Napowietrzenie

Termin napowietrzenie odnosi się do powietrza celowo wprowadzanego do betonu za pomocą dodania odpowiedniego składnika (domieszki). Powietrze to należy odróżniać od powietrza schwytanego przez beton przypadkowo, przy czym oba rodzaje powietrza różnią się między sobą wielkością pęcherzyków, w po- rtaci których występują. W efekcie napowietrzenia wymiary pęcherzyków są rzędu 0,5 mm, podczas gdy powietrze schwytane przypadkowo tworzy znacznie większe „bańki”, niektóre nawet tak duże, jak znane „ospowatości” na zewnętrznej powierzchni betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

W efekcie napowietrzenia w zaczynie cementowym powstają pustki oddzielone od siebie, tak że nie tworzą się kanały ułatwiające ruch wody i przepuszczalność betonu nie ulega zwiększeniu. Pustki te nie zostają nigdy wypełnione produktami hydratacji cementu, ponieważ gel może kształtować się jedynie w wodzie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zwiększoną odporność napowietrzonego betonu na agresywne działanie mrozu odkryto przypadkowo, w wyniku spostrzeżenia, że cement zmielony z łojem wołowym, dodanym w celu ułatwienia przemiału, daje beton bardziej trwały niż cement wykonany bez tej domieszki (uprawnienia budowlane).

Główne rodzaje domieszek napowietrzających są następujące:

• tłuszcze i oleje pochodzenia zwierzęcego i roślinnego (np. łój wołowy) oraz ich kwasy tłuszczowe;
• naturalne żywice drzewne, które reagują z wapnem w cemencie tworząc rozpuszczalne żywiczany (sole kwasów żywicznych). Żywice mogą być wstępnie zobojętniane za pomocą NaOH, tak że otrzymuje się rozpuszczalne w wodzie mydło kwasu żywicznego (np. żywica
• środki zwilżające, takie jak sole alkaliczne siarczanów lub sulfonianów związków organicznych (np. Darex) (program egzamin ustny).

Zmiany zawartości powietrza

W handlu dostępne są liczne, prawnie zastrzeżone gatunki środków napowietrzających, lecz właściwości tych, które są mniej znane, należy badać wykonując próbne zaroby. W normie ASTM C 260-69 podano wymagania co do działania domieszek napowietrzających. Wymaganiem podstawowym jest, aby środek napowietrzający powodował gwałtowne wytworzenie się trwałej, bardzo rozdrobnionej piany, której poszczególne pęcherzyki nie ulegają łączeniu się. Piana nie powinna mieć szkodliwego wpływu na beton (opinie o programie).

Środek napowietrzający może być sporządzony jako domieszka, tzn. materiał dodawany do mieszanki w chwili, gdy składniki ulegają wymieszaniu, lub też jako dodatek do cementu, kiedy to odpowiedni składnik zostaje w odpowiednich proporcjach przemielony razem z cementem. Ta ostatnia metoda umożliwia mniejszą podatność na zmiany zawartości powietrza w różnych mieszankach, w szczególności w przypadku, gdy stosuje się zmienne wartości stosunku kruszywa do cementu lub gdy używa się różnych rodzajów kruszywa (segregator aktów prawnych). Z drugiej strony stosowanie domieszek komplikuje nieco samo zarabianie betonu. Środek napowietrzający stanowi co prawda tylko 0,005-0,05% masy cementu, lecz aby uprościć jego dodawanie przygotowuje się zazwyczaj roztwór wodny, tak że ilość faktycznie dodawanej substancji jest większa.

Oprócz tego konieczna jest staranna kontrola na etapie zarabiania betonu, ponieważ na efekty napowietrzania betonu liczyć można jedynie wówczas, gdy ilość wprowadzonego powietrza jest utrzymana w określonych granicach. Dla każdej mieszanki istnieje pewna minimalna objętość pustek powietrznych, wymagana dla zabezpieczenia przed działaniem mrozu. Klieger stwierdził, że objętość ta odpowiada 9% objętości zaprawy, a zasadnicze znaczenie ma tu, oczywiście, wymaganie, aby powietrze było rozłożone wewnątrz całości zaczynu cementowego (promocja 3 w 1). Rzeczywiście czynnikiem decydującym jest rozstaw pęcherzyków powietrza, tj. grubość warstwy zaczynu cementowego między przylegającymi pęcherzykami powietrza. Przypuszcza się, że do pełnego zabezpieczenia przeciwmrozowego rozstaw między pęcherzykami powinien wynosić 0,25 mm.