Naprężenia przyczepności

Doświadczenia Rosa [48] wykazują wyraźny wzrost przyczepności w miarę wzrostu wytrzymałości betonu. Zostały one oparte na próbie na wyciąganie i przeprowadzone na prętach stalowych ze stali St-37 i stali „Tor”, zabetonowanych w kostkach o wymiarach 20 X 20 X 20 cm, z betonu o wytrzymałości słupowej Rs - 240-e-360 kG/cm2 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zależność pomiędzy wartością naprężeń przyczepności rr) a wytrzymałością słupową betonu Rs uzyskaną podczas doświadczenia, przedstawił Ros w postaci wykresu. Z przebiegu krzywych wynika wyraźnie, że wzrost r;i następuje wraz ze wzrostem Rs. Okazało się przy tym, że przyczepność betonu do stali „Tor” jest większa o 24-f-28% od przyczepności betonu do stali okrągłej St-37. Przy obciążeniu dynamicznym uzyskano przyczepność o 23-P29n/o mniejszą od przyczepności uzyskanej przy obciążeniu statycznym.

Natomiast dla stali St-37, przyczepność przy obciążeniu dynamicznym była mniejsza o 160/o-f-32°/o niż przy obciążeniu statycznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jeżeli wartość tę pomnożymy przez współczynnik tarcia otrzymamy wartość naprężenia przyczepności na skutek tarcia przy istnieniu naprężenia w stali, przy czym pierwszy czynnik wyrażenia jest właściwą przyczepnością wkładki. Z wyrażenia tego wynika, że naprężenia oz zmniejszają opór tarcia, a tym samym przyczepność pręta do betonu. Pozostaje tylko przyczepność fizyko- -chemiczna, która nie odgrywa większej roli. Plastyczne płynięcie stali powoduje oderwanie stali od betonu i zanik przyczepności. Podczas badania na wciskanie występuje odwrotne zjawisko niż przy wyciąganiu.

Pręt zwiększa swoją średnicę i rośnie nacisk radialny betonu na pręt (uprawnienia budowlane). Występuje tu zjawisko rozsadzania betonu, które słabnie, gdy beton znajduje się pod działaniem podłużnej siły ściskającej. Ogólnie można powiedzieć, że opór na poślizg pręta rozciąganego zmniejsza się w miarę wzrostu naprężeń w stali. Od wielkości naprężeń występujących w stali i ich znaku zależy również długość zakotwienia pręta, przy której można dopuścić pełne jego obciążenie bez obawy, że zostanie naruszona współpraca pomiędzy betonem a stalą (program egzamin ustny).

Skala logarytmiczna

Wyniki doświadczeń Iwiańskiego [49] przeprowadzonych dla ustalenia niezbędnej długości zakotwienia wkładek stalowych w betonie, w zależności od wielkości naprężeń w stali, ich znaku i średnicy pręta. Z wykresów tych wynika, że przy przeciętnych naprężeniach ściskających wystarczy długość zakotwienia równa 10 średnicom pręta, a przy rozciąganiu - 15 średnicom. W miarę wzrostu naprężeń w pręcie należy zwiększać długość zakotwienia (opinie o programie). Również w miarę powiększenia średnicy pręta wzrasta znacznie niezbędna długość zakotwienia.

Biorąc pod uwagę wpływ wytrzymałości betonu na przyczepność należy przypuszczać, że wiek betonu tak samo wpływa na przyczepność, jak na wytrzymałość betonu. W podrozdziale wykazano, że wytrzymałość betonu rośnie w miarę upływu czasu Podobnemu prawu podlega również przyczepność. Wykazały to badania Abramsa i Plowmana, przeprowadzone prętach stalowych wyciąganych z próbek betonowych o różnym wieku i przechowywanych w różnych temperaturach i różnej wilgotności. Wykresy te są sporządzone w skali logarytmicznej (segregator aktów prawnych).

We wszystkich przypadkach stosunek pomiędzy średnimi naprężeniami przyczepności i dojrzałości próbki (wiekiem próbki) jest liniowy. W wyższych temperaturach przyczepność betonu do stali znacznie się obniża. Wynika to z faktu, że beton w wysokich temperaturach ulega zniszczeniu. Przy podgrzewaniu do wysokich temperatur zwykłego żelbetu na cemencie portlandzkim, dostrzegamy zmiany nie tylko w samym betonie, lecz również i w stali zbrojeniowej (promocja 3 w 1). Współpraca obu tych podstawowych materiałów żelbetu, w wysokich temperaturach przebiegała inaczej niż w temperaturach zwykłych.