś projektuje się je w postaci układu belek podłużnych podszynowych, które nastręczają mniej kłopotów w obliczeniu.