Nadbudowywanie filara

W razie konieczności poprawienia położenia kesonu należy to uczynić przed rozpoczęciem nadbudowywania filara przez częściowe zdjęcie balastu i po odzyskaniu przez keson pływalności przez nasunięcie go na miejsce właściwe (ewentualnie przy zastosowaniu przeciągania na kotwicach czy tp.) (program uprawnienia budowlane na komputer). Dalszy tok robót jest jednakowy przy wszystkich sposobach opuszczania kesonów.
Równocześnie z rozpoczęciem nadbudowywania filaru montuje się na wodzie, ewentualnie za pomocą dźwignicy pływającej, górne odcinki szybów oraz aparaturę śluzującą. Po zmontowaniu aparatury, wprowadzeniu do komory roboczej sprężonego powietrza i wyparciu z niej wody (keson musi być nieco wcięty w grunt, aby powietrze nie uciekało pod jego krawędziami) wprowadza się do komory robotników i rozpoczyna wykop, z równoczesnym odprowadzaniem urobku na zewnątrz przez śluzy materiałowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wykop przy słabym gruncie prowadzi się zdejmując go cienkimi warstwami na całej powierzchni komory, przy gruncie zaś zwartym wykonując wpierw rów u obwodu kesonu, po obniżeniu się zaś kesonu zdejmując dopiero grunt z wnętrza komory. Przy gruntach bardzo słabych wystarczy czasem wykop leja w centrum komory, do którego spływa potem grunt na całym obwodzie od ścian (uprawnienia budowlane).
Urobek jest odprowadzany za pomocą kubełków przez szyb materiałowy do śluzy materiałowej, a z niej wyrzutnią dostaje się na zewnątrz do podstawionych promów lub wózków (ewentualnie na pomostach). Wykop ręczny i związane z nim sposoby transportu urobku są żmudne i kosztowne.

W ostatnich latach coraz częściej stosowana była hydromechanizacja polegająca na rozmywaniu gruntów przy zastosowaniu hydromonitorówna hydraulicznym odprowadzaniu urobku poza obręb komory roboczej. Stosowane są również sposoby hydromechanicznego zapuszczania kesonu bez konieczności wpuszczania do komory roboczej robotników.
Po doprowadzeniu kesonu do projektowanego poziomu i po sprawdzeniu, czy grunt odpowiada oczekiwaniom (czasami po wykonaniu próbnego obciążenia gruntu w obrębie komory roboczej) wyrównuje się dno wykopu i wprowadza beton (program egzamin ustny).

Betonowanie komory

Betonowanie komory następuje przede wszystkim wokół ścian komory warstwami 15-20 cm, przy czym należy dobrze ubić beton pod oporowymi płaszczyznami noża kesonu i pod ewentualnymi gzymsami. Następnie układa się parę warstw betonu na całej powierzchni komory i przeprowadza betonowanie przy ścianach aż do stropu. Środek komory betonuje się na koniec. Po rozmontowaniu odcinków szybu i aparatury śluzującej wypełnia się betonem pozostałą w szybie przestrzeń, po czym można przystąpić do wykonywania nadwodnej części filara i dalszej konstrukcji danej budowli (opinie o programie).

Oczywiście odstępstwa od opisanego toku są możliwe.
Często keson pływający projektuje się tak, aby po ustawieniu na dnie wystawał nad poziom wody. W takim wypadku deskowanie nadbudowy kesonu nie musi być już wodoszczelne.
Ukośne zapuszczanie kesonów odbywa się zasadniczo w taki sam sposób jak pionowe (segregator aktów prawnych). Różnica polega na ukośnym kształcie kesonu, przy czym pochylenie ściany nadwieszonej powinno być takie, pod jakim kątem filar ma być zapuszczony.

Ściana bowiem oraz jej przedłużenie w filarze są powierzchnią prowadzącą, po której filar w czasie zapuszczania się ślizga. Keson nie od razu zagłębia się w grunt pod wspomnianym kątem. Początkowo wchodzi pionowo i dopiero w miarę zapuszczania i wzrostu odporu gruntu, większego od strony powierzchni prowadzącej, stopniowo na pewnej głębokości (t) uzyskuje właściwy kierunek zapuszczania.
Przy zbyt dużych pochyleniach ściany wiodącej tarcie filara o grunt może wzrosnąć tak bardzo, że w ogóle zapuszczanie będzie niemożliwe (promocja 3 w 1).

Kesony-dzwony nie znajdują częstego zastosowania. Używa się ich niekiedy do wykonywania robót podwodnych wymagających większej precyzji niż może dać praca nurka. Zaletą robót takiego rodzaju jest to ponadto, że mogą być one dokładniej skontrolowane niż praca nurka.