Żeliwne kotły członowe

Żeliwne kotły członowe przy właściwym opale i fachowej obsłudze dają całkiem zadowalające wykorzystanie ciepła.
W starannie obsługiwanych urządzeniach ustalono wielokrotnie w przekroju rocznym sprawność (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dla małych kotłów trzeba przyjmować wartości mniejsze o 5-10%, szczególnie zaś wtedy, gdy nie można wykorzystać oddawania ciepła z powierzchni zewnętrznych.
Z wykresu widać, że sprawność nieco spada wraz ze wzrostem natężenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wartość optymalna leży zwykle poniżej połowy wydajności, np. w kotłach wodnych ze spalaniem dolnym równa jest 4000 kcal/m2h. Dopiero przy natężeniu powierzchni ogrzewalnej mniejszej niż 2500 kcal/m2h, sprawność znacznie spada.

Taki przebieg sprawności jest typowy dla kotłów na koks; wyjaśnia on dlaczego w praktycznym użytkowaniu można uzyskać względnie dobre wykorzystanie opału przy silnie zmieniającym się obciążeniu. Można stąd również wywnioskować, że w przypadku większych urządzeń lepiej jest pracować przy słabszych obciążeniach i przy dłuższym wykorzystaniu kotła (uprawnienia budowlane).

Podstawą dla uzyskania korzystnego przebiegu krzywej sprawności jest przyjęcie powierzchni ogrzewalnych z pewnym nadmiarem, wskutek czego temperatura spalin jest utrzymywana w dopuszczalnych granicach także i w górnym zakresie obciążeń.
Straty wywołane oddawaniem ciepła przez kocioł na zewnątrz - określane jako ostatnia pozycja przy rozpatrywaniu bilansu cieplnego - wynoszą dla tych typów kotłów 5 -H 8 %. Określenie tej ostatniej pozycji bilansu jest ważne dla ostatecznego oznaczenia sprawności urządzenia kotłowego przez pomiar strat (program egzamin ustny).

Straty związane z ciepłem unoszonym przez spaliny, przede wszystkim w postaci CO, występują przeważnie wskutek zbyt małej granulacji opału oraz przez niedostateczne doprowadzenie powietrza wtórnego w kotłach ze spalaniem górnym. Aby zbliżyć wykorzystanie ciepła w praktycznym użytkowaniu do wartości uzyskiwanych podczas badań, ważne jest usunięcie nieszczelności w drzwiczkach paleniskowych i w kanałach, utrzymywanie czystych powierzchni ogrzewalnych, tzn. wolnych od osadów i w miarę możności unikanie zanieczyszczenia rusztu żużlem, co najczęściej występuje w okresie rozpalania ). W celu zapewnienia prawidłowego działania kotłów ogrzewniczych należy je zaopatrzyć w wymienione niżej wyposażenie i osprzęt (opinie o programie).

Napełnianie i opróżnianie

W najniższym punkcie urządzenia kotłowego należy przewidzieć odcinany przewód do napełniania względnie opróżniania. Przewód ten łączy się z przewodem wodociągowym za pomocą węża. Jeżeli nie ma przewodu z wodą pod ciśnieniem, wtedy napełnianie odbywa się ręczną pompą. Powinna być zapewniona możność odejmowania przewodów do napełniania lub do opróżniania, aby palacz mógł sprawdzić szczelność urządzeń odcinających i miał możność zabezpieczenia przed wadliwością ich działania.
Termometr. Do wskazywania temperatury wody każdy kocioł na wodę ciepłą powinien mieć termometr zmontowany na przewodzie zasilającym. Na ogół używa się płynowych termometrów kątowych, zaopatrzonych w ochronną obudowę z umieszczoną z tyłu skalą. Zbiorniczek płynowy termometru powinien dochodzić aż do środka strumienia wody.

Ze względu na to, że termometry przeznaczone do eksploatacji są zazwyczaj niedokładne, zaleca się stosować w dużych kotłach obok termometru dodatkową tuleję zanurzoną w przewodzie, która umożliwia kontrolę termometru przeznaczonego do eksploatacji za pomocą dokładnego termometru rtęciowego. Podczas kontroli należy nalać do tulei nieco rzadkiego oleju.
Manometr i wskaźnik poziomu wody.
Kotły parowe muszą mieć manometr odpowiadający zakresowi panujących w nich ciśnień i wskaźnik poziomu wody z zaznaczeniem wysokości normalnego poziomu wody. Polecenia godne są również urządzenia alarmowe, które działają przy zbyt wysokim ciśnieniu lub przy zbyt niskim poziomie wody (gwizdawki sygnalizacyjne) (segregator aktów prawnych).

Powyżej pewnej wielkości urządzenia kotłowego (od ok. 10 m powierzchni ogrzewalnej) należy przewidzieć ciągomierz do kontroli ciągu komina. Płynowe ciągomierze z rurką ukośną są pewne i dokładne, wymagają jednak starannego obchodzenia się z nimi. Często stosowane przyrządy membranowe są w dolnym zakresie pomiarów bardzo niedokładne, a przy dłuższym użytkowaniu zmniejsza się pewność ich działania. Najlepiej nadają się ciągomierze pływakowe, jednak ze względu na wysoką cenę stosuje się je tylko przy dużych kotłach (promocja 3 w 1).

Przyrząd pomiarowy należy umieścić w widocznym miejscu dla obsługi kotła; może on być dołączany poprzez odpowiedni przełącznik do wielu punktów pomiarowych. Siłę ciągu należy mierzyć stale między wylotem spalin z kotła i zasuwą kominową.