Nadmiar masy klejącej

Tkaninę z włókna szklanego należy przyklejać masą klejącą stosowaną do mocowania styropianu, przygotowaną zgodnie z uprzednio omówionymi wymaganiami. Masę klejącą nakłada się na uprzednio naklejony podkład z płyt styropianowych za pomocą szpachli i pac metalowych warstwą grubości ok. 1 mm. Na warstwie tej nakleja się pasma tkaniny z włókna szklanego odcięte z rolki na odpowiednią długość. Przy klejeniu tkaniny nadmiar masy klejącej wyciska się na wierzch przez zacieranie pacą stalową (program uprawnienia budowlane na komputer). Zabieg ten ma na celu wtopienie tkaniny szklanej w masę klejącą. W miejscach niedokładnego otulenia tkaniny masą klejącą należy dodatkowo nanieść tę masę i zacierając pacą, uzupełnić braki otulenia.

Nakładanie masy klejącej na styropian oraz przyklejanie tkaniny z zacieraniem wyciskanej masy należy prowadzić równocześnie ze względu na szybkie wiązanie masy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Poszczególne pasma tkaniny łączy się między sobą na zakład szerokości 5 cm. Naklejana tkanina nie może wykazywać sfałdowań, musi być równomiernie napięta i mieć zakłady pionowe i poziome jednakowej szerokości.

W obrębie parteru zabezpieczane ściany należy wykleić podwójną warstwą tkaniny z włókna szklanego. Takie wzmocnienie jest konieczne w celu nadania wyprawie większej odporności na ewentualne uszkodzenia mechaniczne w czasie eksploatacji budynku. Zewnętrzną wyprawę elewacyjną wykonuje się z gotowej masy tynkarskiej „dryvit-Quarzputz”, w skład której wchodzi dyspersja wodna żywicy syntetycznej, wypełniacze i pigmenty (uprawnienia budowlane).

Do wykonywania wyprawy elewacyjnej można przystąpić po 2 dniach od zakończenia robót związanych z naklejaniem siatki z włókna szklanego. Przerwa ta jest konieczna do całkowitego związania uprzednio wykonanej powłoki z masy klejącej otulającej siatkę. Wyprawę elewacyjną nanosi się na osiatkowaną powierzchnię ścian, a następnie zaciera na gładko pacą metalową (program egzamin ustny).

Grubość warstwy wyprawy elewacyjnej

Grubość warstwy wyprawy elewacyjnej powinna wynosić ok. 1,5 mm. Na skutek zawartości wypełniaczy ziarnistych w masie wyprawy „dryvit-Quarzputz” uzyskuje się przez jej zacieranie wygląd powierzchni elewacyjnej zbliżony do tynku tradycyjnego. Dzięki możliwości zakupu masy tynkarskiej „dryvit-Quarzputz” z domieszką różnych pigmentów można uzyskać elewacje o zróżnicowanych barwach (opinie o programie).

Na miejsce zdjętych obróbek blacharskich należy wprowadzić nowe, wykonane w sposób zapewniający szczelność zabezpieczonych fragmentów budynku. Dotyczy to podokienników blaszanych, obróbek gzymsów, ścianek kolankowych, cokołów orąz ponownego zamocowania rur spustowych. Obróbki blacharskie powinny mieć wysięg zwiększony o ok. 2,5 cm w stosunku do poprzedniego, w związku z przesunięciem lica ściany o grubość naniesionego na ścianę zabezpieczenia.

Ze względu na wprowadzenie tej nowej, dotychczas nie stosowanej szeroko w kraju technologii zabezpieczania ścian zewnętrznych konieczny jest szczególnie wnikliwy nadzór nad przebiegiem prac zabezpieczających. Nadzór ten powinien być sprawowany przez jednostkę projektową oraz inwestora (segregator aktów prawnych). W ramach nadzoru dokonuje się odbioru technicznego każdego etapu robót. Roboty zabezpieczające ze względu na ich szczególny charakter powinny być wykonywane przez pracowników wykwalifikowanych. W czasie realizacji robót zabezpieczających wg metody „dryvit” należy przestrzegać obowiązujących przepisów budowlanych oraz przepisów bhp.

Opisana metoda wymaga zakupu niektórych materiałów z importu (materiały austriackie firmy S’tolllack klej dyspersyjny „Primus-Haftgrund” i masa tynkarska „dryvit-Quarzputz”), może być więc stosowana przez instytucje posiadające środki finansowe na ten cel (promocja 3 w 1). Zamówienie na wymienione materiały austriackie można składać do Biura Sprzedaży Materiałów Budowlanych „BESAR” w Warszawie, ul. Mazowiecka 12. Metoda ta została opracowana przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Śląskiego Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Katowicach [153].