Nasiąkliwość

Szczególnie ważne w przypadku kruszywa drobnego, w którym woda powierzchniowa lub wolna (powyżej utrzymywanej przez kruszywo w stanie nasyconym i powierzchniowo suchym) musi być uwzględniona w obliczeniach ilości składników mieszanek betonowych. Woda powierzchniowa wyrażona jest w procentach masy kruszywa nasyconego i powierzchniowo suchego i nazywana jest wilgotnością. Nasiąkliwość określa wodę zawartą w kruszywie w stanie nasyconym i powierzchniowo suchym, a wilgotność wodę powyżej tego stanu, a więc całkowita zawartość wody w mokrym kruszywie równa jest sumie nasiąkliwości i wilgotności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wilgotność kruszywa zmienia się zależnie od pogody i jest różna w różnych częściach tego samego zwału. W związku z tym wilgotność musi być określana często i w tym wyłącznie celu opracowano wiele metod badawczych. Najstarsza z nich polega po prostu na znalezieniu ubytku masy próbki kruszywa suszonego na tacy nad źródłem ciepła; należy przy tym zachować ostrożność, aby nie dopuścić do zbytniego nagrzania; piasek powinien być doprowadzony tylko do stanu swobodnego płynięcia i nie powinien być dalej ogrzewany (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Stan ten można określić przez dotyk lub przez napełnienie piaskiem formy o kształcie stożka, przy usuwaniu formy piasek powinien płynąć swobodnie. Jeżeli odcień piasku stał się brązowy, oznacza to, że nastąpiło nadmierne ogrzanie. Ta metoda określania wilgotności, potocznie nazywana „metodą patelni”, jest prosta, może być stosowana w trudnych warunkach terenowych i jest całkowicie niezawodna (uprawnienia budowlane).

W laboratorium wilgotność kruszywa można określić za pomocą piknometru. Należy wówczas ustalić pozorny ciężar właściwy kruszywa nasyconego i powierzchniowo suchego; następnie jeżeli B oznacza masę piknometru napełnionego wodą, C - masę próbki wilgotnej, a A - masę piknometru z próbką i dopełnionego wodą (program egzamin ustny).

Wilgotność kruszywa

Badanie to jest bardzo czasochłonne i wymaga dużej staranności w wykonaniu (z próbki np. powinno być usunięte całe powietrze), lecz można być pewnym, że otrzyma się dokładne wyniki. Przy badaniu w naczyniu syfonowym mierzy się objętość wody wypartej przez znaną masę wilgotnego kruszywa, a zastosowanie syfonu pozwala na dokonanie dokładniejszych odczytów (opinie o programie). Pożądane jest wstępne kalibrowanie dla każdego kruszywa, ponieważ wyniki zależne są od jego ciężaru właściwego; jeśli jednak raz już się dokona tych pomiarów, to badania wykonuje się szybko i dają one dokładne wyniki. Wilgotność kruszywa można również określić przy zastosowaniu wilgotnościomierza Wagowego z dźwignią przesuwnikową; wilgotne kruszywo dodaje się do naczynia zawierającego określoną ilość wody; naczynie to zawieszone jest na jednym końcu dźwigni przesuwnikowej i należy w nie nasypywać kruszywo aż do momentu zrównoważenia; mierzy się wtedy ilość wody, która zostaje wyparta przez mokre kruszywo przy stałej masie i jej całkowitą objętość. Można wykazać, że ilość wypartej wody jest proporcjonalna do wilgotności kruszywa. Dla każdego stosowanego kruszywa trzeba sporządzić krzywą wzorcowania. Metoda ta pozwala określać wilgotność z dokładnością do 0,5% (segregator aktów prawnych).

W przyrządzie pomiarowym działającym na zasadzie wyporu hydrostatycznego określa się wilgotność kruszywaznanej gęstości na podstawie pozornego ubytku masy przy zanurzeniu w wodzie. Waga może wskazywać wilgotność bezpośrednio, jeżeli wielkość próbki dostosowana jest, zależnie od gęstości kruszywa, do takiej wartości, aby nasycona powierzchniowo sucha próbka miała masę normową przy zanurzeniu. Oznaczenie takie przeprowadza się w krótkim czasie i podaje ono wilgotność z dokładnością do 0,5%. Prostą metodę takiego oznaczania określa norma ASTM C 70-72 (promocja 3 w 1).

Opracowano również wiele innych metod. Woda może być np. usuwana przez wypalanie kruszywa alkoholem metylowym, po czym mierzy się powstały ubytek masy próbki. Istnieją również przyrządy pomiarowe działające na zasadzie pomiaru ciśnienia gazu powstałego w zamkniętym naczyniu podczas reakcji węglika wapniowego z wodą zawartą w próbce.