Naprowadzenie belek

Montaż belek pod- suwnicowych w całości za pomocą masztów montażowych względnie uprzednio ustawionych umocowanych słupów montowanej konstrukcji polega na tym, że montowane belki przed podniesieniem układa się jak najbliżej masztów lub słupów, które mają służyć za ich podpory, a następnie po podniesieniu belki do góry niezbędne jest tylko nieznaczne przesunięcie poziome belki przy osadzaniu jej na podporach (program uprawnienia budowlane na komputer).

W przypadku zastosowania masztów pochyłych przesunięcie poziome można osiągnąć przez zmianę pochylenia masztów. W przypadku wykorzystania już zmontowanych słupów naprowadzenie belek nad podpory wykonuje się za pomocą wciągarek odciągających, włączonych w system wielokrążków, zaczepionych do słupów. Podnoszenie belek odbywa się w tych przypadkach również za pomocą wciągarek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Sposoby te są stosunkowo tanie, lecz kłopotliwe i pracochłonne w wykonaniu, w związku z czym stosuje się je raczej w przypadku nieznacznej liczby nietypowych (długich i o znacznym ciężarze) belek w konstrukcji montowanego obiektu. Montaż belek podsuwnicowych powinien odbywać się szczególnie starannie ze względu na wysokie wymagania w odniesieniu do dokładności wykonania toru szynowego dla suwnic (uprawnienia budowlane).

W tym celu należy dokładnie odmierzyć za pomocą taśmy stalowej rozstaw między osiami belek podsuwnicowych początkowo w poziomie terenu i oznaczyć w sposób trwały kreskami na wierzchu fundamentów, a następnie przez pionowanie lub za pomocą teodolitu przenieść te oznaczenia na wsporniki słupów (program egzamin ustny).

Istotną sprawę stanowi ponadto zapewnienie dokładnego osadzenia belek podsuwnicowych w poziomie, co można osiągnąć przez prawidłowe zmontowanie słupów. Po osadzeniu belek na wspornikach ponownie sprawdza się ich rozstaw i poziom. W związku z tym konstrukcja zamocowania belek podsuwnicowych z szynami na słupach konstrukcyjnych powinna umożliwić łatwą regulację i możliwość zmiany położenia belek w stosunku do słupów (opinie o programie).

Wiązary dachowe

Wiązary dachowe montowane są zazwyczaj w całości za pomocą jednego, a przy znacznej ich rozpiętości - dwóch żurawi montażowych. W wyjątkowych tylko przypadkach (np. przy montażu ciężkich i o znacznej rozpiętości wiązarów, osadzonych na niezbyt dużej wysokości) montaż wiązarów może odbywać się częściami z zastosowaniem rusztowań podtrzymujących miejsca styku montażowego wiązarów podobnie jak przy montażu ciężkich belek podsuwnicowych o znacznej rozpiętości (segregator aktów prawnych).

Wiązary o rozpiętości powyżej 15-18 m, które dostarczane są na budowę w częściach, muszą być przed rozpoczęciem zasadniczego montażu scalone na przyobiektowym placu składowym konstrukcji lub bezpośrednio przy miejscu ich przyszłego montażu. Scalenie to odbywa się zazwyczaj w położeniu poziomym (tj. na płask) na specjalnych stelażach montażowych lub na klatkach z podkładów.

Natomiast na wyznaczone miejsce w montowanej konstrukcji wiązary są dostarczane w pozycji pionowej, tj. w takiej, jaką przewiduje projekt. Zarówno przy przestawieniu montowanego wiązara z pozycji poziomej do pozycji pionowej (tj. przy tzw. kantowaniu), jak również w czasie samego podnoszenia wiązara przez żuraw w elementach wiązara powstają dodatkowe naprężenia nie uwzględnione w jego obliczeniach statycznych; naprężenia te mogą spowodować odkształcenia trwałe w tych elementach (promocja 3 w 1).

Ze względu na znaczną zazwyczaj wiotkość - wiązary dachowe o konstrukcji stalowej wymagają dodatkowego wzmocnienia (usztywnienia) na czas montażu. Wyjątek stanowią tu wiązary o odpowiednio sztywnej konstrukcji pasów i krzyżulców zapewniającej dostateczną sztywność wiązarów w czasie ich podnoszenia.

W związku z powyższym w czasie montażu wykonuje się dwojakiego rodzaju wzmocnienia wiązarów, a mianowicie:

• dla zabezpieczenia wiązara przy zmianie położenia z poziomego na pionowe,
• dla zabezpieczenia wiązara przy pionowym podnoszeniu.