Naprężenia w gruncie

Po przekroczeniu tej nośności przez powstałe naprężenia w gruncie budynek ulega lekkiemu nachyleniu i dalszy wzrost naprężeń w gruncie zostaje wskutek tego po wstrzymany. Dla skrajnego wypadku, gdy naprężenia w gruncie doszły do wielkości n, ułożymy równanie wykazujące zależność między możliwą długością wspornika Aj, a wartością średniego nacisku jednostkowego o na grunt i skrajną wartością nośności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Właściwie w rzeczywistości trudno sobie wyobrazić występowanie takich jaskrawych przypadków rozkładów naprężeń, jakie omówiliśmy, jednakże przeprowadzona analiza ma dużą wartość, gdyż umożliwia wyciągnięcie ważnych dla praktyki wniosków. Przy projektowaniu jest rzeczą ważną, aby odcinki: „zawisający" w części środkowej, a szczególnie wystający jako wspornik były jak najmniejsze wartości h powinny być jak najmniejsze. W tym celu, jak widać z tychże wzorów, stosunek - powinien być możliwie duży (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Doprowadza to do dwóch wyraźnych wniosków, a mianowicie:

• grunty o mniejszej wytrzymałości (małe u) są bardziej korzystne,
• również bardziej korzystne jest przyjmowanie możliwie dużych jednostkowych naprężeń dopuszczalnych.

To ostatnie zalecenie odnosi się, jak łatwo spostrzec, do budowli zupełnie sztywnych, przy których można się zgodzić z nieco większym ich osiadaniem (uprawnienia budowlane) . Wpływ stosunku - na wielkość h można ująć na podstawie wyprowadzonych wzorów. Wielkość w stosunku do całej długości budynku d w zależności od wartości.

Siły rozciągające

Dla budynków murowanych bardziej niebezpieczne jest powstawanie wypukłości w obszarze niecki niż wklęsłości. W tym drugim wypadku powstają w budynku przeważnie naprężenia ściskające wobec wytwarzających się sklepieniowych układów przekazujących naciski na grunt. Natomiast w pierwszym wypadku, przez wytworzenie się wspornika, występują poważne naprężenia tnące, na które mury są mało wytrzymałe. Konstrukcje szkieletowe są natomiast jednakowo wrażliwe w obu wypadkach. Wskutek pełzania terenu w części jego wypukłej powstaje rozciąganie, którego wielkość wynosi, jak już podano, zwykle od 2 do 6 mm na m, najczęściej 3 mm na m (program egzamin ustny).

Właściwie sama wielkość odkształceń gruntu nie gra dużej roli, gdyż nie wpływa na wielkość powstających sił rozciągających, tylko odkształcenia są w tych razach zbyt duże, żeby materiał fundamentów mógł do nich dostosować się bez uszkodzenia. Siły ściskające we wklęsłych częściach niecki są zwykle mniej szkodliwe, gdyż materiały budowlane łatwiej przeciwstawiają się siłom ściskającym, naturalnie, gdy nie wchodzi w grę np. nacisk na zewnętrzne ściany suterenowe (opinie o programie).

Siły rozciągające powstające w gruncie oddziaływają na fundament za pomocą tarcia wewnętrznego i spójności gruntu, a więc wielkości przekazywanych sił zależne są od wielkości tarcia wewnętrznego i spójności, jakie w ogóle w gruncie mogą się ujawnić. Można te siły ująć matematycznie w różnych wypadkach (segregator aktów prawnych).

W najprostszym wypadku gdy budynek o długości d i szerokości b wywiera na grunt nacisk jednostkowy o, wówczas siła może osiągnąć największą swą wartość po środku fundamentu, równoważąc się z siłą oporu tarcia wewnętrznego i spójności, występującą na drugiej połowie powierzchni fundamentu (w ostatnim wzorze: f = tgfp współczynnik tarcia wewnętrznego, c - spójność, o - nacisk jednostkowy). W innym, ogólniejszym wypadku siła rozciągająca działająca na fundamentową ławę środkową: Z = F (fo + c), gdzie F - połowa obciążonej powierzchni przypadającej na ławę środkową (promocja 3 w 1).

Siły rozciągające Z zaczepione są u spodu fundamentu i wobec tego wywołują również pewien moment o ramieniu e. Moment ten ma małe ramię i w znacznej mierze równoważy się z momentem od części budowli pracującej jako wspornik. Wobec tego można przyjmować, że siła Z działa na fundament osiowo.