Napełnianie formy

Dla wyrobów płaskich, bez skomplikowanych kształtów, będą to formy z połówek, tak jak to podaliśmy przy wyrobie tralek terrazzowych.
Przy wyrobach o kształtach zawiłych forma będzie się składać z większej ilości części. Aby te części stanowiły po złożeniu jedną całość opasujemy je Klamrami stalowymi przy użyciu klinów drewnianych albo też, oprócz wielu części formy wewnętrznej, wykonywamy jeszcze płaszcz zewnętrzny dwudzielny, który te drobne części utrzymuje w sztywnym położeniu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zamiast form gipsowych zaczęły się rozpowszechniać formy betonowe, znacznie trwalsze od tamtych i trudniejsze do uszkodzenia.
Napełnianie formy najpierw betonem szlachetnym okładzinowym, a potem betonem zwyczajnym, rdzeniowym odbywa się tak samo, jak przy opisanej wyżej podstawie pod zegar słoneczny.
Po odjęciu formy pozostawiamy rzeźbę przez 2-3 tygodnie w miejscu ciepłym i osłoniętym, polewając ją często wodą, aby twardniała stale w wilgoci. Jest to bardzo ważna okoliczność, nie tylko dlatego, aby beton uzyskał potrzebną wytrzymałość, ale przede wszystkim dlatego, aby uchronić go od rys włoskowatych i wykwitów psujących bardzo jego zewnętrzną fakturę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na końcu wreszcie przypada czynność wykończenia powierzchni rzeźby.
Możemy ją więc:
- pozostawić w stanie surowym, usunąwszy tylko ślady po stykach części form;
- zmyć kwasem solnym (rozczyn 1:20), a potem spłukać dobrze wodą - wtedy ujawni się struktura okładziny;
- po zmyciu kwasem, spłukaniu i dobrym wyschnięciu pomalować farbą olejną (zabieg stosowany dawniej, obecnie słusznie zarzucony);
- obrobić powierzchnię po karaieniarsku, np. przez drobne groszkowanie (uprawnienia budowlane).

Puste wnętrze rzeźby

Drugi sposób rzeźbienia w betonie wygląda zupełnie odmiennie. Mianowicie formujemy z betonu w odpowiedniej skrzyni drewnianej bryłę o takich wymiarach, aby w niej można było wyrzeźbić żądaną postać. Natychmiast po ubiciu betonu zdejmujemy boki skrzyni i w świeżym jeszcze materiale rzeźbimy tak szybko, aby uzyskać żądane kształty, zanim jeszcze beton nie stwardnieje. Do takiej techniki nadają się rzeźby, nie wymagające precyzyjnego wyrabiania szczegółów. W ten sposób wykonano u nas, miedzy innymi na wystawach, szereg udatnych rzeźb przedstawiających np. siedzącego niedźwiedzia (program egzamin ustny).

Często stosuje się wtedy beton trocinowy, dający miększą fakturę powierzchni. Trzeci sposób stosowany do wykonywania dużych rozmiarów rzeźb, najbardziej odpowiadający betonowi, wygląda następująco: na odpowiednim cokole przyszłej rzeźby montujemy rusztowanie z kształtówek i prętów stalowych (nieraz stosuje się nawet stare szyny kolejowe), tak aby uzyskać z tego rusztowania pierwszy obrys przyszłej rzeźby (opinie o programie).

Na rusztowanie to naciąga się siatkę metalową, najlepiej jednolitą, podobnie jak to opisaliśmy przy wykonaniu sztucznego sklepienia. Oczywiście robota ta musi być wykonana pod nadzorem rzeźbiarza na podstawie modelu rzeźby w małej skali. Na tak przygotowany szkielet narzucamy zaprawę cementową, gdy to jest możliwe, najpierw od wnętrza, aby nie tracić jej zbyt wiele, gdy się ją narzuci od zewnątrz. Z zaprawy tej formuje się dalsze przybliżenie do kształtów rzeźby. Wreszcie ostatnie wykończenie dzieła odbywa się przez narzut zewnętrznej warstwy okładzinowej z betonu szlachetnego z grysików marmurowych, czasem przy użyciu bar wideł. Wykończenie szczegółów robi rzeźbiarz przy użyciu narzędzi w twardniejącym już betonie (segregator aktów prawnych).

Powierzchnię rzeźby najlepiej pozostawić w stanie naturalnym (surowym), choć czasem się ją groszkuje albo pokrywa warstwą nakrapianią ręcznie lub z maszynki. Rzeźbę utrzymuje się oczywiście parę tygodni w stanie stale wilgotnym. Puste wnętrze rzeźby należy zwentylować, aby wewnętrzna wilgoć nie wywołała na powierzchni rzeźby wykwitów.

Otwór wentylacyjny należy tak założyć, aby woda deszczowa nie dostała się do wnętrza rzeźby (promocja 3 w 1). Powyższą techniką wykonano u nas szereg wcale udatnych pomników na wolnym powietrzu, na placach publicznych, w parkach, na boiskach sportowych itp.